Verklaar me maar voor gek, maar ik had geen idee wat de trailer van Mafia: The Old Country onthulde totdat de titelkaart in grote letters over Sicilië werd geplaatst. Achteraf gezien had al dat mooie artwork, onheilspellende gepraat over familie en messen die in bureau’s worden gestoken een belletje moeten doen rinkelen – vooral omdat we al een paar jaar weten dat Mafia 4 in ontwikkeling is – maar nee. Niets. Niente. Begrijp me niet verkeerd: het heeft me misschien verrast, maar van alle aankondigingen op Gamescom Opening Night Live was deze verrassing de grootste van allemaal.
Sinds ik de onthulling van The Old Country heb gezien, heb ik uren zitten ploeteren in de zoveelste Mafia 2-playthrough. De game uit 2010 blijft opmerkelijk goed overeind – het is een meeslepend tijdsdocument dat zich afspeelt in de jaren ’40 en ’50, opgebouwd rond een pulpachtig maffiadrama – en ondanks de kale open wereld voelt de op New York City geïnspireerde setting veel groter aan dan hij in werkelijkheid is. Dit is heel wat anders dan de hyperopgeblazen opvolger Mafia 3, waar ik lang niet zo’n klik mee had omdat het een groot deel van zijn karakter verloor door de open wereld. Ik hoop zelfs dat The Old Country allesbehalve de laatste keer is dat ontwikkelaar Hangar 13 met de serie aan de slag gaat – en van het weinige dat we tot nu toe hebben gehoord, lijkt dat precies te zijn wat er aan zit te komen.
De oude manieren zijn het beste
(Afbeelding credit: Hangar 13)Gemaakt in Sicilië
(Afbeelding credit: 2K Games)
Mafia: The Old Country bevat geen Italiaans stemacteerwerk – maar dat komt omdat het in het Siciliaans is
Hoewel we weinig hebben behalve een trailer van een minuut die zich afspeelt in iemands chique Siciliaanse kantoor, heeft Nick Baynes, directeur van Hangar 13, laten doorschemeren dat The Old Country terugkeert “naar de wortels van waar fans van houden in de Mafia-franchise” met een “diep lineair verhaal”. Met minder woorden, het is een stap terug ten opzichte van Mafia 3.
Verklaar me maar voor gek, maar ik had geen idee wat de trailer van Mafia: The Old Country onthulde totdat de titelkaart in grote letters over Sicilië werd geplaatst. Achteraf gezien had al dat mooie artwork, onheilspellende gepraat over familie en messen die in bureau’s worden gestoken een belletje moeten doen rinkelen – vooral omdat we al een paar jaar weten dat Mafia 4 in ontwikkeling is – maar nee. Niets. Niente. Begrijp me niet verkeerd: het heeft me misschien verrast, maar van alle aankondigingen op Gamescom Opening Night Live was deze verrassing de grootste van allemaal.
Sinds ik de onthulling van The Old Country heb gezien, heb ik uren zitten ploeteren in de zoveelste Mafia 2-playthrough. De game uit 2010 blijft opmerkelijk goed overeind – het is een meeslepend tijdsdocument dat zich afspeelt in de jaren ’40 en ’50, opgebouwd rond een pulpachtig maffiadrama – en ondanks de kale open wereld voelt de op New York City geïnspireerde setting veel groter aan dan hij in werkelijkheid is. Dit is heel wat anders dan de hyperopgeblazen opvolger Mafia 3, waar ik lang niet zo’n klik mee had omdat het een groot deel van zijn karakter verloor door de open wereld. Ik hoop zelfs dat The Old Country allesbehalve de laatste keer is dat ontwikkelaar Hangar 13 met de serie aan de slag gaat – en van het weinige dat we tot nu toe hebben gehoord, lijkt dat precies te zijn wat er aan zit te komen.
De oude manieren zijn het beste
(Afbeelding credit: Hangar 13)Gemaakt in Sicilië
(Afbeelding credit: 2K Games)
Mafia: The Old Country bevat geen Italiaans stemacteerwerk – maar dat komt omdat het in het Siciliaans is
Hoewel we weinig hebben behalve een trailer van een minuut die zich afspeelt in iemands chique Siciliaanse kantoor, heeft Nick Baynes, directeur van Hangar 13, laten doorschemeren dat The Old Country terugkeert “naar de wortels van waar fans van houden in de Mafia-franchise” met een “diep lineair verhaal”. Met minder woorden, het is een stap terug ten opzichte van Mafia 3.
Begrijp me niet verkeerd – er waren delen van Mafia 3 waar ik dol op was. De setting uit de jaren ’60 en de op New Orleans geïnspireerde stad New Bordeaux waren ongelofelijk en ik vond het heerlijk om in brullende muscle cars door de levendige straten te scheuren. De soundtrack was fenomenaal en het verhaal van Vietnam-veteraan Lincoln Clay’s eenmansactie tegen de maffia was een leuke twist aan de serie. Maar het was een nachtmerrie om ook maar iets van dat verhaal te zien, want het was verweven met een districtenstelsel dat de wereld verdeelde in segmenten van gangland die moesten worden opgeruimd om het plot vooruit te helpen. Je moest elk deel van de stad uitkammen, gemanipuleerde mannen omleggen en problemen veroorzaken in steeds terugkerende missies, totdat je de kans kreeg om de grote baas van dat gebied te vermoorden. Daarna moest je het allemaal opnieuw doen in een andere zone. En nog een. En nog een, tot in het oneindige. Er zat een geweldige wraakthriller in, maar het voelde alsof je 30 kommen saaie pap moest eten om bij het toetje te komen.
Het was duidelijk dat Hangar 13 de sandbox-achtige hoogstandjes van Grand Theft Auto wilde nastreven, met een open wereld die meer geschikt is voor het verzamelen van nevenactiviteiten dan zijn voorgangers, maar de kwantiteit ging boven kwaliteit. Het is acht jaar geleden dat ik Mafia 3 voor het laatst speelde en hoewel ik moeite heb om één personage te noemen van de vele die ik heb gedood, staat de nachtclub waar ik naartoe werd gesleept voor een aantal van de eerdere missies onvrijwillig in mijn geheugen gegrift.
(Afbeelding credit: Hanger 13)