Sinds ik Another Code: Recollection voor de Nintendo Switch aan het spelen ben, is er één gedachte die elke hoek van mijn brein doordringt. Bij elke slimme puzzel die ik oplost, denk ik het. Elk stukje dialoog, ik denk het. En ik denk het vooral elke keer als ik me enigszins schokkerig van de ene plek naar de andere moet verplaatsen. Wat ik niet kan stoppen met denken is eigenlijk heel simpel: ik kan niet geloven dat dit überhaupt bestaat.
Dat wil niet zeggen dat Another Code: Recollection slecht is. Maar in een poging om het te noemen zoals het is, zullen we de details bespreken: het is een “volledig verbeterd” duo mysterie/avontuur/puzzelgames, Another Code: Two Memories en Another Code: R – A Journey into Lost Memories. De eerste kwam bijna 20 jaar geleden uit voor de Nintendo DS (onder de naam Trace Memory hier in Noord-Amerika) en de tweede was 15 jaar geleden voor de Wii – en die kwam niet eens op de Noord-Amerikaanse markt.
Beide kregen destijds matige tot goede kritieken en er wordt met liefde aan teruggedacht, maar het is moeilijk om beide op papier als een slam dunk te beschouwen. Zelfs al heeft Another Code: Recollection gereviseerde visuals, nieuw stemacteerwerk en een extra set hint- en navigatiesystemen, de belangrijkste spellen zijn, nou ja, wat ze zijn. De presentatie is veel mooier dan ooit tevoren, maar het zijn nog steeds dezelfde twee spellen.
Een onwaarschijnlijke verzameling
(Afbeelding credit: Nintendo)
Zonder iets te verklappen, spelen de twee hoofdpersonage Ashley Mizuki Robbins terwijl ze de verdwijning van haar ouders onderzoekt. Ze volgen haar grotendeels terwijl ze ronddoolt op respectievelijk een eiland en een merengebied, puzzels oplost en antwoorden zoekt in verband met een aantal verontrustende of ontbrekende of onduidelijke herinneringen. Ik beloof dat het spannender is dan het klinkt, maar het is zeker geen Subway Surfers TikTok mashup.
Maar ook al waren de Another Code-spellen direct en overduidelijk spannende, aandachttrekkende titels, het lijkt er steeds meer op dat het naar voren brengen van oudere releases een bijzaak is voor de meeste bedrijven. Dit is niet echt een nieuw probleem, maar voor Nintendo wordt het verergerd door het aanbod van Nintendo Switch Online, dat vaak digitale versies van klassieke spellen voor abonnees bevat. Waarom de moeite nemen om een geheel nieuwe versie van iets uit te brengen als de oude versies, overgezet naar nieuwe hardware, de meeste mensen tevreden zullen stellen? Digitale versies van dezelfde oude Golden Sun-games zijn bijvoorbeeld makkelijker dan volledige remakes.
Voeg aan al het bovenstaande het simpele feit toe dat de ontwikkelaar van de Another Code-spellen, Cing, bijna 15 jaar geleden ophield te bestaan. Ondanks het feit dat de ontwikkelaar slechts een jaar eerder het veelgeprezen Nintendo Wii-spel Little King’s Story uitbracht, vroeg hij in maart 2010 faillissement aan. Het merendeel van de meest opvallende spellen van Cing – uitgegeven door Nintendo – bevindt zich sindsdien in een soort limbo.
(Afbeelding credit: Nintendo)
Deze context is nodig om volledig te begrijpen wat ik bedoel als ik zeg: “Ik kan niet geloven dat dit überhaupt bestaat.” Ik kan het niet! Ik kan om alle bovengenoemde redenen gewoon niet geloven dat Another Code: Recollection überhaupt bestaat. Ik aarzel om enige vorm van grote betekenis aan het bestaan ervan te hangen, hoewel ik zeker graag zou zien dat Hotel Dusk en het vervolg daarop dezelfde behandeling zouden krijgen, maar het voelt als een wonder dat ik op de releasedag een fysiek exemplaar – het enige in de winkel, toegegeven – kon ophalen bij mijn plaatselijke Best Buy.
Het is een houding waarvan ik zou willen dat we die meer zouden zien bij de mensen van Nintendo, PlayStation en Xbox. Ik wou dat het niet zo verrassend was om te zien dat een van hen een spel uit de mottenballen haalt. (Sega, als u luistert, mijn koninkrijk voor een gelokaliseerde versie van Valkyria Chronicles 3.) Ik heb geen idee hoe de cijfers ook maar in de verste verte kloppen, en het voelt absoluut niet alsof ze van buiten naar binnen moeten kijken, en toch blijft alles een schande. Dus in plaats daarvan hoop ik dat Another Code: Recollection slechts het begin is van een nieuwe trend die gewoon moeilijk te visualiseren is, maar die wel helpt om nog meer games die ooit alleen maar herinneringen waren naar het moderne landschap te brengen.