In Elden Ring heb ik het beste van het beste verslagen. Ik heb Dragonlord Placidusax verslagen, Starscourge Rahdan afgeslacht, het Elden Beest verslagen en Malenia, Blade of Miquella vermoord. Tijdens meerdere playthroughs en een handvol profielen heb ik bijna 400 uur rondgezworven in The Lands Between – van de hoogste toppen tot de ingewanden van Blighttown – door de uithoeken van de uitgestrekte overwereld uit te kammen, met de grillige NPC’s te praten en de boosaardige wezens uit te roeien die de graslanden en garnizoenen besluipen.
Ik wil niet te hard uithalen naar de hoorn van mijn eigen Afgezant, maar met een zeer nauwgezette toverroutine en mijn +17 Cold Morning Star gepunte knots in de hand, ben ik een echte slechterik. Een slechterik, toegegeven, die niet boven een absolute vernedering staat. Vraag het maar aan de willekeurige verbannen ridder in Kasteel Sol die me met meer kracht een pak slaag gaf dan de deksel van de ketel van de Vuurreus. Afgezien van de grote eindbazen, denk ik niet dat ik in al mijn tijd met Elden Ring tot nu toe een sterkere tegenstander ben tegengekomen – eentje die ik nog moet verslaan zonder gebruik te maken van magie.
Verwacht het onverwachte
(Afbeelding credit: FromSoftware)EEN TWEEDE KIJK
(Afbeelding credit: FromSoftware)
De meest absurde locaties van Elden Ring hebben me geholpen om de meest verdeelde eigenschap van Dark Souls 2 te waarderen
Voor mij is deze ontdekking een zegen en een vloek. Het vloekgedeelte is het voor de hand liggende: deze gezichtsloze verbannen ridder is een totale nachtmerrie die me op dit moment vaker het You Died-scherm heeft voorgeschoteld dan dat ik warme maaltijden heb gehad. Ik kan hem niet verslaan in gevechten op korte afstand, het maakt niet uit hoe vaak ik buk, rol en sla, zijn moveset biedt maar een heel klein venster om vooruit te komen, en tot nu toe is het me nog niet gelukt om enige vorm van momentum op te bouwen. Tijdens een gevecht op het nippertje was ik in staat om wat afstand tussen ons te forceren, voordat ik zware sprongaanvallen uitvoerde – maar na een of twee succesvolle pogingen ontdekte ik dat de bastaard kan teleporteren, waardoor de open ruimte in een oogwenk teniet werd gedaan.
Zoals hierboven vermeld, bevindt deze verbannen ridder zich in Kasteel Sol, ten noorden van de kaart in de Bergtoppen van de Reuzen. Om toegang te krijgen tot de bedreiging, moet u de commandant van de zone, Niall, hebben verslagen. Zijn 15.541 HP, 117 defense en 90 stance stats zijn niet te versmaden. Ik heb in de loop der tijd verschillende commentatoren deze optionele Great Boss zien beschrijven als een van de moeilijkste, maar mijn aanpak met toverij maakte hem vrij snel klein – een Flask of Wondrous Physik gemengd met een Hidden Cerulean Tear en een gewone Cerulean Tear, Terra Magica en Comet Azur opblazen. Niall is sterk maar traag, dus de set-up voor deze routine werkt goed als u hem inzet zodra u de boss arena binnenkomt.
Zodra u Niall hebt uitgeschakeld, slaat u op bij de Church of the Eclipse Site of Grace, gaat u door de roodbetimmerde kerk zelf, slaat u linksaf bij het altaar, slaat u rechtsaf voor een stenen trap en volgt u de vorm van het gebouw tot u bij een ladder komt. Beklim die, dood twee verbannen ridder boogschutters, volg de vorm van de kasteelmuur tot je weer een ladder naar beneden bereikt, en zie, de plaag van mijn huidige Elden Ring playthroughs staat met zijn rug naar je toe totdat hij aggro’d is. De rode ogen, het onmogelijke zwaardvechten, de kracht, het teleporteren, het You Died opnieuw en opnieuw (en opnieuw). Het is gewoon te veel.
(Afbeelding credit: FromSoftware)
“En als dat allemaal de vloek is, wat is dan de zegen?”
Als dat allemaal de vloek is, wat is dan de zegen? Het feit dat een van de meest onwaarschijnlijke, onschuldige en solide vijandelijke ontmoetingen van Elden Ring verborgen ligt in een noordelijk deel van de kaart na een optioneel eindbaasgevecht dat je misschien nooit zult ontdekken. Dat is het mooie van Elden Ring, en een van de meest vertederende eigenschappen ervan – dat ik bijna 400 uur met FromSoftware’s degelijke actie-RPG bezig kan zijn, en schijnbaar alles heb gezien wat het te bieden heeft, en toch is hier een totaal willekeurige, gezichtsloze wereldvijand die moeilijker is dan een nagel van een Nokron doodskist. Er is bijna zeker een verhaal dat ten grondslag ligt aan de plaatsing van deze ridder en/of waarom de ontmoeting zo uitdagend is, maar zelfs als dat het geval is, vind ik het nog steeds geweldig dat het helemaal gemist kan worden.
Het zijn dit soort kleine ontdekkingen die ervoor zorgen dat ik Elden Ring blijf spelen. Ik ben net zo wanhopig om meer te horen en te zien van de langverwachte Shadow of the Erdtree DLC – die zeker ergens dit jaar komt, toch? – maar in de tussentijd is het feit dat er nog steeds facetten van het basisspel zijn die ik nog moet ontdekken niet alleen spannend, maar ook opwindend. Hoeveel verbannen ridders of iets dergelijks met brute overmacht houden zich schuil in de Lands Between die ik nog moet tegenkomen? En als ze gebouwd zijn zoals deze specifieke vijand, wil ik ze dan wel ontmoeten?
Het antwoord daarop is: natuurlijk wil ik dat. Ik wil deze verbannen ridder ook verslaan in een één-op-één gevecht, maar aangezien ik het zo moeilijk heb, ga ik er niet overheen om hem met magie te verslaan. Nu ben je dood, willekeurige roodogige slechterik. Nu ben je dood.
Hier zijn enkele games zoals Elden Ring om te spelen terwijl u wacht op de Shadow of the Erdtree DLC