Ik was niet verkocht aan het idee van Horizon Zero Dawn Remastered. Het origineel blijft een van de beste PS4-games, maar met Sony’s PS5-strategie die meer gericht is op upgrades dan op nieuwe games, was ik uiterst cynisch over nog een remaster van één generatie. Maar nu ik er wat beter naar heb gekeken, ben ik een beetje trouwer. Horizon Zero Dawn Remastered is een merkwaardige verkoop, maar als je naar die $10 upgradeprijs kijkt en je afvraagt of het de moeite waard is, kun je aangenaam verrast zijn.
Ik ga je niet proberen te overtuigen om Horizon Zero Dawn Remastered te kopen als je de serie nog nooit hebt aangeraakt. Als primitieve stammen die op post-apocalyptische robotdinosaurussen jagen niet genoeg waren om je in 2017 te overtuigen, dan zal dat in 2024 ook niet genoeg zijn, zelfs niet met het glanzende laagje pijn dat de remaster met zich meebrengt. De prijsmanipulaties van Sony – de basisversie duurder maken na de aankondiging van het upgradepad – zijn ook nauwelijks een stimulans te noemen. Ik was al snel sceptisch over de vraag of Aloy echt een remaster nodig had en ik denk nog steeds niet dat dit de beste manier is voor nieuwe spelers.
Maar als je een trotse bezitter van het origineel bent, voelt de upgradeprijs als een fatsoenlijke investering, vooral als je nog niet verder bent dan de basisgame van Horizon Zero Dawn. De remaster bevat (en leent technologie van) de uitstekende Frozen Wilds-uitbreiding, terwijl de originele game in lijn wordt gebracht met de visuals van Horizon Forbidden West. Ik moet het vervolg eigenlijk zelf nog uitproberen, maar dit is zo’n goede PS5-upgrade van het origineel dat ik reflexmatig naar het zweefvliegtuig greep waarvan ik weet dat Aloy het in haar tweede uitje vrijspeelt – Zero Dawn Remastered voelt zo aan als een current-gen game dat ik current-gen functies moest verzinnen voor deze last-gen release.
Over de horizon
(Afbeelding credit: Guerilla)Dit is wat we zeiden in 2017
(Afbeelding credit: Sony)
Horizon Zero Dawn recensie: “Een wereld die je smeekt om elke hoek te verkennen”
Ik was niet verkocht aan het idee van Horizon Zero Dawn Remastered. Het origineel blijft een van de beste PS4-games, maar met Sony’s PS5-strategie die meer gericht is op upgrades dan op nieuwe games, was ik uiterst cynisch over nog een remaster van één generatie. Maar nu ik er wat beter naar heb gekeken, ben ik een beetje trouwer. Horizon Zero Dawn Remastered is een merkwaardige verkoop, maar als je naar die $10 upgradeprijs kijkt en je afvraagt of het de moeite waard is, kun je aangenaam verrast zijn.
Ik ga je niet proberen te overtuigen om Horizon Zero Dawn Remastered te kopen als je de serie nog nooit hebt aangeraakt. Als primitieve stammen die op post-apocalyptische robotdinosaurussen jagen niet genoeg waren om je in 2017 te overtuigen, dan zal dat in 2024 ook niet genoeg zijn, zelfs niet met het glanzende laagje pijn dat de remaster met zich meebrengt. De prijsmanipulaties van Sony – de basisversie duurder maken na de aankondiging van het upgradepad – zijn ook nauwelijks een stimulans te noemen. Ik was al snel sceptisch over de vraag of Aloy echt een remaster nodig had en ik denk nog steeds niet dat dit de beste manier is voor nieuwe spelers.
Maar als je een trotse bezitter van het origineel bent, voelt de upgradeprijs als een fatsoenlijke investering, vooral als je nog niet verder bent dan de basisgame van Horizon Zero Dawn. De remaster bevat (en leent technologie van) de uitstekende Frozen Wilds-uitbreiding, terwijl de originele game in lijn wordt gebracht met de visuals van Horizon Forbidden West. Ik moet het vervolg eigenlijk zelf nog uitproberen, maar dit is zo’n goede PS5-upgrade van het origineel dat ik reflexmatig naar het zweefvliegtuig greep waarvan ik weet dat Aloy het in haar tweede uitje vrijspeelt – Zero Dawn Remastered voelt zo aan als een current-gen game dat ik current-gen functies moest verzinnen voor deze last-gen release.
Over de horizon
(Afbeelding credit: Guerilla)Dit is wat we zeiden in 2017
(Afbeelding credit: Sony)
Horizon Zero Dawn recensie: “Een wereld die je smeekt om elke hoek te verkennen”
Ik heb het gevoel dat ik iets moet verduidelijken: ik ben niet iemand die over het algemeen onder de indruk is van de visuele technologie in mijn games. Ik ben niet iemand die zich druk maakt over de Performance Mode versus de Quality Mode, of die zich druk maakt over 30 vs 60 fps. Ik ben niet geïnteresseerd in de jacht naar fotorealisme, omdat stilering interessanter, duurzamer en toekomstbestendiger is dan realistische graphics. Dit is zo waar dat mijn hersenen me de hele tijd dat ik Horizon Zero Dawn Remastered speelde, vertelden dat dit precies was hoe de originele game eruit had gezien op mijn basis-PS4. Dat was duidelijk niet het geval, maar het is grappig hoe snel je het verleden mentaal kunt overschrijven.
Gelukkig wist ik van tevoren dat mijn hersenen het mis hadden. Ik wist dat remasterstudio Nixxes uren aan nieuwe mocap had gedaan en de belichting had verbeterd om de cutscènes levendiger en levensechter te maken. Ik wist dat het de delen van de wereld had bekeken waar zelfs Guerilla geen tijd meer voor had gehad om ervoor te zorgen dat elke centimeter ervan in orde was. Ik zag hoe sneeuw en zand nu vervormden onder Aloy’s voeten, hoe het dichtere plantenleven reageert op haar aanraking, hoe de beekjes en rivieren die haar wereld doorkruisen helderder zijn dan voorheen en hun wereld veel beter weerspiegelen dan in de oorspronkelijke game.