Leg uw gamepads neer en stop met knopjes indrukken: Microsoft heeft toegegeven dat Xbox “de consoleoorlogen heeft verloren”. Als trotse eigenaar van de Series S voelt deze concessie bevrijdend. Ik ben enthousiaster dan ooit om eindelijk een PS5 te kopen en de vruchten te plukken van het feit dat ik een multi-trick pony ben.
Aan welke kant van de spreekwoordelijke lijn in het zand u ook staat, ik hoop dat we het er allemaal over eens zijn dat de term “consoleoorlogen” onnodig dramatisch is. Het is verdeeldheid zaaiende en afleidende term, die ons meesleept in een bedrijfsrivaliteit die eigenlijk niets te maken heeft met een gedeelde liefde voor games. Het is een spannende tijd om consolegamer te zijn, en nu de FTC een winnaar op basis van cijfers heeft aangewezen, ben ik er helemaal klaar voor om mijn collectie uit te breiden en PlayStation weer in mijn leven te verwelkomen.
Soldaat voor de controller
(Afbeelding credit: Capcom)
Zelfs vóór de recente ‘Sony versus Microsoft’-wedloop om grote studio’s over te nemen, is het een feit dat velen van ons de behoefte voelen om onze favoriete consoles met blind vertrouwen te verdedigen. In de kern is de strijd tussen gamers in de zogenaamde “consoleoorlogen” gebaseerd op de mythe dat je een kant moet kiezen en daar bij moet blijven. Maar loyaliteit aan een bedrijf voelt op zijn best dubieus aan, vooral wanneer de meesten van ons al lang verder zijn dan de eerste consoles die we ooit hebben gespeeld.
Ik heb nog steeds de oude PS2 van mijn broer, die stilletjes stof verzamelt in zijn bubbeltjesplastic nadat hij met mij de succesvolle sprong over de wereld heeft gemaakt toen ik in 2022 Hongkong verliet, maar ik bewaar hem meer voor de nostalgie dan voor iets anders. Ik heb het laatst gebruikt om Resident Evil Dead Aim opnieuw te spelen, vooral om de neezeggers te bewijzen dat het eigenlijk een leuke en domme spin-off is in de Resident Evil-tijdlijn. Toen ik ontdekte dat het een PlayStation exclusive was, was ik meteen dankbaar dat ik het überhaupt gespeeld had – en een beetje verdrietig voor mijn vrienden die het nooit gespeeld hadden.
In het grote geheel heeft het vasthouden aan één console me alleen maar tegengehouden. Ik ben opgegroeid met PS2-games, maar ik geef het toe: ik hou van mijn Xbox Series S, en ik schaam me daar niet voor. Dat zou ik ook niet moeten doen – hij is klein, slank en een uitstekende Game Pass-machine om day-one releases op te spelen. In combinatie met de aantrekkelijke lage verkoopprijs, die een duidelijke aantrekkingskracht heeft op de gemiddelde millennial, leek de Xbox de logische keuze toen ik eerder dit jaar besloot om af te wijken van mijn voorkeur voor een PC.
Maar de lokroep van Sony’s glanzende vlaggenschipconsole is te verleidelijk om nog langer te ontkennen. Sony en Microsoft hebben machines van topklasse, die alleen al qua kracht en bibliotheken de nederige Nintendo Switch ver overtreffen. Recente overnames van studio’s betekenen dat aankomende first-party exclusives, zoals Starfield en Marvel’s Spider-Man 2, niet speelbaar zullen zijn op rivaliserende consoles. Ik denk er al maanden over na, maar ik ga eindelijk een PS5 kopen zodra dat financieel mogelijk is.
Het gelijke spel spelen
(Afbeelding credit: Lionhead)
In de kern berust de strijd tussen gamers in de zogenaamde “consoleoorlogen” op de mythe dat je een kant moet kiezen en je daaraan moet houden.
Game-exclusiviteit is niets nieuws, maar het is zeker een van de redenen voor de Xbox versus PlayStation-kloof onder consolespelers. Door interne beperkingen van verschillende titels heb ik Fable nooit kunnen spelen tot 2023, en ik heb me nooit verstoken gevoeld van Halo omdat ik totaal niet geïnteresseerd ben in de franchise in het algemeen.
Ik heb het geluk dat mijn oudere broer zo’n goede smaak heeft dat we nooit te weinig dingen hadden om te spelen, maar zijn geruststelling dat de PS2 superieur was aan de Xbox 360 betekende dat ik me gerechtigd voelde om andere kinderen te beoordelen op de console van hun keuze.
Maar nu ik eind 20 ben en eindelijk een Xbox heb en zie waar al die ophef over gaat, begin ik de strijd helemaal in twijfel te trekken. Door Game Pass te bekijken, heb ik spellen kunnen spelen waar ik nog nooit van heb gehoord dankzij de console-exclusiviteit. Het aanvullen van de gaten in mijn spelkennis is een genot geweest op mijn Xbox, en ik vraag me nu af waarom ik heb gewacht met het kopen van een PS5 nu ze niet langer schaars zijn.
Ik zou graag denken dat het meer een geldbesparende beslissing van mijn kant was, maar achteraf besef ik dat de angst om een “dubbelagent” te zijn er ook in zat. Als PC-speler heb je in veel opzichten een veilige middenweg, met veel exclusives die uiteindelijk hun weg naar Steam vinden (dank u, The Last of Us Part 1). Het was mijn manier om geen kant te kiezen. Nu ik niet meer gebonden ben aan het spel van bedrijfsnummers, is het een opluchting dat ik dat niet meer hoef te doen.
Er is een groot aantal nieuwe games voor 2023 en daarna om in de gaten te houden, ongeacht het platform van uw voorkeur.