Jason Aaron heeft de overstap gemaakt van Marvel Comics naar DC, en voor zijn tweede grote mainstream DC-project neemt hij samen met tekenaar John Timms een serie van drie nummers van Action Comics voor zijn rekening, waarin hij een nieuwe draai geeft aan Superman en zijn tegenhanger Bizarro.
Met de bedoeling om een statement te maken over Superman op hetzelfde niveau als de statement die hij maakte over Thor in zijn lange carrière bij Marvel Comics, duikt Aaron er meteen hard in in Action Comics #1061 van 9 januari.
Daarvoor sprak Newsarama met Aaron over hoe het is om te werken aan een heel ander soort mythische held in Superman, zijn levenslange liefde voor de Man van Staal en de collega DC-schrijver wiens begeleiding hij zocht bij het schrijven van Action Comics.
(Afbeelding credit: DC)
Newsarama: Jason, wat is jouw relatie tot Superman? Iedereen in de stripwereld heeft wel een band met Superman, omdat hij een soort sjabloon is. Wat is jouw Superman-achtergrond? Was hij een personage dat je specifiek wilde schrijven toen je bij DC kwam?
Jason Aaron: Superman maakt al sinds de begindagen deel uit van mijn leven als fan. Het eerste stripboek dat ik ooit las was een uitgave van World’s Finest met een Neal Adams Batman en Superman cover. En weet je, ik heb nog steeds mijn Superman nachtlampje dat ik had toen ik een kind was, en het stuk Kryptoniet dat ik kocht van een advertentie achterin een stripboek. Ik heb mijn metalen vuilnisbak van Superman the Movie, die al heel wat afval heeft gezien, maar die het nog steeds goed doet.
Wat strips betreft, lees ik Superman-strips al sinds ik me met strips ging bezighouden, in de tijd van Pre-Crisis on Infinite Earths. Een van de eerste Superman-verhalen die ik ooit las, was ‘Whatever Happened to the Man of Tomorrow?’ van Alan Moore en Curt Swan, en daarna de herlancering door John Byrne vlak na Crisis on Infinite Earths.
Dus ja, Superman is altijd een deel van mijn fan geweest. Ik heb al vaak gezegd, en het is waar, dat ik niet echt rondloop met een lijst van stripfiguren die ik wil schrijven. Maar er zijn er een paar die ik altijd al heb willen schrijven. Het is een heel, heel kort lijstje, en Superman staat bovenaan. Ik heb Superman dus altijd al eens willen proberen.
In dit geval was het een kans die zich aan mij voordeed. Ik kreeg een telefoontje van Superman redacteur Paul Kaminski, die bezig was met het Superman Superstars initiatief, waarbij verschillende creatieve teams Action Comics overnamen voor verschillende verhaallijnen. Hij vroeg me of ik daar deel van wilde uitmaken, en ik zei meteen: “Ja, absoluut.” Het was absoluut een perfecte timing, dus ik greep deze kans met beide handen aan.
(Afbeelding credit: DC)
Iets wat me meteen opviel in Action Comics #1061 is dat uw reputatie voor het schrijven van zeer mythische superhelden duidelijk naar voren komt in uw kijk op Superman en zijn wereld. Hoe vindt u manieren om dat larger-than-life bereik over te brengen in een verhaal dat slechts drie nummers lang is?
Nou, ik had het gevoel dat ik, toen ik Superman voor het eerst aanpakte, niet iets kleins kon doen, toch? Aan de ene kant is het een verhaal van drie afleveringen, maar de afleveringen zijn 30 pagina’s, dus er is nog steeds ruimte om er veel in te stoppen. Ik wilde geen klein statement maken. Ik wilde op dezelfde manier te werk gaan als toen ik Thor overnam, alsof ik de God van de Donder schreef, een van de machtigste figuren in dit hele universum. Ik moest, in mijn gedachten, een soortgelijk statement maken met Superman voor de eerste keer dat ik hem schreef.
Dus ja, ik wilde het in alle opzichten groots aanpakken. Het eerste gevecht tussen Superman en Bizarro is een kolossaal gevecht dat het hele zonnestelsel omspant. En dan slaat Bizarro toe op Superman op een manier die Metropolis ingrijpend verandert, wat zal leiden tot uitgave twee waarin die draden zich blijven opbouwen en Superman op steeds uitdagendere manieren zullen aanvallen.
Dus ook al is het maar een verhaal van drie afleveringen, dit is voor mij, weet je, absoluut het onderste uit de kan om iets groots met Superman te zeggen, door middel van een soort uitdaging die hij volgens mij nog nooit is tegengekomen.
Ik ben een grote Bizarro-fan, dus ik vind het geweldig dat je hem als antagonist voor dit verhaal hebt gekozen. Ik wil niet te spoilerig worden, maar met Bizarro kun je zijn aard als Superman’s totale tegenpool op een nieuwe manier uitbuiten, die draait om hoe ze allebei omgaan met het concept magie. Hoe heb je dat als sleutel tot de relatie tussen Superman en Bizarro voor dit verhaal gekozen?
(Afbeelding credit: DC)
Het ging echt om het verkennen van de aard van Bizarro. Er zijn door de jaren heen verschillende versies van Bizarro geweest. Degene die ik hier gebruik is degene die uit Bizarro World komt, een planeet met andere Bizarro’s zoals hij. Dus alles wat we over hem weten is dat hij de dubbelganger van Superman moet zijn, dit verwrongen spiegelbeeld van Superman die dezelfde krachten heeft. Iemand die, in een knokkel-tegen-knokkelgevecht, zijn mannetje kan staan tegenover Superman, zo krachtig is hij.
Maar wat betekent het eigenlijk om het tegenovergestelde van Superman te zijn? En ja, de relatie met magie werd daar een groot onderdeel van, en opende de deur voor Bizarro om Superman op een manier aan te vallen die dit van een gevecht van twee kerels die elkaar een klap verkopen naar iets dat veel duisterder en verdraaiender is, en moeilijker voor Superman om mee om te gaan.
Volgens mij heb ik een citaat van u gelezen waarin u zei dat u inspiratie had gehaald uit de Supermanverhalen uit de jaren ’50, waarin Superman een omstandigheid tegenkomt die zijn leven totaal verandert, en terug moet navigeren naar zijn status quo. Ik pikte dat meteen op, want alles aan Action Comics #1061 heeft die elementaire essentie van Superman, net zoals die Silver Age-verhalen dat hebben. Wat waren uw belangrijkste toetsstenen bij het vinden van uw stem voor Superman en uw visie voor Metropolis?
Nou, bedankt, ja. Ik weet niet of ik er bewust aan begon en wist “dit is waar ik voor ga”. Maar ik denk dat wat je zegt precies past bij hoe ik die Superman verhalen zie na, weet je, zo’n 40 jaar lezen.
Ik bedoel, ik heb leren lezen vanaf het eerste nummer van World’s Finest dat ik oppikte, weet je? Ik heb leren lezen uit dat boek en uit de andere strips die ik in die tijd kocht, dus ik denk dat sommige van die dingen me in de loop van de tijd toetsstenen hebben ingeprent.
Zoals ik al zei, die uitgaven van Alan Moore vlak voor Crisis, en Crisis zelf was een groot boek voor mij. En daarna het werk van John Byrne. En weet je, er zijn dingen van Byrne waar ik nu naar terugkijk en ik ben het niet noodzakelijk eens met alle keuzes die hij toen maakte, maar ik werd destijds echt meegesleurd door die boeken.
En natuurlijk All-Star Superman, en sommige van de keuzes die Grant Morrison in dat boek maakte, waarbij hij de Bizarro-code tot zeer vreemde proporties opvoerde. Ik probeer hetzelfde te doen, maar met een donkerdere draai eraan.
(Afbeelding credit: DC)
En dan natuurlijk Mark Waid’s Superman verhalen zoals Kingdom Come met Alex Ross en Superman: Birthright met Leinil Yu. Mark is naar mijn gevoel de man die de stem van Superman en die Supermanverhalen op zoveel verschillende manieren heeft weten te distilleren tot de diamanten kern van hem.
En dus was Mark eigenlijk de eerste persoon die ik belde toen ik begon uit te zoeken wat ik wilde gaan doen. Ik had een kiem van een idee en ik belde hem om de goedkeuring van Mark Waid te krijgen. Dus toen Mark zijn goedkeuring gaf, dacht ik: oké, ik kan aan de slag.
Je noemde Crisis on Infinite Earths en ook de All-Star Superman-versie van Bizarro, wat interessant is omdat de plot van dit verhaal en Bizarro’s betrokkenheid daarbij op een heel tastbare manier afhangen van het Multiversum en DC’s veranderende Multiversum. Hoe benadert u een personage als Superman, dat al deze afzonderlijke mainstream-incarnaties heeft die allemaal meetellen en allemaal bijdragen aan de enigszins vloeiende moderne versie van het personage, tegenover iemand als Thor, die in een Multiversum bestaat, maar ook deel uitmaakt van wat Marvel graag een enkel, ononderbroken verhaal noemt, waar er slechts één mainstream-versie van Thor Odinson is met één enkele continuïteit?
Natuurlijk. Ik bedoel, zeker, de twee zijn verschillend op die manier, maar ook op andere manieren, niet zo veel. Je kunt naar Marvel kijken en zeggen dat het een ononderbroken verhaal is, maar het is niet zo dat je al die verhalen kunt nemen en ze allemaal netjes in elkaar kunt laten passen. Je moet een soort van kiezen, dit zijn de dingen die belangrijk zijn, en deze andere dingen kunnen we een beetje vervalsen en veranderen.
Ik bedoel, ik heb veel dingen veranderd in de tijd dat ik aan Thor werkte. Personages worden opgebouwd, retconned. U kent “retcon” als een vies woord. Maar zo veel van wat we kennen en waar we van houden, vooral van Thor, zijn dingen die vanaf het begin veranderd zijn, dingen die door Stan Lee en Jack Kirby en Larry Lieber veranderd zijn aan het mythologische personage.
Dus ik denk dat verandering een fundamenteel onderdeel van deze personages is. Ze moeten veranderen en groeien en evolueren om relevant te blijven. Dat betekent niet dat je alles weggooit. Nogmaals, u kiest de beste delen die belangrijk en fundamenteel zijn voor wie het personage zou moeten zijn.
Dit is de reden waarom mensen zoveel jaren, zoveel decennia nadat ze zijn gemaakt, nog steeds om ze geven, toch? U kunt alle beste stukjes van die geschiedenis gebruiken om een verhaal te vertellen dat anders is dan al die andere dingen. Niet alleen op de schouders staan van de grote makers uit het verleden en de botten van hun verhalen plukken, maar hoe ga je een verhaal vertellen dat we nog niet eerder hebben gezien? Dus ik denk dat dat absoluut is wat ik hier probeer te doen.
Ik ben me nog steeds bewust van het feit dat ik al bijna 20 jaar in comics zit, maar in termen van DC ben ik nog steeds de nieuweling in het blok, toch? Ik geniet ervan om de man te zijn die net opduikt en dit Batman-verhaal doet dat een beetje anders is, de ruimte in gaat, en nu dit Superman-verhaal doet dat hopelijk mijn liefde en waardering voor het personage laat zien terwijl ik hem ook wat vreselijke dingen laat meemaken die we hem nog niet eerder hebben zien meemaken.
Ik denk dat u in mijn Superman-verhaal een beetje die nieuwkomersmentaliteit kunt zien, waar meteen, ik denk op pagina één, wordt verwezen naar Gemworld en naar Warlord, en er zijn grote verwijzingen naar de Hongerhonden en Apokolips. Zulke dingen zitten door het verhaal heen om te laten zien dat ik hier nieuw ben, dat ik hier misschien net ben opgedoken als maker, maar mijn liefde voor en mijn begrip van en waardering voor DC gaat terug tot voordat ik kon lezen, snap je? [Het is een lange tijd geleden, en hopelijk is de vreugde die ik voel om aan deze personages te mogen werken, vooral Superman voor de eerste keer schrijven, zo groot.
(Afbeelding credit: DC)
U werkt aan Action Comics met tekenaar John Timms en inkleurder Rex Lokus, en letterzetter Dave Sharpe, en ze hebben het allemaal geweldig gedaan in de eerste uitgave. U kunt zien hoe ver John’s werk is gekomen in de tijd dat hij bij DC werkt. Hoe was het om een werkrelatie met hem op te bouwen?
Ja, John heeft het geweldig gedaan, weet je? Ik ben de nieuwe man in deze situatie. Zoals je al zei, hij draait al een tijdje mee. Ik heb het gevoel dat dit boek hem een niveau hoger brengt en dat hij echt alles geeft. Hij kan zoveel verschillende superheldenverhalen tekenen in deze ene Action Comics-reeks. Er is grote actie, er is een grootse grootsheid die je van Superman verwacht, maar er zijn ook van die rare, griezelige, gruizige, donkere kleine scènes waarin hij de vreemdheid en duisternis nog verder opvoert in de volgende uitgaven. Je krijgt een hele verscheidenheid aan dingen te zien die hij allemaal binnen hetzelfde verhaal kan doen.
Dus ja, ik ben ongelooflijk blij geweest, artistiek gezien. Weet je, wat ik doe, als stripschrijver, is in die zin raar dat wat ik eigenlijk schrijf, het script, eigenlijk maar voor één persoon is – de persoon die het tekent. Het is eigenlijk alleen maar voor degene die het tekent, want bijna niemand anders dan hij of zij krijgt het eerste script te lezen. U krijgt te lezen wat we samen opbouwen. Maar het script is eigenlijk alleen voor de tekenaar.
Dus ik heb het gevoel dat mijn werk een succes is als ik diegene enthousiast heb om mee te gaan, want dat is degene die uren en uren aan de tekentafel gaat zitten om deze ideeën daadwerkelijk tot leven te brengen. Ik ben erg blij, want het lijkt erop dat John vanaf het begin enthousiast was en er veel plezier in lijkt te hebben.
Naast deze drie uitgaven van Superman bent u nu ook bezig met Batman: Off-World. Blijft u bij DC? Kunt u ons vertellen waar u hierna aan gaat werken?
Ik kan u geen specifieke teases geven, want ik zou in de problemen kunnen komen [lacht]. Maar ja, ik bedoel, ik ga nergens heen. Ik ben vorig jaar gewoon begonnen met werken voor DC. Ik ben superblij dat de eerste projecten die ik hier doe een Batman boek en een serie van Action Comics zijn. Dat is een mooie manier om je relatie te beginnen.
En die relatie gaat door. Er zijn nog andere dingen waar ik aan heb gewerkt en binnenkort aan begin. Ik sta op het punt om later deze maand iets te gaan schrijven. Dus ja, dat is het punt in mijn carrière waar ik nu ben. Ik ben blij dat ik mijn vleugels kan uitslaan en kan werken waar ik maar wil om te werken aan de personages die me op dat moment aanspreken.
Zoals ik al vaak heb gezegd, begon mijn leven als striplezer bij DC. Dat zijn de boeken die mijn liefde voor strips hebben aangewakkerd en die ervoor hebben gezorgd dat ik de rest van mijn leven strips wil blijven lezen. Meteen Batman en Superman schrijven is geen slechte manier om te beginnen, maar ik ben nog niet eens aan het oppervlak van wat ik over die twee personages te zeggen heb, laat staan over de hele rest van het DC Universum.
Jason Aaron haalt enkele van de beste Superman-verhalen aller tijden aan als inspiratie voor zijn Action Comics-reeks.