Mijn ogen worden glazig als ik op de X-knop van mijn controller druk. Tot nu toe vind ik Persona 3 Reload geweldig, nadat ik vorig jaar in mijn voorvertoning al heb genoten van het beetje dat ik heb gespeeld van de stijlvolle Persona 5-imagining, maar wat praten deze tieners graag. Sociale RPG-elementen maken integraal deel uit van het spel, en zitten tussen de dungeon-crawler segmenten waar ik zo naar verlang, dus ik lijd er in verveelde stilte doorheen en wacht tot de avond valt.
Ik ben me ervan bewust dat deze unieke genetische samenstelling precies de reden is waarom Persona 3 Reload überhaupt een Persona-spel is. Na een solide 10 uur Persona 3 Portable gespeeld te hebben, dacht ik dat het makkelijk voor me zou zijn om terug te springen in Gekkoukan High in deze volledig geanimeerde, niet-visuele roman-achtige remake. Maar hoe ik ook mijn best doe om in het verhaal te komen, het tempo ontbreekt me op dit moment gewoon; ik heb moeite om het dagelijkse schoolleven van mijn hoofdpersoon interessanter te vinden dan zijn veel actievere 25e-uurse streken, en het kost me alles wat ik heb om niet gewoon snel vooruit te spoelen door alle dialogen.
Persona niet bevredigend
(Afbeelding credit: Atlus)Glad en stijlvol
(Afbeelding credit: Atlus)
Welke versie u ook het beste bevalt, Persona 3 Reload heeft misschien wel de beste menu’s in de geschiedenis van JRPG’s.
Laat één ding duidelijk zijn: ik geniet enorm van RPG’s en verhaalgedreven spellen. Zozeer zelfs dat ik zwakkere of repetitieve gevechten vaak over het hoofd kan zien als de verhaallijn goed genoeg is – Far Cry 5, ik kijk naar jou. Maar bij Persona 3 Reload en de hele schoolpleinfantasie heb ik het tegenovergestelde probleem. Dit is een van de meest geliefde JRPG’s die er zijn, een gotisch melodrama dat zich over meerdere maanden in de game afspeelt. Er wordt verondersteld dat het legioenen harten heeft veroverd door de ontelbare remakes en remasters door de jaren heen, maar toch ben ik hier om het te onderwaarderen.
Ondanks mijn lauwe reactie op de verhaallijn, ben ik helemaal weg van de turn-based gevechten van het spel. De nachtelijke verkenning van Tartarus en de verwoesting van de schaduwen geeft me veel voldoening, net als de trial-and-error-aanpak om de zwakke punten van de vijand te ontdekken en de tactieken die ik kan gebruiken om ze uit te buiten. Als ik ’s nachts niet bezig ben om elke druppel HP en SP uit mijn verkenningsgroep te persen, sla ik na schooltijd in het winkelcentrum nieuwe spullen, medicijnen en wapens in. Tegelijkertijd moet ik echter ook rekening houden met de eis van het spel dat ik aan mijn Social Links moet werken – in feite relaties met NPC’s – zodat ik mijn persona’s kan versterken via de bijbehorende arcana. Het klinkt allemaal een beetje ingewikkeld, maar uiteindelijk mag ik niet klagen over het feit dat ik moet roleplayen in een roleplaying game.
(Afbeelding credit: Atlus)
Misschien heb ik een beetje RPG-moeheid, maar ik ben vastbesloten om een weg te vinden in Persona 3 Reload.
Op dit moment voelt het allemaal te abrupt: het ene moment vecht ik tegen schaduwen en roep ik coole soul-Pokemon op, en het volgende moment snurk ik door de Engelse les. Het is het soort Buffy the Vampire Slayer-fantasie waarvan ik dacht dat ik er dol op zou zijn, maar tot nu toe wacht ik nog steeds om overweldigd te worden. Eén ding waar ik wel heel blij mee ben, is hoe goed de twee werelden samensmelten door middel van de Social Links mechanic.
Omdat het zo intrinsiek is aan het maken van personas, ben ik zeker meer geneigd om na de les ramen te gaan eten met Kenji als dat betekent dat ik later een betere vechter in Tartarus zal zijn. Maar het blijft een feit: als ik me niet zo bewust was van mijn huidige persona-keuze en de bijbehorende arcana-klasse, zou ik weinig reden hebben om relaties met mijn klasgenoten te onderzoeken – vooral zo vroeg in het spel.
Misschien heb ik een beetje RPG-moeheid na het geweldige jaar 2023, maar ik ben vastbesloten om een weg te vinden in Persona 3 Reload. Omdat ik al tot een bepaald punt in P3P heb gespeeld, weet ik dat het echte verhaal voor mij nog maar nauwelijks is opgebouwd, ook al heb ik al zoveel van Tartarus doorlopen. Ben ik gewoon gefrustreerd omdat ik weer op oude grond moet beginnen? Staat mijn gebrek aan JRPG-ervaring mijn plezier in de weg? Om eerlijk te zijn heb ik nog geen idee, maar ik ben blij dat mijn plezier beperkt blijft tot vlagen totdat de ware magie van Persona 3 Reload zich aan mij kenbaar maakt.