Als je op mij lijkt, is de kans groot dat je canonprotagonisten hebt voor elke Dragon Age-game die je hebt gespeeld. Of het nu de Grey Warden, Hawke of The Inquisitor is, er is altijd één personage waar ik meer aan gehecht ben dan aan elk ander personage dat ik heb gemaakt, en zij werden de “officiële” leider van mijn avonturen in Thedas. Als fervent RPG-fan neem ik het maken van personages altijd serieus. Ik verlies me in de kleine details om hun verhaal te vertellen, dat ik zelf heb bedacht. Of het nu gaat om een subtiel litteken dat wijst op wonden die ze hebben opgelopen tijdens een nare ontmoeting, of tatoeages die hun erfgoed, persoonlijkheid of klasse illustreren, ik steek veel tijd en aandacht in het creëren van de persoon die ik wil spelen in de titelrol.
Elk personage dat een vaste waarde is geworden in mijn Dragon Age headcanon is me in de loop der jaren na aan het hart gaan liggen. Dus toen ik hoorde dat we in Dragon Age: The Veilguard zouden worden herenigd met onze inquisiteurs en we hen opnieuw zouden kunnen creëren in de nieuwe en verbeterde character creator, was ik helemaal enthousiast. Ik voelde me net zo opgetogen als 10 jaar geleden, toen Dragon Age: Inquisition me de kans gaf om Hawke aan te passen nadat ik hem in Skyhold had ontmoet. Maar het is mijn grootste persoonlijke uitdaging geworden om mijn Inquisitor na te maken en opnieuw zijn gelijkenis vast te leggen. Want ik probeer niet alleen mijn voormalige hoofdpersonage weer tot leven te wekken op een manier die het verstrijken van 10 jaar weerspiegelt, maar ik probeer ook hun look in de nieuwe stijl van Veilguard vast te leggen.
Opnieuw kennismaken
(Afbeelding credit: EA)
Als de Amatus van Dorian Pavus (een van mijn favoriete personages in de Dragon Age-serie) werd Quinn Trevelyan, een menselijke magiër, in de loop van talloze speelbeurten mijn canon inquisiteur. In de aanloop naar de release van Dragon Age: The Veilguard heb ik met veel plezier geprobeerd me voor te stellen hoe Quinn er 10 jaar na de gebeurtenissen in Inquisition uit zou zien. Hoe zou hij tegenwoordig zijn haar dragen? Is het een beetje grijzer geworden om zijn leeftijd te weerspiegelen? Zou hij meer lachrimpels of zorgrimpels hebben om te laten zien wat hij heeft doorstaan sinds Trespasser? Hoe zit het met nieuwe littekens, of de bestaande – misschien zijn ze meer vervaagd in de loop der tijd? Al deze vragen dwarrelden rond in mijn hoofd, totdat ik een duidelijker beeld had van hoe ik hem tot leven wilde brengen in het nieuwste avontuur.
Grappen en grollen
(Afbeelding credit: EA)
Dragon Age The Veilguard brengt eindelijk de dialoogoptie terug die ik altijd gebruikte in Dragon Age 2 en het stelt niet teleur
Als je op mij lijkt, is de kans groot dat je canonprotagonisten hebt voor elke Dragon Age-game die je hebt gespeeld. Of het nu de Grey Warden, Hawke of The Inquisitor is, er is altijd één personage waar ik meer aan gehecht ben dan aan elk ander personage dat ik heb gemaakt, en zij werden de “officiële” leider van mijn avonturen in Thedas. Als fervent RPG-fan neem ik het maken van personages altijd serieus. Ik verlies me in de kleine details om hun verhaal te vertellen, dat ik zelf heb bedacht. Of het nu gaat om een subtiel litteken dat wijst op wonden die ze hebben opgelopen tijdens een nare ontmoeting, of tatoeages die hun erfgoed, persoonlijkheid of klasse illustreren, ik steek veel tijd en aandacht in het creëren van de persoon die ik wil spelen in de titelrol.
Elk personage dat een vaste waarde is geworden in mijn Dragon Age headcanon is me in de loop der jaren na aan het hart gaan liggen. Dus toen ik hoorde dat we in Dragon Age: The Veilguard zouden worden herenigd met onze inquisiteurs en we hen opnieuw zouden kunnen creëren in de nieuwe en verbeterde character creator, was ik helemaal enthousiast. Ik voelde me net zo opgetogen als 10 jaar geleden, toen Dragon Age: Inquisition me de kans gaf om Hawke aan te passen nadat ik hem in Skyhold had ontmoet. Maar het is mijn grootste persoonlijke uitdaging geworden om mijn Inquisitor na te maken en opnieuw zijn gelijkenis vast te leggen. Want ik probeer niet alleen mijn voormalige hoofdpersonage weer tot leven te wekken op een manier die het verstrijken van 10 jaar weerspiegelt, maar ik probeer ook hun look in de nieuwe stijl van Veilguard vast te leggen.
Opnieuw kennismaken
(Afbeelding credit: EA)
Als de Amatus van Dorian Pavus (een van mijn favoriete personages in de Dragon Age-serie) werd Quinn Trevelyan, een menselijke magiër, in de loop van talloze speelbeurten mijn canon inquisiteur. In de aanloop naar de release van Dragon Age: The Veilguard heb ik met veel plezier geprobeerd me voor te stellen hoe Quinn er 10 jaar na de gebeurtenissen in Inquisition uit zou zien. Hoe zou hij tegenwoordig zijn haar dragen? Is het een beetje grijzer geworden om zijn leeftijd te weerspiegelen? Zou hij meer lachrimpels of zorgrimpels hebben om te laten zien wat hij heeft doorstaan sinds Trespasser? Hoe zit het met nieuwe littekens, of de bestaande – misschien zijn ze meer vervaagd in de loop der tijd? Al deze vragen dwarrelden rond in mijn hoofd, totdat ik een duidelijker beeld had van hoe ik hem tot leven wilde brengen in het nieuwste avontuur.
Grappen en grollen
(Afbeelding credit: EA)
Dragon Age The Veilguard brengt eindelijk de dialoogoptie terug die ik altijd gebruikte in Dragon Age 2 en het stelt niet teleur
Maar zoals bij elke nieuwe character creator is er een leercurve: van het leren omgaan met de uitgebreide reeks opties en zien wat ze allemaal doen, tot het spelen met nieuwe kapsels, tatoeages en littekens die heel anders zijn dan wat er in Inquisition werd aangeboden. Zelfs met een screenshot van mijn inquisitor bij de hand als referentie, bleek mijn eerste poging om Quinn na te maken behoorlijk lastig. Om te beginnen heeft mijn inquisiteur Trevelyan een tatoeage die de onderkant van zijn rechteroog omlijst om zijn magische klasse weer te geven, en geen van de beschikbare inkt in The Veilguard kon het ontwerp echt goed weergeven. Een groot pluspunt van het maken van een personage is dat je delen van een tatoeage kunt wissen, waardoor ik uiteindelijk een specifieke kant van een gezichtspatroon kon vinden die zo dicht mogelijk bij het origineel kwam.