Verwelkomd in Vaticaanstad onder invloed van het fascisme, wordt Indiana Jones uitgerust met een klerikale outfit en een kleine staf van zijn jazz-liefhebbende vriend Vader Antonio. Met deze outfit kan ik, zoals in Indy-films, minder argwaan wekken dan met de klassieke leren kleding. De eerste echte missie in Indiana Jones and the Great Circle, tutorials uit de weg, is rondneuzen naar oude reliëfs terwijl je op jacht bent naar een gestolen kattenmummie (het is een lang verhaal). Ik stap de bibliotheek van het Vaticaan uit met het doel om een camera te kopen, maar verder ben ik vrij om op mijn eigen tempo te verkennen terwijl ik kiekjes maak voor Vader Antonio.
Fascistische zwarthemden die Mussolini dienen hebben in de buurt gekampeerd, dus ik snuffel stiekem in hun tenten. Ik ben tenslotte Indiana Jones. En als er iets is waar Indiana Jones net zoveel van houdt als van kaarten en documenten, dan zijn het glimmende dingen. Ik bevrijd een medicijnflesje waarvan ik snel zal ontdekken dat het door de do-badders uit de plaatselijke apotheek is gestolen. Een grote som geld lokt me in de verleiding, maar er staat een boef voor. Met de staf in de hand sla ik hem stilletjes neer en stop het geld in mijn zakken. Je kunt iemand niet betrappen op diefstal en je vrienden waarschuwen als je niet bij bewustzijn bent, toch?
(Afbeelding credit: Bethesda)
Wat ik eerst zie als een vrij kleine binnenplaats, ontrafelt zich al snel als ik deze kampementen eenmaal heb schoongeveegd. Aan de ene kant doet een weg met grote houten deuren en een geparkeerde vrachtwagen me denken dat dit een begrenzing is, maar als ik dichterbij kom, krijg ik een knopmelding waarmee Indy de deur open kan duwen en een fascistisch detentiecentrum vlakbij een spectaculaire gebeeldhouwde fontein kan onthullen.
Als ik de andere kant controleer, loop ik naar een controlepost die bemand wordt door bruten. Zeker een zachte afsnijding? Maar door een combinatie van pannen en fruit sla ik de bewakers neer en kan ik me erdoorheen wurmen om bij de ruïnes van een toren te komen en op wat kantelen te klauteren. Terug op de binnenplaats zie ik steigers achter een podium waar ik met mijn zweep overheen kan klimmen. Een open raam lonkt. Het leidt naar binnen in een paleis waar een miniatuursculptuur van het gebouw een schat verbergt. Een ander raam leidt in een andere richting naar buiten, geflankeerd door nog twee deuren. Het Vaticaan gaat maar door.
Verzinnen
(Afbeelding credit: Bethesda)Dit hoort thuis in een recensie
(Afbeelding credit: Bethesda)
Wat vonden we van de volledige versie? In onze recensie van Indiana Jones and the Great Circle gaven we het de felbegeerde vijf sterren en zeiden we dat het “het beste avontuur is dat Indy in meer dan 30 jaar is aangegaan”.
Verwelkomd in Vaticaanstad onder invloed van het fascisme, wordt Indiana Jones uitgerust met een klerikale outfit en een kleine staf van zijn jazz-liefhebbende vriend Vader Antonio. Met deze outfit kan ik, zoals in Indy-films, minder argwaan wekken dan met de klassieke leren kleding. De eerste echte missie in Indiana Jones and the Great Circle, tutorials uit de weg, is rondneuzen naar oude reliëfs terwijl je op jacht bent naar een gestolen kattenmummie (het is een lang verhaal). Ik stap de bibliotheek van het Vaticaan uit met het doel om een camera te kopen, maar verder ben ik vrij om op mijn eigen tempo te verkennen terwijl ik kiekjes maak voor Vader Antonio.
Fascistische zwarthemden die Mussolini dienen hebben in de buurt gekampeerd, dus ik snuffel stiekem in hun tenten. Ik ben tenslotte Indiana Jones. En als er iets is waar Indiana Jones net zoveel van houdt als van kaarten en documenten, dan zijn het glimmende dingen. Ik bevrijd een medicijnflesje waarvan ik snel zal ontdekken dat het door de do-badders uit de plaatselijke apotheek is gestolen. Een grote som geld lokt me in de verleiding, maar er staat een boef voor. Met de staf in de hand sla ik hem stilletjes neer en stop het geld in mijn zakken. Je kunt iemand niet betrappen op diefstal en je vrienden waarschuwen als je niet bij bewustzijn bent, toch?
(Afbeelding credit: Bethesda)
Wat ik eerst zie als een vrij kleine binnenplaats, ontrafelt zich al snel als ik deze kampementen eenmaal heb schoongeveegd. Aan de ene kant doet een weg met grote houten deuren en een geparkeerde vrachtwagen me denken dat dit een begrenzing is, maar als ik dichterbij kom, krijg ik een knopmelding waarmee Indy de deur open kan duwen en een fascistisch detentiecentrum vlakbij een spectaculaire gebeeldhouwde fontein kan onthullen.
Als ik de andere kant controleer, loop ik naar een controlepost die bemand wordt door bruten. Zeker een zachte afsnijding? Maar door een combinatie van pannen en fruit sla ik de bewakers neer en kan ik me erdoorheen wurmen om bij de ruïnes van een toren te komen en op wat kantelen te klauteren. Terug op de binnenplaats zie ik steigers achter een podium waar ik met mijn zweep overheen kan klimmen. Een open raam lonkt. Het leidt naar binnen in een paleis waar een miniatuursculptuur van het gebouw een schat verbergt. Een ander raam leidt in een andere richting naar buiten, geflankeerd door nog twee deuren. Het Vaticaan gaat maar door.
Verzinnen
(Afbeelding credit: Bethesda)Dit hoort thuis in een recensie
(Afbeelding credit: Bethesda)
Wat vonden we van de volledige versie? In onze recensie van Indiana Jones and the Great Circle gaven we het de felbegeerde vijf sterren en zeiden we dat het “het beste avontuur is dat Indy in meer dan 30 jaar is aangegaan”.
Of je nu volledig onaangekondigd op een digitale recreatie van de adembenemende Sixtijnse Kapel stuit of de aflevercode van een lockbox kraakt die de fascisten domweg hebben verprutst, het Vaticaan is een belachelijk dicht knooppuntgebied met om elke hoek nieuwe mysteries. Indiana Jones and the Great Circle staat altijd klaar om je ook te laten genieten van die kleine details. Tijdens mijn eerste missie pak ik een camera, wat nog een extra verzamelobject oplevert voor de scherpzienden. Je kunt foto’s maken van architectuur zoals de eerder genoemde Sixtijnse Kapel en zelfs van kleine alledaagse taferelen zoals twee priesters die worstelen om een schilderij opnieuw op te hangen.
Deze kleine maar machtige kaart is naadloos opgedeeld in kleine minigebieden, allemaal met verschillende niveaus van toegangsbeperkingen die zijn afgestemd op een handvol vermommingen (een beetje zoals Hitman, geloof het of niet) en zit boordevol variatie. Het duurt niet lang voordat je ondergrondse rioolstelsels en verlaten tombes verkent, erachter komt hoe ze boven op elkaar aansluiten en gewend raakt aan de vele, vele sluiproutes die deze ruimtes met elkaar verbinden.