Het gaat eindelijk gebeuren: Nintendo heeft een Zelda-film aangekondigd, en binnenkort krijgen we misschien te maken met een Hyrulische held die echt spreekt. Natuurlijk weten we dat Link kan praten – hoe zou hij anders de wilde gebeurtenissen in Zelda Tears of the Kingdom aan de inwoners van Hyrule kunnen uitleggen? – maar voor het grootste deel zijn de Zelda-spellen altijd geleid door een “stille” hoofdpersoon.
De laconieke neigingen van Link zijn al een kenmerk van zijn personage sinds het begin van de franchise in de jaren 80. In de recentere, RPG-achtige delen zoals Zelda Breath of the Wild kunnen we zijn muurklimmende grommen en geschrokken zuchten horen, maar het hebben van een grotendeels stille held is handig om een rollenspel als Link te spelen zonder afgeleid te worden door vocale attributen. Hem voorstellen met gesproken dialoog in een live-action film is op zijn zachtst gezegd ontwapenend, maar het is iets waar ik me mentaal op voorbereid. Sterker nog, het zou zelfs kunnen helpen om het bronmateriaal op onbekend terrein te brengen waar Nintendo anders misschien voor terugdeinsde.
Spreek niet
(Afbeelding credit: Nintendo)De reis van de held
(Afbeeldingskrediet: Nintendo)
We vragen ons nu al af welke van de beste Zelda-spellen de live-action film zullen inspireren.
Ik heb de dichtgeknoopte lip van Link in de Zelda-spellen grotendeels geaccepteerd als eigenaardig aan zijn personage. Het toont hem als de stoïcijnse maar rechtvaardige held die Hyrule nodig heeft om de dag te redden, simpel en simpel. Als we het over een animatiefilm zouden hebben, zou het makkelijker zijn om zijn stem van het publiek weg te houden in een film, maar we weten dat Nintendo samen met Sony werkt aan een live-action adaptatie. Het is de vraag of de acteur die als Link wordt gecast gesproken tekst zal hebben of niet – en hoe Link er in beide gevallen uit zal zien en zal klinken.
Het is niet dat ik een probleem heb met Link die praat. De officiële Nintendo-spellen laten de interne gedachten van Link af en toe zien via tekst op het scherm, en hoewel we het niet kunnen horen, zien we wel zijn mond bewegen en personages reageren op wat hij zegt. Link heeft wel een paar nogal griezelige zanglijnen in een oud CD-i spel uit 1993, maar omdat het een niet-Nintendo spel is, tel ik dat niet echt mee.
In plaats daarvan probeert Nintendo het zwijgen van Link een canon doel te geven in Breath of the Wild. Uit het dagboek van prinses Zelda blijkt dat Link niet vaak praat om te voorkomen dat het gewicht van zijn heldenlast op hem drukt. Een beetje vergezocht, maar het is wel logisch in de context van de Zelda-games: Link is hier om heldendaden te verrichten, niet om te ouwehoeren. Het past ook bij het feit dat de Zelda-games grotendeels een eenzame ervaring zijn voor Link met weinig mogelijkheden om te kletsen, omdat hij de wereld intrekt als een solo-avonturier op een zoektocht om de prinses te redden.
Bioscoop is een heel ander medium. Het is een meestal passieve ervaring, waarbij de kijker geen controle heeft over de acties van de personages op het scherm – tenzij we het hebben over interactieve films zoals Black Mirror: Bandersnatch van Netflix. Fans van de games zullen zien dat hun rol volledig veranderd is wanneer ze naar de Zelda-film kijken, net als het volledig verwijderen van de zeggenschap van de speler die de games in eerste instantie zo boeiend maakt. De vraag is of een sprekende Link nodig is om ons verslaafd te houden, of dat het ook zonder kan.
Praat tegen mij
(Afbeelding credit: Netflix)
Een deel van mij zou graag willen zien hoe de filmproducenten zich de stem van Link voorstellen.
Een publiek betrokken houden zonder veel gesproken dialoog is niet gemakkelijk, maar het is al eerder gedaan.
Sommige van de beste horrorfilms zoals The Quiet Place bevatten bijna geen gescripte dialoog, maar zelfs dan fluisteren personages tegen elkaar als ze in veiligheid zijn. De virale hit No One Will Save You van dit jaar, door Stephen King geprezen als een “echt unieke” sci-fi horrorfilm, kreeg lof toegezwaaid voor zijn portrettering van een stille hoofdpersoon die meer tijd besteedt aan rennen en minder tijd aan kletsen. Maar dit zijn allebei horrorfilms die dialoog gebruiken als narratief of stilistisch hulpmiddel, en ik zie Sony die weg niet inslaan met de Zelda-verfilming.
Misschien zou een meer welbespraakte Link voor het grote scherm meer in lijn zijn met wat Netflix deed in The Witcher, en dan bedoel ik niet het casten van Liam Hemsworth in de hoofdrol. In Netflix’ versie van de monster-vechtende RPG-held uit The Witcher 3 behoudt Geralt nog steeds zijn korte, norse manier van spreken, maar het script is opgevuld met spraakzame bijpersonages. Het meestal eenzijdige gekibbel van Jaskier en Geralt helpt om de vaart erin te houden in de eerdere seizoenen, terwijl de latere seizoenen overspringen op gesprekken van nevenpersonages om de lore van het continent uit te leggen zonder afhankelijk te zijn van Geralt om verder te konijnen.
(Afbeelding credit: Nintendo)
Omdat Zelda zelf altijd in gevaar is, staat Link er niet om bekend dat hij een trouwe steunpilaar heeft die hem door Hyrule vergezelt. Alle Zelda-spellen hebben kleurrijke gastheren en -vrouwen die voor deze taak gebruikt zouden kunnen worden, ook al moet de canon daarvoor op de schop.
De rol van TOTK’s Sages zou uitgebreid kunnen worden, of Nintendo zou bijvoorbeeld Link’s majestueuze paard Epona terug kunnen brengen. Deze kleine loyaliteitsteken uit de spellen kunnen genoeg zijn om de vreemdheid van een nieuw pratende hoofdpersoon te temperen. Hoe zoiets bij Zelda-fans overkomt is echt een kwestie van uitvoering, maar ik weet niet genoeg over de cast, crew en plot van de adaptatie om meer te doen dan speculeren.
Link’s zwijgzaamheid in de game geeft hem een alledaags karakter waardoor spelers zichzelf op hem kunnen projecteren, maar een film is geen rollenspel. Een deel van mij zou graag willen zien hoe de filmproducenten zich zijn stem voorstellen – vooral als een 125-jarige man die eruitziet als een tiener. Als een spraakzamere Link goed in de smaak valt bij het bioscooppubliek, is het misschien zelfs iets wat de speluitgever overweegt om naar de hoofdgames zelf te brengen. Als de gedachte u ongerust maakt, bent u niet de enige. Een pratende Link zou een aantal zorgvuldig uitgezette grenzen van Nintendo doorbreken, maar na bijna 40 jaar de mond gesnoerd te hebben gehouden, is het misschien zo slecht nog niet.
Wie weet wordt de Zelda live-action film wel een van de beste videogamefilms aller tijden?