In de zomer van 2008 stonden twee tentpole-adaptaties tegenover elkaar: Iron Man en Speed Racer, die allebei onverwacht het huidige filmlandschap hebben gevormd. De release een week na het debuut van de MCU heeft Speed Racer zeker geen windeieren gelegd, maar toch is het deze laatste film die aantoonbaar de overhand heeft als de meest vooruitstrevende van de twee.
Speed Racer verspilt weinig tijd om het publiek onder te dompelen in zijn levensgevaarlijke neoncircuits en razendsnelle verhaalvertelling. De Wachowskis wachten nauwelijks tot de geblokte vlag van de aftiteling is gevallen voordat ze hun gewaagde intentieverklaring afgeven.
De openingsrace vat de resonerende kwaliteiten van de film samen: sprankelende kleuren, dynamische composities en ongegeneerd melodrama (het verlangen van Speed Racer om de nalatenschap van zijn overleden broer na te leven, zorgt voor het emotionele gewicht).
Terwijl de moderne blockbusting zich onhandig uitbreidt van gedeelde universums naar multiversums, blijft Speed Racer een geweldig voorbeeld van hoe inspiratie uit verschillende media geïntegreerd kan worden zonder de samenhang te verliezen. De originele manga (en daaropvolgende anime) van Tatsuo Yoshida is de belangrijkste invloed, maar de Wachowskis roepen ook van alles op, van de adrenalinestoot van F-Zero, de levendige choreografie van Dragon Ball en het aanstekelijke enthousiasme van eSports-verslaggeving.
Ik moet het ook hebben over de olifant (of eigenlijk chimpansee) in de kamer: de allesverslindende visuele effecten. Speed Racer vermijdt het om te vervallen in conventioneel gelikte CGI; er zit een vleugje LazyTown in de hyperrealistische digitale omgevingen, een esthetiek die griezelig veel weg heeft van de hedendaagse Volume-shot producties.
Hoewel de technologie sinds 2008 ontegenzeggelijk geëvolueerd is, haperen deze moderne films/shows vaak op een belangrijk gebied: de duidelijkheid van expressie. Door de kunstmatigheid te omarmen, triomfeert Speed Racer in het oproepen van een gevoel van transport (ahem) dat afwezig is in zijn uncanny-valley opvolgers.
De filmografie van de Wachowskis staat vol met profetische werken. Rood/blauwe pillen en simulatiestoringen maken deel uit van de hedendaagse online spreektaal. En toch, hoezeer het ook voelt alsof we nu in de Matrix leven, we zijn nog steeds bezig met het inhalen van de drift van Speed Racer… of ligt het aan mij?
- Ligt het aan mij, of is Alan Partridge het beste komische personage ooit?
- Ligt het aan mij, of mogen clowns niet in horrorfilms voorkomen?
- Ligt het aan mij, of is dit het beste tijdperk voor animatie?