De adrenaline bij het horen van het eerste schot in een donkere gang, de spanning die je voelt als je dekking zoekt om te herladen – dit zijn typisch mijn vleesgeworden nachtmerries. Over het algemeen ben ik veel meer geschikt voor de minder stressvolle kant van gamen en ik ben nu al bijna tien jaar een fervent gezelligheidsgamer.
Geef me een verlaten boerderij en ik verdien een fortuin terwijl ik een schattig stadje red. Geef me een pistool en zeg dat ik moet richten, en ik begin in paniek kogels te spuiten terwijl ik stilletjes huil. Ik had nooit gedacht dat ik ooit een band zou krijgen met een shooter, laat staan dat ik er zo van zou genieten als van het planten van virtueel zaad. Maar Mass Effect 2 kwam onlangs in mijn leven en gooide de spreekwoordelijke tafel om.
Mijn tijd met Shepard
(Afbeelding credit: Xbox Game Studios)Het best vergeten
(Afbeelding credit: EA)
Mass Effect-fans denken terug aan die keer dat iemand de wetenschap gebruikte om te bewijzen dat je high kunt worden van Tali: “Haar zweet is een drug en een natuurlijke prestatieverbetering”.
Zoals veel gezellige gamers weten, zijn er genoeg crossover-game-mechanieken waar we dol op zijn in RPG’s, of het nu gaat om het terloops voltooien van elke side quest, het verkennen van uitgestrekte open werelden of het aangaan van oprechte connecties met NPC’s. Dus op een noodlottige dag in de Steam Summer Sale besloot ik me te storten op BioWare’s Mass Effect Legendary Edition, een verzameling titels die constant worden geprezen als de beste RPG-games die er bestaan (lees onze Mass Effect Legendary Edition review maar eens, dan snap je wat ik bedoel).
Ja, ik wist dat het een shooter was, maar ik wist ook dat er casual modi beschikbaar waren. Dus nam ik met plezier de teugels van Commander Shepard over en ging ik zelf op pad om het heelal te redden van al die vervelende Reapers. Jarenlang heb ik met veel plezier genoten van anderszins stressvolle RPG’s, zoals Fallout: New Vegas en Cyberpunk 2077, door te cruisen op de gemakkelijke modus, waardoor ik van elke titel die ik tegenkwam mijn ideale knusse ervaring maakte. Dus ik zou veilig moeten zijn met Mass Effect, toch? Fout.
Terwijl de casual modi van zowel Mass Effect als Mass Effect 3 vergevingsgezind zijn voor vreselijke shooters zoals ik, werd ik in Mass Effect 2 met harde hand aangepakt. Ik moest bukken en dekking zoeken, door vijanden heen duwen en (de ergste angstveroorzaker aller tijden) schieten onder een tijdslimiet of met de dreiging van een metgezel die doodging. Er was geen manier om dit een stressvrije ervaring te maken via de instellingen van het spel, en ik werd hierdoor heel abrupt uit mijn zeer vertrouwde en veilige comfortzone gedwongen.
De adrenaline bij het horen van het eerste schot in een donkere gang, de spanning die je voelt als je dekking zoekt om te herladen – dit zijn typisch mijn vleesgeworden nachtmerries. Over het algemeen ben ik veel meer geschikt voor de minder stressvolle kant van gamen en ik ben nu al bijna tien jaar een fervent gezelligheidsgamer.
Geef me een verlaten boerderij en ik verdien een fortuin terwijl ik een schattig stadje red. Geef me een pistool en zeg dat ik moet richten, en ik begin in paniek kogels te spuiten terwijl ik stilletjes huil. Ik had nooit gedacht dat ik ooit een band zou krijgen met een shooter, laat staan dat ik er zo van zou genieten als van het planten van virtueel zaad. Maar Mass Effect 2 kwam onlangs in mijn leven en gooide de spreekwoordelijke tafel om.
Mijn tijd met Shepard
(Afbeelding credit: Xbox Game Studios)Het best vergeten
(Afbeelding credit: EA)
Mass Effect-fans denken terug aan die keer dat iemand de wetenschap gebruikte om te bewijzen dat je high kunt worden van Tali: “Haar zweet is een drug en een natuurlijke prestatieverbetering”.
Zoals veel gezellige gamers weten, zijn er genoeg crossover-game-mechanieken waar we dol op zijn in RPG’s, of het nu gaat om het terloops voltooien van elke side quest, het verkennen van uitgestrekte open werelden of het aangaan van oprechte connecties met NPC’s. Dus op een noodlottige dag in de Steam Summer Sale besloot ik me te storten op BioWare’s Mass Effect Legendary Edition, een verzameling titels die constant worden geprezen als de beste RPG-games die er bestaan (lees onze Mass Effect Legendary Edition review maar eens, dan snap je wat ik bedoel).
Ja, ik wist dat het een shooter was, maar ik wist ook dat er casual modi beschikbaar waren. Dus nam ik met plezier de teugels van Commander Shepard over en ging ik zelf op pad om het heelal te redden van al die vervelende Reapers. Jarenlang heb ik met veel plezier genoten van anderszins stressvolle RPG’s, zoals Fallout: New Vegas en Cyberpunk 2077, door te cruisen op de gemakkelijke modus, waardoor ik van elke titel die ik tegenkwam mijn ideale knusse ervaring maakte. Dus ik zou veilig moeten zijn met Mass Effect, toch? Fout.
Terwijl de casual modi van zowel Mass Effect als Mass Effect 3 vergevingsgezind zijn voor vreselijke shooters zoals ik, werd ik in Mass Effect 2 met harde hand aangepakt. Ik moest bukken en dekking zoeken, door vijanden heen duwen en (de ergste angstveroorzaker aller tijden) schieten onder een tijdslimiet of met de dreiging van een metgezel die doodging. Er was geen manier om dit een stressvrije ervaring te maken via de instellingen van het spel, en ik werd hierdoor heel abrupt uit mijn zeer vertrouwde en veilige comfortzone gedwongen.
Mass Effect 2 kwam oorspronkelijk uit in 2010 en je kunt de invloed voelen die games die een paar jaar eerder de consoles domineerden, zoals Gears of War, hadden op de third-person shooter-mechanica. Mass Effect 2 gebruikt niet alleen dezelfde knoppen als Gears of War voor de besturing, maar beide games werken volgens de filosofie “ren naar borsthoge dekking of sterf”. In Fallout: New Vegas kon je vijanden ontwijken, je met genoeg charisma uit de meeste confrontaties praten of je handige V.A.T.S. gebruiken in die bittere gevechtsmomenten. Mass Effect 2 daarentegen biedt me geen enkele oplossing om vuurgevechten te vermijden.
(Afbeelding credit: Xbox Game Studios)
Ik moest spelen volgens de regels van dezelfde militaire shooters die ik al jaren vermijd. Op papier denk je waarschijnlijk dat ik deze game had moeten laten liggen, en normaal gesproken zou ik het met je eens zijn. In feite voelde ik een scherpe steek van verraad toen ik voor het eerst BioWare’s nieuwe besturing zag en bruut werd vermoord door de Blood Pack op Omega. Maar nadat ik mijn Shepard uit Mass Effect 1 had geïmporteerd en de openingsfilm met het tragische lot van de oorspronkelijke Normandy had gezien, kon ik Mass Effect 2 onmogelijk wegleggen en terugkeren naar mijn boerderij in Stardew Valley.
Het verhaal van Mass Effect blijft je boeien, want elke keuze die je maakt heeft gevolgen voor je bemanning en je lot. Bovendien laten alle personages van BioWare je meeleven met hun toekomst. Natuurlijk kan ik vertrekken, maar wat gebeurt er dan met mijn ruimtevriend Garrus? Maar afgezien van een mogelijk Garrus-schuldgevoel, is wat me echt deed blijven dat Mass Effect 2 je er constant aan herinnert hoe onmogelijk moeilijk en belangrijk het doel van Shepard is. Als je het hele melkwegstelsel moet redden van een immens machtige en gigantische vijand en de steun bent kwijtgeraakt van de Alliantie waar je je leven voor hebt gegeven, voelt elke missie belangrijk en alsof de kansen tegen je zijn.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief