Als er één ding is dat ik heb geleerd om de Resident Evil 4 -remake te spelen, is het dit: gebruik geen jachtgeweer voor een pistoolprobleem, zo verleidelijk als het is. Ja, het oproergeweer klinkt alsof God een autodeur dichtslaat en de muren onmiddellijk kan vervullen met elke hooivork-zwaaiende oma dwaas genoeg om Leon te kruisen om hen oma’s ‘Kennedy te doden. Maar zoveel als ik nooit wil om het jachtgeweer neer te zetten, ik weet bij mijn juiste geest dat ik het voor speciale gelegenheden moet redden. Het zou anders niet speciaal aanvoelen, toch?
Die oma is wat we een pistoolprobleem noemen. Een snelle Punisher -headshot en een roundhouse -trap en zij is behang, mensen. Een jachtgeweerprobleem lijkt meer op een demonspider die door een gang loopt, natte tanden glinsteren in de fakkel terwijl je rondloopt voor een kruid terwijl Ashley wanhopige lof mompelt als “Good Scarring, Leon” vanuit de sportschoolkastje die je nobel vroeg om te bewaken om te bewaken . Dat is wanneer het jachtgeweer uitkomt. Dat is wanneer het besteden van deze beperkte en krachtige bron gerechtvaardigd is volgens de wetenschappelijke oma-spiderhiërarchie die je in je geest hebt gebouwd zoals elke verstandige mens.
Dus hoe dan ook, ik heb de legende van Zelda gespeeld: tranen van het koninkrijk, en ik heb zeer vergelijkbare, extreem normale gedachten over wapens en vijanden vrijwel het hele spel. Deze manier van denken heeft me officieel gewonnen over de wapenafbraak die sinds de Breath of the Wild het kapitaal-D-discours ontstak.
Om mijn theorie beter uit te leggen: Link’s felbegeerde 40-Attack Battle Axe is het jachtgeweer, een dinky zonai zwaard is het pistool, dat Bokoblin een oma is, en een lynel is functioneel een demonspider. Link is slechts de Leon van zijn eigen, helderder overlevingsspel, dus zijn wapens hebben natuurlijk limieten nodig. Duurzaamheid is om zwaarden te zwaarden wat munitie is voor wapens. Als we het niet hadden, zou Link, zoals Leon, het jachtgeweer altijd gebruiken, en het zou niet meer speciaal aanvoelen.
Je hebt me overtuigd, Leon
(Afbeelding Credit: Capcom)
Ik was nooit een fervent tegenstander van wapenafbraak, maar ik was ook geen enthousiaste fan. Het was gewoon prima. Natuurlijk is het vervelend dat je vertrouwde breedzwaard in je palm in je handpalm verbrijzelt terwijl je een vlaag op een baas begint met nog 4% gezondheid, maar het systeem is een respectabele manier om de progressie van de versnelling te poorten en in balans te brengen, terwijl je aanmoedigt, terwijl je voortdurend opruimt. in de open wereld. Soms moet je gewoon in de juiste mindset zijn om dingen echt te waarderen, en het was pas na het spelen van de Resi 4 -remake net voor de tranen van het koninkrijk dat dit systeem me vreemd bekend begon te voelen en, durf ik te zeggen, Goed .
Tranen van het koninkrijk met onbreekbare wapens zouden zijn als Resident Evil 4 met oneindige munitie. Het zou gewoon niet werken omdat de Broken Resource -economie de gevechtservaring ondermijnt en hierdoor het hele doel van het zoeken naar middelen. Zonder limieten zou je-en onvermijdelijk-één ding kunnen krijgen dat het werk doet en dan nooit iets anders aanraken totdat je een objectief sterkere versie vond, en dat zou een veel zwakkere moment tot moment buit malen.
Zie je, het is veel interessanter dat Link het hylean -equivalent is van een houten chipper, constant door wapens eten en hongerig naar meer. Dit maakt je niet alleen enthousiast om die wapens te vinden om je arsenaal aan te vullen, het dwingt je ook om de bovengenoemde oma-spin-hiërarchie te raadplegen, of in dit geval de Bokoblin-Lynel-lagerlijst. Is dit gewone bokoblin een schommel waard van mijn sterkste Greatsword? Natuurlijk niet! Dat is geen een shotgun -probleem. In feite verdient het niet eens mijn sterkste korte zwaard; Ik zal het opzoeken met alleen deze stok die ik heb gevonden.
Bouw een beter jachtgeweer
(Afbeelding krediet: Nintendo)
Bovenop wrijving in de resource -economie creëert dit systeem extra en plezierige keuzes voor de speler. Het verandert je in een eigenwijs anime -schurk door je de zelfvoldane tevredenheid te geven om te winnen wanneer je niet eens vecht met je volledige kracht. Ik versloeg die Bokoblin met een stok en ik had het equivalent in het universum van een nucleaire kernkop in reserve. Moge zijn hele bloedlijn weten hoe triviaal ik het heb verzonden.
Elke keer dat je opzettelijk niet reik naar je sterkste wapen – onthoud, alleen speciale gelegenheden – stelt je een uitdaging voor jezelf aan door de moeilijkheid van een gevecht dynamisch te bepalen. Weet je wat? Ik kan die lynel verwerken met alleen mijn tweede getuste zwaard, voor het geval ik een sterkere lynel vind, en helemaal niet omdat ik een hopeloze hoarder ben. Het stellen en bereiken van persoonlijke doelen, hoe klein ook, op de shortlist van fundamentele redenen is dat ik, en ik denk dat veel mensen in de eerste plaats genieten van games, dus het voelt natuurlijk goed in een van de beste spellen van allemaal tijd. Tegenover, is er de sensatie van het uittrekken van de spreekwoordelijke grote wapens en het gebruik van je beste wapen om een grote bedreiging volkomen te versterken, of iets dat gewoon echt pissig maakte.
In wat misschien wel de grootste spelstrook van het spelontwerp is, verdubbelen de tranen van het koninkrijk dit door een nieuwe laag middelen toe te voegen aan wapens door zekering. Plots is elke hoorn, staart, Fang en Claw een jachtgeweer in de maak, en dat betekent dat de monsters pechen genoeg om te hebben gegroeid die aanhangsels zijn wandelende shotgun -dispensers. Ik had nooit gedacht dat de tranen van het koninkrijk me de monsterjagerervaring zouden geven om een draak te doden en een zwaard uit zijn ledematen te maken om een andere draak te doden, maar ik klaag niet.
(Afbeelding krediet: Nintendo)
Stel je voor dat vijanden in Resident Evil 4 allemaal rondliepen met hun buit fysiek geniet naar hun voorhoofd. Bij zicht weet je zeker dat als je dit ding doodt, je deze extreem nuttige items krijgt. Ik ging oma eerder doden en nu heeft ze gratis geweerschalen te zien? Zou niemand dubbel graag daar willen zijn en wat muren maken? Dit laat zien waarom tranen van de beeldtaal van het koninkrijk zo krachtig zijn, en in het bijzonder maakt dit de ondergrondse aantrekkelijker omdat je weet dat het gevuld is met sterke monsters die zeldzame delen zwaaien.
Dat is het genie van zekering, en het is niet eens het einde ervan. Het biedt ook nog meer beslissingen door spelers te vragen hoe ze hun zuurverdiende monsterdruppels willen uitgeven. Ik heb het ijsje Gleeok niet gedood terwijl ik lachend werd ondergebracht om zijn waardevolle hoorns aan een tak te binden; Ik houd voor een extra duurzaam handvat voor deze slechte jongens.
Op dit punt kan ik vol vertrouwen zeggen dat ik echt dol ben op de breekbare wapens in tranen van het koninkrijk. De frustratie is het waard omdat het schaarste principe zoveel van het spel verrijkt, en net als Ultrahand of de Recall Rune zijn de rimpeleffecten over meerdere systemen onweerstaanbaar. Het enige dat ik nodig had om eindelijk te verwoorden waarom een onbedoelde les van Mr. Kennedy was.