Ik ben de tel kwijt van het aantal keren dat ik op dit moment door Dragon Age: Inquisition heb gespeeld. Ik pakte de game voor het eerst in 2014 op de Xbox 360 (wat een beetje een hobbelige rit was), voordat ik eindelijk werd opgewaardeerd naar de volgende generatie en het op Xbox One speelde. Sindsdien ben ik steeds weer in het avontuur gestopt op zowat elk platform, met de pc, PS4 en PS5 na mijn Xbox -sessies. En toch, zelfs na talloze bezoeken aan Thedas op meerdere platforms, en met alleen al meer dan 600 uur op het PlayStation, heb ik slechts een ontdekking gedaan over een kleine side -quest in het achterland die betrekking heeft op een zekere genoemde RAM.
Ik weet zeker dat oude spelers en collega-fans meteen weten waar ik over ga praten. Ik ben er ook zeker van dat velen me zullen vermaanen omdat ik dit niet eerder heb gezien, of ooit denken om deze specifieke bijzang anders te doen. Maar hier ben ik, bijna acht jaar na de release van het spel, met ontelbare playthroughs onder mijn riem, zittend in ongeloof terwijl ik een demon zie opstaan uit het lijk van Lord Woolsy. Wil je me vertellen dat hij eigenlijk een woede -demon is? In al die tijd heb ik er nooit aan gedacht om de Ram aan te vallen … Hoe heb ik dit niet eerder gedaan?
“Bedankt voor het vinden van mijn ram”
(Afbeelding Credit: EA) Lees meer
(Afbeelding Credit: EA)
Ik kan niet stoppen met nadenken over wie we in Dragon Age zijn: Dreadwolf
Er is een speciaal soort vreugde dat voortkomt uit het ontdekken van iets in een spel waarvan je dacht dat je van binnenuit wist. Zelfs de kleinste openbaring in een wereld die je talloze keren hebt herzien, kan wat hernieuwde opwinding in je al te bekende escapades injecteren. De Dragon Age -serie is altijd een van mijn grootste bronnen van comfort in de loop der jaren geweest, en wanneer ik wat ontspanning of stressverlichting nodig heb, merkte ik dat ik me vaak tot inquisitie kent. Mijn herhaalde bezoeken aan het spel hebben ertoe geleid dat ik door dezelfde speurtochten speelde in het achterland zoals Clockwork. Ik hoef er niet eens meer over na te denken, ik doe gewoon de speurtochten. Ter vergelijking: het lijkt een beetje op dezelfde manier als je niet hoeft te denken over een route die je elke dag loopt; Ik weet waar ik heen moet en precies wat ik moet doen.
Ik vind troost in de herhaling en het is kalmerend om mezelf terug te gooien in een wereld die ik door de jaren heen zo goed heb leren kennen. Ik denk zelfs niet dat een jaar me voorbij is gegaan zonder terug te springen in minstens één Dragon Age -game terwijl ik blijf wachten op Dragon Age. 4 Dit alles heeft een rol om te spelen in waarom ik nooit ben gaan ontdekken Er is meer aan een RAM die je in het achterland tegenkomt dan je op het oog ziet … zelfs wanneer het in sommige opzichten vanaf het begin zo duidelijk had moeten zijn.
De zoektocht in kwestie is de ballad van Lord Woolsy, die vrij eenvoudig is. Een kerel met de naam eenogige Jimmy in het dorp Redcliffe vraagt je of je een ram hebt gezien die “anders” en speciaal is voor zijn familie. Sinds Lord Woolsley is afgedwaald, laat de zoektocht je gaan en dit “heel speciale” ram vinden. Ik weet niet waarom het me nooit echt opkwam om zich af te vragen wat hem “speciaal” maakt. Jimmy vermeldt tenslotte hoe zijn familie altijd het advies van Woolsley heeft opgevolgd … maar hoe kan een ram advies geven als het in feite een ram is?
(Afbeelding Credit: EA)
Lord Woolsley, die in de buurt van een meer te vinden is, valt zeker op tussen de andere rammen in de regio, met een fel oranje jas die duidelijk anders is dan de rest. Nu, elke keer dat ik deze zoektocht heb gedaan, ben ik altijd het dier benaderd, dat de dialoog van mijn inquisiteur activeert die Lord Woolsley overtuigt om terug te keren naar Jimmy. Als je dit doet, krijg je wat XP en kracht, en dat is dat. Klus geklaard. Niet één keer kwam het zelfs bij me op dat ik het zou moeten proberen het aan te vallen … Zelfs wanneer een andere side -quest je ramvlees verzamelt voor de hongerige lokale bevolking.
Het is nog grappiger, omdat zoveel andere games je leren dat genoemde wezens waarschijnlijk een goede buit hebben en daarom de moeite waard zijn om aan te vallen. Toch heb ik het elke keer op dezelfde manier gedaan, zoals uurwerk. Dus je kunt je alleen maar mijn verbazing voorstellen toen wat voelde als de miljardste playthrough, ik raakte per ongeluk Lord Woolsley en het viel snel op de grond. Voordat ik het wist, werd ik geconfronteerd met een vurige rode woede die opsteeg uit het lijk van Lord Woolsley. Nou, dat verklaart zeker de fel oranje jas, dan dacht ik bij mezelf.
Nadat ik de demon eruit had gehaald en wat ramleer en een brandweergordel had geplunderd, stond ik even stil en klikte alles op zijn plaats. Lord Woolsley was de hele tijd bezeten door een demon, en het kostte me maar acht jaar om tot het besef te komen. Nu kan ik het niet helpen, maar vraag me af wat ik nog meer heb gemist in de wereld van Thedas. Ik denk dat ik nu het perfecte excuus heb om weer terug te keren. Alsof ik dat ooit nodig had.
Houd alle meest opwindende games aan de horizon bij met onze Roundup van nieuwe games voor 2023 .