Sherlock Holmes, Columbo en Jessica Fletcher (van Murder She Wrote) kunnen niet op tegen Duck Detective van Happy Broccoli Games. De pas gescheiden hoofdpersoon Eugene McQuacklin probeert de huur te betalen en net als alle andere grote fictieve speurneuzen lijkt zijn relatie op de klippen te lopen dankzij zijn eigen ondeugd: een overijverige voorliefde voor sponzige broden. Met rekeningen die hij moet betalen en een toastverslaving die hij moet voeden, is het tijd om te doen waar hij goed in is. Een zaak kwakken (het spijt me niet eens).
Vanaf het moment dat ik in februari de Steam Next Fest-demo speelde, was ik meteen weg van Duck Detective: The Secret Salami. De constante hommage aan film noir is een groot hoogtepunt; Eugene geeft vaak een innerlijke monoloog om een locatie te beschrijven tijdens regenachtige, sepia-getinte scènes. Philip Marlowe, eat your heart out. Na een telefoontje krijg ik de opdracht om een zaak op te lossen die draait om een gestolen lunch op een plaatselijk busstation. Maar na het vinden van aanwijzingen en het ondervragen van de werknemers, doe ik een aantal gevolgtrekkingen die een nog groter mysterie beginnen te ontrafelen en ik heb de grootste lol in mijn pogingen om alles tot op de bodem uit te zoeken.
Veren schudden
(Afbeelding credit: Happy Broccoli Games)
Als groot fan van detectivespellen snakte ik naar een nieuwe ervaring waarmee ik mijn onderzoekskriebels kon botvieren, en Duck Detective: The Secret Salami heeft precies dat gedaan. Met één grote zaak die je moet oplossen en die in eerste instantie begint met het onderzoeken van de diefstal van een lunch, begin je te begrijpen dat er meer aan de hand is in dit busstation dan je op het eerste gezicht zou denken.
Indie Spotlight
(Afbeelding credit: Newfangled Games)
Deze papiervouwpuzzel over het verlaten van huis is prachtig, gekmakend bevredigend
De manier waarop je je speurwerk uitvoert, houdt in dat je je omgeving inspecteert of mensen die je ontmoet ondervraagt om belangrijke aanwijzingen te verzamelen. Je vergrootglas is een van je belangrijkste hulpmiddelen, of je nu kijkt naar de details van iemand die je ontmoet, zoals hun vermoeide ogen of een verzamelbadge die hun affiniteit met K-Pop verraadt, of naar de inhoud van een plunjezak. Het deed me meteen denken aan mijn tijd als Frog Detective – ik vraag me af wat de amfibische speurneus zou vinden van Eugene McQuacklin? Dat is een cross-over die ik graag zou willen zien.
Sherlock Holmes, Columbo en Jessica Fletcher (van Murder She Wrote) kunnen niet op tegen Duck Detective van Happy Broccoli Games. De pas gescheiden hoofdpersoon Eugene McQuacklin probeert de huur te betalen en net als alle andere grote fictieve speurneuzen lijkt zijn relatie op de klippen te lopen dankzij zijn eigen ondeugd: een overijverige voorliefde voor sponzige broden. Met rekeningen die hij moet betalen en een toastverslaving die hij moet voeden, is het tijd om te doen waar hij goed in is. Een zaak kwakken (het spijt me niet eens).
Vanaf het moment dat ik in februari de Steam Next Fest-demo speelde, was ik meteen weg van Duck Detective: The Secret Salami. De constante hommage aan film noir is een groot hoogtepunt; Eugene geeft vaak een innerlijke monoloog om een locatie te beschrijven tijdens regenachtige, sepia-getinte scènes. Philip Marlowe, eat your heart out. Na een telefoontje krijg ik de opdracht om een zaak op te lossen die draait om een gestolen lunch op een plaatselijk busstation. Maar na het vinden van aanwijzingen en het ondervragen van de werknemers, doe ik een aantal gevolgtrekkingen die een nog groter mysterie beginnen te ontrafelen en ik heb de grootste lol in mijn pogingen om alles tot op de bodem uit te zoeken.
Veren schudden
(Afbeelding credit: Happy Broccoli Games)
Als groot fan van detectivespellen snakte ik naar een nieuwe ervaring waarmee ik mijn onderzoekskriebels kon botvieren, en Duck Detective: The Secret Salami heeft precies dat gedaan. Met één grote zaak die je moet oplossen en die in eerste instantie begint met het onderzoeken van de diefstal van een lunch, begin je te begrijpen dat er meer aan de hand is in dit busstation dan je op het eerste gezicht zou denken.
Indie Spotlight
(Afbeelding credit: Newfangled Games)
Deze papiervouwpuzzel over het verlaten van huis is prachtig, gekmakend bevredigend
De manier waarop je je speurwerk uitvoert, houdt in dat je je omgeving inspecteert of mensen die je ontmoet ondervraagt om belangrijke aanwijzingen te verzamelen. Je vergrootglas is een van je belangrijkste hulpmiddelen, of je nu kijkt naar de details van iemand die je ontmoet, zoals hun vermoeide ogen of een verzamelbadge die hun affiniteit met K-Pop verraadt, of naar de inhoud van een plunjezak. Het deed me meteen denken aan mijn tijd als Frog Detective – ik vraag me af wat de amfibische speurneus zou vinden van Eugene McQuacklin? Dat is een cross-over die ik graag zou willen zien.
Met behulp van de aanwijzingen die je hebt genoteerd, open je vervolgens je vertrouwde notitieboekje en probeer je zinnen samen te voegen. Als je de gaten hebt opgevuld, voltooi je een deduc(k)tie waarmee je verder kunt naar het volgende deel van de zaak. Je maakt meteen kennis met deze functie, want in het begin van het spel moet je erachter zien te komen waarom de Duck Detective krap bij kas zit. Hoewel er een centraal mysterie is om op te lossen, los je in feite een reeks minizaken op terwijl je naar de dader toewerkt.
Toen ik bijvoorbeeld het busstation begon te verkennen, was het eerste wat ik moest doen de namen verzamelen van de werknemers die als mijn hoofdverdachten dienden – aangezien niemand bereid was om een fatsoenlijke introductie te geven. Na bijna iedereen te hebben ondervraagd en elke centimeter van de plek te hebben bekeken – zowel binnen als buiten – verbond ik de punten en gaf ik elk personage de juiste naam in mijn notitieboekje. Pas toen kon ik werken aan de kern van de zaak.