Waarschuwing! One Piece spoilers hieronder!
Ik verwacht niet veel van live-action anime adaptaties, en dat hebben we te danken aan Paramount’s Ghost in the Shell, Netflix’s Cowboy Bebop en de streamer’s Death Note. Dat wil niet zeggen dat ze allemaal slecht zijn, aangezien de Japanse live-action Death Note-film uit 2006 een bijna-meesterwerk is, maar het zijn de westerse adaptaties die voortdurend de plank misslaan.
Dat gezegd hebbende, had ik lage, lage verwachtingen voor Netflix’ One Piece. De serie werd officieel aangekondigd in 2020, en ik deed mijn best om het te negeren. Ik was nog steeds gebrand door Death Note uit 2017, die van het pad afweek van Tetsuro Araki’s opwindende bovennatuurlijke horror-thriller en recht in het Donnie Darko-gebied terechtkwam, waarbij de onmogelijk coole en complexe Ryuk gereduceerd werd tot niets meer dan een waterige versie van Frank het Konijn. Toen Cowboy Bebop op Netflix verscheen in 2021, voelde ik me verslagen. Er was geen enkele manier waarop een team van westerse regisseurs en producenten in staat zou zijn om One Piece te maken, een show (en manga) die zowel zo heerlijk absurd als extreem oprecht is, en er iets van te maken dat niet alleen nieuwe fans en oude fans zou aanspreken – maar ook de magie die Eiichiro Oda zo zorgvuldig heeft gecreëerd in ere zou houden.
Maar dat hebben ze gedaan. Ze deden het zelfs zo goed dat ik me de laatste keer niet kan herinneren dat een adaptatie (anime of anderszins) zo waardevol met het bronmateriaal omging. Netflix’s One Piece is goed. Het is echt goed, eigenlijk. Van de verbazingwekkend goede casting tot de comicbook-achtige regiekeuzes tot de anime-nauwkeurige reconstructies van scènes, de serie slaagt erin om het hart en de eigenaardigheid van One Piece te vangen en tegelijkertijd een gloednieuwe show te maken waar zelfs een nieuw publiek van niet-anime-fans van kan genieten.
(Afbeelding credit: Netflix)
De serie begint niet zoals One Piece seizoen 1 aflevering 1 – we krijgen een beetje wereldopbouw en toonzetting voordat we Luffy ontmoeten. Hoewel ik die onmiddellijke bevrediging verwachtte (na ongeveer een minuut in de anime zien we Luffy gered worden door de mannen van kapitein Alvida nadat hij op zee dobberde), is de opbouw het meer dan waard. Inaki Godoy’s Luffy is waanzinnig onbevreesd en overdreven optimistisch – en geeft precies de geest van zijn tegenhanger in de anime weer. Het is onmogelijk om niet te glimlachen als hij in beeld is, vooral met de geanimeerde, over-the-top gezichten die hij trekt als hij zijn rubberen krachten gebruikt. Luffy’s licht wordt niet afgezwakt omwille van een Westers publiek dat misschien een meer ‘relatable’ of actie-achtige held wil – Godoy, de regisseurs en de schrijvers zorgen ervoor dat hij straalt in al zijn maffe glorie.
Het beste deel – het sterkste deel – van de serie is wanneer de hele Straw Hat crew bij elkaar is. Langzaam ontmoeten we elk centraal personage op hun respectievelijke reizen – en in de allereerste aflevering vinden we Zoro (Mackenyu), Luffy en Nami (Emily Rudd) allemaal in dezelfde bar… En toen begon ik te schreeuwen. Het is goed te zien hoeveel tijd en aandacht er is besteed aan het vinden van de cast voor deze serie. Het is duidelijk te zien in Zoro en Luffy’s eerste één-op-één interactie, de confrontatie tussen Zoro’s duivelse houding en Luffy’s oneindige drijfvermogen. Mackenyu’s Zoro is te cool voor school en Rudd’s Nami is fel onafhankelijk en onmogelijk koppig – en ook al botsen ze in het begin, er is geen ontkennen aan de voelbare chemie tussen de twee acteurs. Wanneer we eindelijk de overgebleven leden van de Straw Hat crew ontmoeten, Usopp (Jacob Romero Gibson) en Sanji (Taz Skylar), komt de hele serie samen.
Dan moeten we natuurlijk even stilstaan en de studio bedanken voor het casten van Agents of S.H.I.E.LD’s Jeff Ward als Buggy the Pirate Clown en Steven John Ward als Mihawk. Buggy heeft in de anime en manga niet echt veel te vrezen, maar Ward speelt Buggy meer als de Joker – een sadistische clown met een onverzadigbare lust naar bloed. Het is een ongelooflijke vechtscène, en eentje die de studio besloot op te waarderen: in plaats van in de straat van de stad die Buggy vernietigde, zit de Straw Hat-bemanning vast in een circustent – waarbij de naam van Buggy’s schip, Big Top, letterlijk wordt genomen. Keuzes als deze maken meer dan duidelijk dat de show is gemaakt door fans, door mensen die echt wilden zien dat iets waar ze van hielden (opnieuw) tot leven werd gewekt.
En dat is waar andere adaptaties falen: ze wagen zich veel te ver van het bronmateriaal, ze houden geen rekening met wat het originele materiaal laat werken of wat fans er echt geweldig aan vinden. In plaats van het materiaal te verheffen, maken ze er iets onherkenbaars van. Anime weet wat het is, en de live-action zou moeten weten dat het gebaseerd is op een anime. Het is geen Scorsese-film, het is geen The Sopranos, het is een live-action adaptatie gebaseerd op een animatiegenre dat wereldwijd geliefd is om zijn buitensporigheid en over-the-top.
(Afbeelding credit: Netflix/Toei Animation)
Netflix’ One Piece weet dat het een tv-serie is gebaseerd op een tekenfilm over een jongen van rubber die piraat wil worden – en het probeert niets anders te zijn. Ze hebben zelfs een Wilhelm scream toegevoegd aan de scène waarin Mihawk een boot in tweeën splijt, om het publiek te laten weten dat ze de campiness niet uit de weg gaan – ze gaan er helemaal in op.
Voor mij is de originele serie een viering van onafhankelijkheid, van het volgen van je eigen pijl waar die ook heen wijst, en alles doen wat nodig is om je dromen waar te maken – zelfs als ze niet bepaald de meest realistische zijn. Het is iets speciaals, en showrunners Matt Owens en Steve Maeda wisten dit vanaf het moment dat ze tekenden om de show te ontwikkelen. Netflix’ One Piece is een triomf, een werk van liefde, en hopelijk een teken dat westerse verfilmingen de goede kant op gaan.
One Piece seizoen één is nu te zien op Netflix. Bekijk voor meer informatie onze lijst met de beste Netflix-shows die u nu kunt streamen.