Sigurd Styrbjornsson, als jarl, echtgenoot en broer, is absoluut waardeloos. Assassin’s Creed Valhalla is in veel opzichten verdeeld, maar als het aankomt op de eenarmige adoptiebroer van Eivor, blijf ik bij mijn oordeel. Het enige goede dat Sigurd in het hele spel heeft gedaan (behalve ons het verborgen zwaard schenken) was dat hij zichzelf liet ontvoeren. Toen hij dat deed, was het jammer dat ik hem moest redden.
Ik hoor uw protesten al. Toegegeven, er is een enorme plotwending tegen het einde van het spel die het ronduit verrotte gedrag van Sigurd moet verklaren, maar ik heb geen problemen met de Noorse mythologie. Het gaat om het feit dat je, tot het moment dat we de kern van Sigurd’s probleem ontdekken, de optie krijgt om daadwerkelijk aan zijn kant te staan. Niet alleen dat, maar als je drie keer of vaker je gevoel volgt in plaats van je hoofd, krijg je het “slechte” einde. Ubisoft wil dat ik me iets aantrek van dit absolute uitschot van een mens, en dat weiger ik. Het spel is veel leuker, bevredigender en realistischer als je Sigurd een lesje leert. En zijn vrouw steelt, natuurlijk.
Spoilers voor de eindes
Geef de man ervan langs
(Afbeelding credit: Ubisoft)Daarheen en weer terug
(Afbeeldingskrediet: Ubisoft)
Met zoveel prachtige omgevingen, is hier een blik op hoe Assassin’s Creed-maps zich verhouden in esthetiek.
Memorabele personages vormen de kern van de beste Assassin’s Creed-games, en in het geval van Valhalla zijn dat er veel. Met uitzondering van mijn held Axehead is Sigurd een van de meest memorabele personages, alleen al vanwege het feit dat de onhandige hoofdverhaallijn van het spel inhoudt dat u hem door Ye Olde England moet volgen en hem keer op keer moet redden. De grootte van het continent wordt alleen in de schaduw gesteld door Sigurd’s ego, iets waar we al snel achter komen als we voor het eerst voet zetten in Ravensthorpe.
U bent nauwelijks bij het longhouse aangekomen voordat Sigurd u en zijn vrouw Randvi vertelt dat hij naar Leicestershire vertrekt. Eivor krijgt de leiding over Ravensthorpe tijdens zijn afwezigheid, dus de enige dank die u krijgt voor het plunderen van nabijgelegen kloosters, het opbouwen van de bekendheid van de stad en in het algemeen het zijn van een jarlskona tijdens zijn afwezigheid, is een heleboel niets. Dit zou logisch zijn als u zou besluiten om de rijkdommen van zijn vader Styrbjorn te houden – die u terecht voor hem hebt gewonnen in de eerste uren van het spel, dus eerlijk is eerlijk. Ik liet ze echter achter in Fornburg en bouwde Ravensthorpe met mijn eigen rug, dus een schouderklopje van broerlief zou leuk zijn geweest.
Afgezien van het gebrek aan manieren, slaan Sigurd’s acties gewoon nergens op voordat we erachter komen dat hij een wijsgeer is. Volgens mij dienen ze geen ander doel dan mij – en bij gebrek aan beter Eivor – woedend te maken. Door Sigurd te steunen wordt Eivor in mijn boek net zo’n slechte leider. Dat betekent niet alleen dat het leuker is, maar ook dat het trotseren van mijn broer de enige manier is waarop ik Assassin’s Creed Valhalla in goed vertrouwen kan spelen. Het feit dat het spel ons probeert te straffen voor het feit dat we niet aan zijn kant staan, is iets wat ik nooit zal begrijpen, maar in mijn huidige playthrough met plezier zal trotseren.
Laat het zinvol zijn
(Afbeelding credit: Ubisoft)
De grootte van het continent wordt alleen in de schaduw gesteld door Sigurd’s ego, iets waar we al snel achter komen als we voor het eerst voet zetten in Ravensthorpe.
Sigurd’s oordeel over Eivor komt helemaal aan het einde van het spel, na de onthulling dat zijn geest niet van hem was. Dit brengt ons bij de vraag waarom Sigurd’s stakingen überhaupt bestaan, en waarom we ons naar hem hadden moeten schikken. Natuurlijk, het blijkt dat ze allebei werkelijk vleesgeworden goden zijn, maar als je het vanuit Eivors oorspronkelijke perspectief bekijkt, heeft het geen zin om iets anders te doen dan je tegen hem te verzetten.
Tegen de tijd dat hij ontvoerd wordt door Fulke, heeft Sigurd genoeg gedaan om een vuistslag in zijn gezicht te rechtvaardigen. Als je hem probeert tegen te houden om terug te komen op zijn eed aan Thegn Geadric, krijgt hij Eivors gezicht omdat hij zich ermee bemoeit en schreeuwt hij moord en brand. Achteraf blijkt dat zijn agressie het gevolg was van het bewustzijn van de Noorse god Tyr dat in hem ontwaakte, maar op dat moment wist Eivor dat niet. Sigurd verkiest Basim boven zijn eigen broer of zus, dus ik greep natuurlijk de kans om hun beider neuzen tegen Eivors vuisten te laten stoten. Ravensthorpe beschermen en vriendschappen opbouwen in het hele land is precies wat je moet doen; waarom zou Eivor Sigurd niet in zijn gezicht slaan nadat hij die allianties in gevaar heeft gebracht?
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Sigurd’s vijf slagen zijn het dubbele “geschenk” niet waard dat je krijgt als het stof is neergedaald. Hij geeft toe dat zijn huwelijk met Randvi een vredesregeling was, dus het is alleen zijn trots die gekrenkt is door jouw vrijpartij. En dat niet alleen, hij veroordeelt je omdat je zijn wrede besluit om een van je clangenoten oneerlijk te straffen, hebt getrotseerd. Waarom is Sigurd niet degene die zich verontschuldigt omdat hij een klootzak is en Eivor vergeeft voor al het bovenstaande? Het voelt als een truc van Ubisoft om ons de illusie van keuze te geven, terwijl beide paden naar één plek leiden.
Uiteindelijk blijft uw Assassin’s Creed Valhalla-ervaring onveranderd, of hij u nu wel of niet naar Ravensthorpe vergezelt: Eivor wordt nog steeds jarlskona, en Sigurd is nog steeds overbodig, dus zijn mening over mij kan me helemaal niets schelen. Ik heb er tot nu toe plezier in gehad om mijn middelvinger naar hem op te steken, en ik kan niet wachten tot hij mij en zijn gescheiden vrouw verlaat om onze dalliance voort te zetten in de zoete zekerheid dat we niet meer zo arrogant hoeven te doen. Dat lijkt me een goed eindspel voor Eivor.
Basim keert terug in een van de aankomende Assassin’s Creed-spellen op de checklist van Ubisoft.