Risk of Rain werd oorspronkelijk uitgebracht in november 2013 en was daarna een aantal jaar lang een van de weinige roguelikes die ik altijd geïnstalleerd hield op Steam – mijn persoonlijke beste roguelikes shortlist. Zelfs nadat ik tientallen keren de credits had laten rollen, sprong ik er nog regelmatig in voor een snelle run, alleen of met een paar vrienden, ondanks de vreselijke co-op problemen. Toen kregen we Risk of Rain 2 in 2019, dat de gameplaylus van het origineel op meesterlijke wijze veranderde in een 3D-shooter en de co-opruimte voor een tijdje volledig overnam. Nu heeft de recente release van Risk of Rain Returns ons teruggebracht naar de oorsprong van deze kleine roguelike kanjer, en het is echt Risk of Rain 1.5 – meer spullen, betere kunst en geen vreselijke co-op problemen.
Beter dan u zich herinnert
(Afbeelding credit: Hopoo / Gearbox)
Er wordt vaak gezegd dat het beste wat een remake kan doen is ervoor zorgen dat een oud spel er net zo goed uitziet en aanvoelt als uw herinneringen eraan, waardoor onvermijdelijk wordt overschat hoe goed dat oude spel eigenlijk was. Risk of Rain Returns legt de lat hoger met een jetpack, een veder met dubbele sprong en een extra, achteraf ingebouwde naverbrander. Het is de definitieve versie van de iconische roguelike. De vormgeving is lichtjaren vooruit ten opzichte van het origineel, en een injectie met nieuwe voorwerpen en speelbare personages heeft de gameplayvariatie op het hoge niveau van Risk of Rain 2 gebracht.
Toekijken hoe deze serie van 2D naar 3D en nu weer terug naar 2D springt zonder ook maar één hapering, voelt alsof je ziet hoe een dinosaurus een vogel wordt en vervolgens weer een nog coolere dinosaurus wordt. Het is echt een knap staaltje design. Ondanks een hele dimensie aan verschillen, voelt de kern van het spel op de een of andere manier hetzelfde aan. Het is die hectische balans van plunderen en schieten, kiten en vechten, waarbij je constant de waarde van meer uitrusting moet afwegen tegen meer tijd op de klok die de moeilijkheidsgraad aan het oplopen is – en waarbij je onvermijdelijk doodgaat als je de verkeerde, hebzuchtige keuze maakt.
Ik mis wel het visuele spektakel van Risk of Rain 2, waarbij je je personage zichtbaar overladen ziet worden met absurde items die aan je vastgeplakt zitten als veren op teer, maar geen enkele andere roguelike doet item-stacking zoals Risk of Rain. Met Returns heeft de 2D-incarnatie toegang gekregen tot een echt Fort Knox van kapotte voorwerpen, waarvan vele afkomstig zijn uit Risk of Rain 2, maar nieuwe toepassingen vinden in zijwaarts scrollende gevechten. Zoals altijd is het vrijspelen van een paar voorwerpen na elke run een van de spannendste onderdelen van de spelcyclus, nu met de toegevoegde zing van een werkelijk prachtige UI. Actief proberen om specifieke voorwerpen vrij te spelen door ze op te zoeken in het logboek in het spel en dan absurde stunts uithalen zoals een minuut lang in lava staan, zorgt ook voor een beetje wilde flair tijdens de runs.
Breng de band weer bij elkaar
(Afbeelding credit: Hopoo / Gearbox)
Hetzelfde geldt voor de nu 15 speelbare Survivors in Returns. Mijn oude favorieten, Huntress en Sniper, kunnen nog steeds meer dan Doom Guy en Kratos’ laarzen bij elkaar, en nu heb ik ook fascinerende nieuwkomers zoals de Pilot om onder de knie te krijgen. Dat gezegd hebbende, Risk of Rain 2’s back-ported cast is een beetje hit and miss. De elementaire tovenaar Artificer voelt bijvoorbeeld geweldig aan, terwijl Loader – mijn Risk of Rain 2 hoofdpersonage – een schaduw van haar vroegere zelf is. Loader is eigenlijk Sigourney Weaver zoals ze te zien is in de climaxscène in Aliens, waarin ze met robots vecht tegen de Xenomorph-koningin, maar dan met een stevige grijphaak aan haar mech exosuit. Als je op je plaats staat en klappen uitdeelt, komt dat niet zo goed over als rondzwaaien in 3D-omgevingen zoals bij mecha-Spider-Man, maar ik denk dat dat een beperking van de afmetingen is.
Op het moment van schrijven mis ik nog steeds vier Survivors, en de zoektocht om ze te bemachtigen blijft de ultieme wortel om na te jagen. Om te beginnen moet ik het spel nog een paar keer uitspelen en ook nog een paar belachelijke voorwerpenverzamelingen bij elkaar sprokkelen. Dit onderstreept de fascinerende progressiecurve van Risk of Rain, die nog beter is in Returns. U boekt geen permanente vooruitgang zoals in roguelikes zoals Hades of Vampire Survivors of Dead Cells, om maar eens drie van mijn favorieten te noemen. De kracht blijft hetzelfde, maar het plafond wordt hoger naarmate u nieuwe voorwerpen en Survivors krijgt. Maar het zijn altijd gewoon meer dingen die u kunt vinden. U begint altijd als hetzelfde personage met dezelfde statistieken en zonder items, starend naar dezelfde klok terwijl deze intimiderend richting moeilijkheidsgraden gaat met namen als “Ik kom voor jou”.
(Afbeelding credit: Hopoo / Gearbox)
Nou, ik zeg dat ze hetzelfde zijn, maar Survivors hebben een grote verandering in Returns gekregen. Risk of Rain 2 voegde alternatieve vaardigheden toe waarmee je je speelstijl wat fijner kon afstemmen, en Returns heeft de hele cast dezelfde behandeling gegeven. Dit voegt nog meer unlocks toe om achteraan te jagen – achter flinke uitdagingen zoals “verzamel 300 voorwerpen” en “versla 3.000 vijanden” – en nog een laag herspeelwaarde die niet aanwezig was in het originele spel. Het is echt een leuke toevoeging aan de cadans van progressie; zelfs één nieuwe vaardigheid kan de manier waarop een personage zich voelt drastisch veranderen, vooral als het hun mobiliteitstechnologie is.
Onder de motorkap is Risk of Rain Returns hetzelfde als in 2013, maar het feit dat ik niet alleen bereid ben om het spel nog een ziljoen keer te spelen, maar het zelfs gênant vind om het nog een keer te spelen, geeft aan hoe tijdloos het onderliggende spel is. Het voelt aan als het soort remake dat pas na 10 jaar gemaakt zou kunnen worden, waarbij alle updates en learnings en het rang-52-voor-altijd-Steam-reviews vervolg gebruikt worden. De spieren en het geld van het enorme succes van de serie zijn hier zorgvuldig ingezet, en het is geweldig om te zien hoe een heel nieuw publiek een betere versie van diezelfde release uit 2013 kan ervaren.