Als het doek opengaat voor Metaphor: ReFantazio, is één ding meteen duidelijk: dit wordt iets heel bijzonders. Ik kreeg een uur de tijd om de nieuwe JRPG van Atlus te spelen op Gamescom 2024 en als groot fan van de Persona-games is het misschien geen verrassing dat dit mijn favoriet was van alles wat ik heb gespeeld – maar ik kan echt niet genoeg benadrukken hoe fantastisch de game tot nu toe is.
Een groot deel van het eerste uur van het spel wordt in beslag genomen door cutscènes en dialoog – wat geen schok is voor wat een lijvig spel als Persona lijkt te worden – en zeker niet iets wat me teleurstelt. Het legt uitstekend de basis voor het hoofdverhaal en de bredere geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk van Euchronia zelf, inclusief de stammen die er wonen en hoe ze in de wereld worden gezien. Onze hoofdpersoon is bijvoorbeeld een zeldzame Elda – iemand die wreed wordt gediscrimineerd door andere leden van de samenleving die geloven dat hij ‘duivelse’ magie kan gebruiken – en terwijl je door de straten van de JRPG loopt, kun je burgers achter je rug horen fluisteren, walgend en geschokt door je aanwezigheid. Ik heb ook een aantal mensen ontmoet van de Clemar-stam – te herkennen aan de horens op hun hoofd – en Paripas, mensen met dierenoren die, net als onze Elda-vriend, door anderen worden neergekeken.
Deze thema’s van vooroordelen en verdeeldheid zijn niet bepaald subtiel, maar ze vormen de basis van een breder verhaal. Onze hoofdpersoon was als kind bevriend met de prins van Euchronia, die is getroffen door een vloek die hem voorgoed bewusteloos lijkt te hebben gemaakt en waarvan de rest van het koninkrijk denkt dat hij dood is. Voordat hij echter in bed lag, deelde hij zijn grote droom met onze hoofdpersoon, gebaseerd op het verhaal van een fantasiewereld waarin iedereen gelijk geboren wordt. Ik kon niet ver genoeg komen in de demo om veel meer te weten te komen over dit verhaal, maar ik kan het niet helpen me af te vragen of de wereld ons als spelers misschien bekend voorkomt, vooral omdat je aan het begin van het avontuur direct wordt gevraagd om je eigen naam in te voeren (los van die van de hoofdpersoon). Dit, gecombineerd met het feit dat de groteske monsters van de wereld ‘mensen’ worden genoemd? Het lijkt er zeker op dat er een verband is.
Ten strijde
(Afbeelding credit: Sega / Atlus)Gamescom 2024
(Afbeelding credit: Capcom)
In slechts 30 minuten heeft Monster Hunter Wilds me overtuigd van de actie-RPG-serie die ik nog nooit heb gespeeld.
Als het doek opengaat voor Metaphor: ReFantazio, is één ding meteen duidelijk: dit wordt iets heel bijzonders. Ik kreeg een uur de tijd om de nieuwe JRPG van Atlus te spelen op Gamescom 2024 en als groot fan van de Persona-games is het misschien geen verrassing dat dit mijn favoriet was van alles wat ik heb gespeeld – maar ik kan echt niet genoeg benadrukken hoe fantastisch de game tot nu toe is.
Een groot deel van het eerste uur van het spel wordt in beslag genomen door cutscènes en dialoog – wat geen schok is voor wat een lijvig spel als Persona lijkt te worden – en zeker niet iets wat me teleurstelt. Het legt uitstekend de basis voor het hoofdverhaal en de bredere geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk van Euchronia zelf, inclusief de stammen die er wonen en hoe ze in de wereld worden gezien. Onze hoofdpersoon is bijvoorbeeld een zeldzame Elda – iemand die wreed wordt gediscrimineerd door andere leden van de samenleving die geloven dat hij ‘duivelse’ magie kan gebruiken – en terwijl je door de straten van de JRPG loopt, kun je burgers achter je rug horen fluisteren, walgend en geschokt door je aanwezigheid. Ik heb ook een aantal mensen ontmoet van de Clemar-stam – te herkennen aan de horens op hun hoofd – en Paripas, mensen met dierenoren die, net als onze Elda-vriend, door anderen worden neergekeken.
Deze thema’s van vooroordelen en verdeeldheid zijn niet bepaald subtiel, maar ze vormen de basis van een breder verhaal. Onze hoofdpersoon was als kind bevriend met de prins van Euchronia, die is getroffen door een vloek die hem voorgoed bewusteloos lijkt te hebben gemaakt en waarvan de rest van het koninkrijk denkt dat hij dood is. Voordat hij echter in bed lag, deelde hij zijn grote droom met onze hoofdpersoon, gebaseerd op het verhaal van een fantasiewereld waarin iedereen gelijk geboren wordt. Ik kon niet ver genoeg komen in de demo om veel meer te weten te komen over dit verhaal, maar ik kan het niet helpen me af te vragen of de wereld ons als spelers misschien bekend voorkomt, vooral omdat je aan het begin van het avontuur direct wordt gevraagd om je eigen naam in te voeren (los van die van de hoofdpersoon). Dit, gecombineerd met het feit dat de groteske monsters van de wereld ‘mensen’ worden genoemd? Het lijkt er zeker op dat er een verband is.
Ten strijde
(Afbeelding credit: Sega / Atlus)Gamescom 2024
(Afbeelding credit: Capcom)
In slechts 30 minuten heeft Monster Hunter Wilds me overtuigd van de actie-RPG-serie die ik nog nooit heb gespeeld.
Na een explosieve opening waarin de moord op de koning van Euchronia wordt getoond, begint het verhaal van onze hoofdpersoon met een poging om te infiltreren in het leger om een boodschap over de prins af te leveren. Het gaat al snel mis, want je ontdekt dat je medetroepen zijn uitgeroeid door een van die dodelijke mensen (die er eigenlijk niet uitzien als mensen, maar meer als nauwelijks herkenbare ledematen in combinatie met natuurelementen), waardoor je je in een bloedbad van vernietiging moet storten.
Het is een spannend, intimiderend moment, maar wel een dat me de kans gaf om het vechtsysteem van Metaphor uit te proberen, waar Atlus-fans zich ongetwijfeld helemaal in thuis zullen voelen. Je kunt vijanden in de buitenwereld aanvallen om met een voorsprong het gevecht in te gaan – door je vijanden veel schade toe te brengen voordat ze ook maar een klap kunnen uitdelen – wat niet alleen handig is, maar er ook nog eens ongelooflijk uitziet en ongelooflijk aanvoelt. Eenmaal in de strijd begeef je je op het bekende terrein van beurtgebaseerde gevechten en kun je aanvallen uitvoeren met je wapen en magie om de vijanden op je pad uit te schakelen. Tijdens onze uitgebreide previewsessie hebben we dit systeem en al zijn fijne kneepjes veel langer kunnen uitproberen. Helaas had ik maar tijd voor een handjevol van deze ontmoetingen. Aan het einde van mijn sessie was ik bij een intimiderende eindbaas beland die de blauwharige Elda en zijn metgezel, de verfijnde Clemar Leon Strohl, in elkaar sloeg, maar ik had geen tijd meer voordat ik kon zien hoe de ontmoeting afliep. Deze onbedoelde cliffhanger heeft me altijd beziggehouden sinds ik de kamer verliet.
Geen detail te klein
(Afbeelding credit: Atlus)