Kunstenaars zetten zichzelf altijd op het spel. Een schilder stelt zichzelf bloot aan spot in een galerie, of een auteur brengt zichzelf in gevaar door over diep persoonlijke onderwerpen en thema’s te schrijven. De regisseur van Sea of Stars, Thierry Boulanger, is niet vreemd aan zulke risico’s.
[Waarschuwing voor de inhoud: het volgende artikel gaat in op onderwerpen als geestelijke gezondheid, rouw en zelfmoord. Er zijn ook spoilers voor The Messenger en Sea of Stars].
(Afbeelding credit: Sabotage Studio)
Boulanger richtte Sabotage Studio op na 10 jaar van dagboeken schrijven en verdriet. Hij is gediagnosticeerd met wat hij een “atypisch brein” noemt, dus voor Boulanger zijn er sommige dingen die gewoon logisch zijn, en andere waarneembaar eenvoudige dingen die hij gewoon niet kan bevatten. Een ander persoon weet misschien dat hij ’s ochtends moet douchen om niet te stinken op zijn werkplek, maar voor Boulanger is het idee dat dat een gegeven is “een beetje wild”.
Dus ging Boulanger naar een therapeut, wat “bijna werd afgekeurd”, omdat mensen mensen die in therapie gaan soms behandelen alsof ze een probleem hebben, zegt hij. “Er zijn zoveel manieren waarop je hersenen zich kunnen vertakken, met alle circuits in je hersenen en je begint op instinct te reageren, dus als we op andere mensen projecteren, is het bijna alsof je je schaduw op andere mensen werpt,” voegt Boulanger eraan toe.
De Sea of Stars regisseur heeft het gevoel dat mensen “constant andere mensen beschuldigen”. Hij geeft het voorbeeld van een gebroken elleboog en wanneer de dokter op je elleboog drukt om hem te testen, geef je de dokter de schuld. “En zo lijkt het voor mij alsof je verraad ervaart, zoals waarom zou je een ervaring creëren die zo pijnlijk voor je was, alsof een normale volwassene gewoon zou zeggen: nou, je bent onbetrouwbaar en je bent giftig,” zegt hij, “het lijkt erop dat als het mentaal is, we de pijn en de intentie aan de persoon toeschrijven.”
Uiteindelijk kwam Boulanger dus in therapie terecht en worstelde hij. “Ik was eigenlijk klaar met leven, en de manier waarop mijn leven gered werd, was door een heel eenvoudige metafoor die mijn therapeut me gaf,” legt hij uit. “Stel je een tupperware voor die echt vies is, zo vies dat je hem gewoon in de prullenbak wilt gooien en er klaar mee wilt zijn, in plaats van ermee om te gaan en de tijd te nemen om hem schoon te maken, omdat de moeite die het zou kosten om de tupperware weer terug te krijgen naar waar je hem hebben wilt, gewoon te ontmoedigend is.”
“En dus was de boodschap die ik kreeg in wezen dat, het is niet dat het onmogelijk is, maar het is te ontmoedigend. En toen begon ik te raaskallen als ‘nee, je begrijpt het niet, ik zou deze relatie waarin ik vastgeketend zit moeten verlaten, ik zou bruggen moeten verbranden met mijn ouders, ik zou een bedrijf willen beginnen om mezelf uit te drukken. En dus was het starten van dit nieuwe bedrijf voor mij als het markeren van een nieuw begin, en een heleboel zeer moeilijke dingen die ik moest veranderen.”
De boodschapper
(Afbeelding credit: Sabotage Studio)
Dit alles leidde Boulanger naar The Messenger. De 2018 Metroidvania is vormgegeven in een 8-bit kunststijl, en dit was een zeer bewuste keuze van Boulanger. De ontwikkelaar wilde “je iets voorschotelen dat je mooi vindt qua esthetiek, waardoor je hierheen komt, en terwijl je hier bent en je koestert in de esthetiek of de vibes zit er een boodschap in waar je je in kunt vinden.”
Van daaruit openden Boulanger en Sabotage The Messenger in een verhaal over rouw. Voor Boulanger draait alles vreemd genoeg om spookhuizen – de regisseur denkt dat mensen spookhuizen zijn. Iedereen in een spookhuisfilm trekt in dat huis en denkt dat alles goed komt. In het begin negeren ze zelfs de spookgeluiden en doen ze alsof ze niets horen of zien, gewoon omdat ze de confrontatie niet aan willen gaan.
“En de geesten zullen het volume opvoeren totdat je leven in dat huis een hel is,” zegt Boulanger, “en de huurder psycheert zichzelf om deze keer niet gewoon weg te rennen, maar de geesten recht in de ogen te kijken en te eisen wat ze willen. Het is niet zo dat de geest zal zeggen dat hij mensen martelt omdat hij daar een kick van krijgt, maar omdat er een pijn is die erkend moet worden, en dat de geest de mens nodig heeft om stappen te ondernemen om te herstellen, omdat hij dat fysiek niet kan.”
“Het lijkt me dat we spookhuizen zijn, want angst en depressie komen zo vaak voor en een van de meest voorkomende dingen is dat mensen geloven dat ze de enigen zijn die het meemaken. Dus ik zal voor het innerlijke kind zorgen en ervoor zorgen dat je vrede vindt.”
10 jaar van dagboeken bijhouden en herstel brachten Boulanger ertoe om zijn eigen gevoelens en geestelijke gezondheid in het verhaal van The Messenger te verwerken, en dat maakte hem begrijpelijkerwijs nerveus, want “iedereen zou er gewoon voor kunnen kiezen om je uit te lachen, dat je zo echt bent geworden omdat je helemaal blootgesteld bent.” Het proces loonde gelukkig voor de regisseur, want hij zegt dat de mensen die positief reageren op het verhaal van The Messenger veel zwaarder wegen dan de mensen die er negatief op reageren.
The Messenger was zelfs bevrijdend voor Boulanger. Het zijn alle dingen die hij “opzij wilde zetten, om in plaats daarvan te gaan bouwen” met Sabotage Studio. “Ik moest alles op een rijtje zetten en ervoor zorgen dat ik niets uitsloot, dus nu is het alsof ik er overheen ben,” zegt Boulanger over het verdriet en het opschrijven. “En qua genezing was het dus ook erg goed.”
Zee van Sterren
(Afbeelding credit: Sabotage)
Sea of Stars “voelde geweldig” voor Boulanger. Vanuit het verhaal van The Messenger over terugblikken in Boulangers verdriet, is Sea of Stars bewust ontworpen rond vooruitkijken naar de toekomst, met hoop. Het is in wezen een voortzetting van de tupperware metafoor: Sea of Stars gaat over de keuze om door te gaan en “schoon te maken” in plaats van te vernietigen. Het heeft meer te maken met “iets creëren en iets beschermen dat het meer waard is om beschermd te worden,” in plaats van de enige lichtstraal te zijn in een vervloekte wereld.
“Boulanger: “Wat overal consistent in is, is dat hoe ontmoedigend of gruwelijk het ding voor je ook is, als je jezelf inzet, als je alles doet wat je kunt, als je vertrouwt op vriendschap, “je het kunt redden. Ik denk dat deze verhalen nog steeds goed zijn en dat ze nog steeds tot ons spreken met een reden, ze erkennen dat je steun nodig hebt, en ze erkennen dat we groter zijn dan de som van onze delen.”
Toch is Sea of Stars niet zonder “gruwelijke monsters” en spookachtige gebieden. Boulanger wilde niet dat alles door een roze bril bekeken zou worden, en dus is er nog steeds sprake van verraad en trauma’s, dit laatste specifiek als gevolg van schoolhoofd Moraine. Nadat ik net de scène had gezien waarin Brugaves en Erlina de hoofdrolspelers Zale en Valere en Moraine verraden, vroeg ik Boulanger of de dubbele hoofdrolspelers iets optimistischers moesten voorstellen tegenover het pessimisme van Brugaves en Erlina.
“Je hebt niet alleen moreel gelijk met Zale en Valere, je bent niet beter dan [Brugaves en Erlina], het is dat je het eigenlijk beter had dan die twee,” verduidelijkt Boulanger. Onze helden zijn geboren in een context waarin de wereld “stabieler” was, terwijl Brugaves en Erlina opgroeiden in een tijd waarin Hoofdmeester Moraine dichter bij zijn trauma was, en er dus veel disfunctionaliteit in hun leven was toen ze opgroeiden.
“Dus als het op hen aankomt, is het in mijn ogen niet zozeer dat ze schurken zijn, maar waar iemand terecht kan komen als ze een ander kader krijgen tijdens hun ontwikkeling,” zegt Boulanger over het hakendraai duo. Onze helden hadden gewoon meer geluk, maar voor de buitenwereld en Boulanger betekent het nog steeds dat het goede kan overwinnen.
Dat is ook de grote les voor de spelers. Boulanger zegt dat veel mensen een “wil om goed te doen” voelen na het uitspelen van Sea of Stars, en hij zou niet blijer kunnen zijn met dat resultaat. “Het is als een wereld waarin alles mogelijk is, en je altijd kunt winnen als je het maar probeert. En het lijkt positiviteit uit te stralen, als je eenmaal alle rollercoasters hebt geteld waar je in terecht komt,” zegt hij.
Boulanger is ook opgelucht over een ander aspect van Sea of Stars. De regisseur stopte er één “groot geheim” in, denkend dat het maanden zou duren voordat spelers het zouden ontdekken, maar natuurlijk ontdekten ze het al binnen een week na de lancering. Dat “grote geheim” is blijkbaar een scène waarin Boulanger rechtstreeks via een personage tot de speler spreekt en hem zijn hoop, dromen en mentale stabiliteit doorgeeft. “Ik begon daar feedback op te krijgen en het lijkt aan te slaan, dus ik ben erg blij,” zegt hij.
Naar de toekomst
(Afbeelding credit: Sabotage Studio)
Op dit moment rust Sabotage Studio uit, voordat het werk aan de DLC van Sea of Stars opnieuw begint. Zelfs Boulanger probeert het wat rustiger aan te doen, probeert de 18-urige werkdagen achter zich te laten en zoekt andere wegen om zijn tijd en energie in te steken. Hij is zelfs begonnen met drummen en heeft zijn liefde voor de punkrock weer opgepakt in een poging om wat meer balans in zijn leven te brengen.
Dat is ook het centrale thema van het volgende spel van Sabotage: balans. “Ik hoop dat het derde spel meer over balans zal gaan, het uitzoeken,” zegt Boulanger. “Ik had het gevoel dat ik op geleende tijd zat, maar dat gevoel heb ik niet meer, dus nu kijk ik meer naar balans en leer ik met de hulp van mijn collega’s om niet meer van die 18-urige dagen te maken.”
“The Messenger was ninja’s en tijdreizen, Sea of Stars was een eclips met de zon en de maan. Ik zal zeggen dat er voor het derde spel een gelijkwaardig, heel eenvoudig thema is, zoals zeker laten we een avontuur hebben met dat soort ingrediënten,” legt Boulanger uit. Het lijkt er dus op dat het uiteindelijke derde spel van Sabotage meer zal zijn van datgene waarvoor spelers de afgelopen vijf jaar van de studio zijn gaan houden. Op nog eens vijf en nog veel meer.