“Wat is er beter dan een duivel die je niet kent? Een duivel die je wel kent.” Het is een onvergetelijke zin uit Baldur’s Gate 3, eenvoudig maar effectief om de meest betoverende schurk van de game te vestigen. Acteur Andrew Wincott voert niet één maar twee regels van de grandioze toespraak voor me uit via Zoom, waarbij hij met een gemakkelijke grijns terugglijdt in de rol van Raphael. Natuurlijk beantwoord ik zijn woorden met een grijns die mijn gezicht doet barsten.
We gaan zitten om zijn met een BAFTA bekroonde prestatie uit te pluizen en te onderzoeken wat de gladde praatjes van de duivel zo charmant maakt. Waar kunnen we beter beginnen dan met een stuk script dat de essentie van het personage samenvat? “Natuurlijk maakt dat allemaal deel uit van zijn speelsheid, zijn gevoel voor ironie, allemaal verbonden met die charme,” lacht Wincott. “Maar hij is niets anders dan theatraal.”
Een cambion maken
(Image credit: Larian)Applaus inhouden
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het beste eindbaasgevecht in Baldur’s Gate 3 is een masterclass in spanning, angst en vrees – en ik had het bijna gemist
Met Wincott’s eigen klassieke theateropleiding is het logisch dat alles, van Raphaels stem tot bewegingen, geworteld is in de dramatische traditie. “Radio is echt een fysiek medium”, legt Wincott uit over de behoefte van acteurs aan lichamelijkheid, zelfs achter de schermen van hoorspelen en audioboeken, twee media waar Wincott uitgebreide professionele ervaring mee heeft. “Terugkomend op Baldur’s Gate 3, dat was ook erg theatraal vanwege de aard ervan – vanwege de aard van Raphael. Hij acteert nog steeds voornamelijk met zijn stem, maar ook met gebaren. Elke regel heeft een soort fysiek uitvloeisel,” zegt hij terwijl hij met zijn handen zwaait om het te demonstreren. “Er is een soort elegantie over hem, denk ik, die voor hem leek te werken – een vreemde, soort moeiteloze gratie voor de duivel. Dus dat is waar ik voelde dat het overging naar het theater.”
Hoewel Wincott in “honderden” videogames heeft geacteerd, geeft hij toe dat “niets” in de buurt is gekomen van zijn rol in Baldur’s Gate 3. Hij heeft niet alleen Raphae vertolkt, maar ook de stem van Raphae. Hij sprak niet alleen Raphael in, maar zat ook vastgebonden in een ongemakkelijk klittenbandpak voor zijn eerste ervaring met motion capture van het hele lichaam. “Toen ik de studio binnenkwam, in het mo-capak, zeiden ze: ‘Zet het een beetje schuin’, want je wordt omringd door camera’s. Ik had opeens het gevoel dat ik in de stem van Raphael zat. Ik had opeens het gevoel dat ik een driedimensionale ruimte bewoonde en het voelde voor mij alsof ik terugging naar het podium, waar veel van mijn eerste ervaringen waren.”
“Wat is er beter dan een duivel die je niet kent? Een duivel die je wel kent.” Het is een onvergetelijke zin uit Baldur’s Gate 3, eenvoudig maar effectief om de meest betoverende schurk van de game te vestigen. Acteur Andrew Wincott voert niet één maar twee regels van de grandioze toespraak voor me uit via Zoom, waarbij hij met een gemakkelijke grijns terugglijdt in de rol van Raphael. Natuurlijk beantwoord ik zijn woorden met een grijns die mijn gezicht doet barsten.
We gaan zitten om zijn met een BAFTA bekroonde prestatie uit te pluizen en te onderzoeken wat de gladde praatjes van de duivel zo charmant maakt. Waar kunnen we beter beginnen dan met een stuk script dat de essentie van het personage samenvat? “Natuurlijk maakt dat allemaal deel uit van zijn speelsheid, zijn gevoel voor ironie, allemaal verbonden met die charme,” lacht Wincott. “Maar hij is niets anders dan theatraal.”
Een cambion maken
(Image credit: Larian)Applaus inhouden
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het beste eindbaasgevecht in Baldur’s Gate 3 is een masterclass in spanning, angst en vrees – en ik had het bijna gemist
Met Wincott’s eigen klassieke theateropleiding is het logisch dat alles, van Raphaels stem tot bewegingen, geworteld is in de dramatische traditie. “Radio is echt een fysiek medium”, legt Wincott uit over de behoefte van acteurs aan lichamelijkheid, zelfs achter de schermen van hoorspelen en audioboeken, twee media waar Wincott uitgebreide professionele ervaring mee heeft. “Terugkomend op Baldur’s Gate 3, dat was ook erg theatraal vanwege de aard ervan – vanwege de aard van Raphael. Hij acteert nog steeds voornamelijk met zijn stem, maar ook met gebaren. Elke regel heeft een soort fysiek uitvloeisel,” zegt hij terwijl hij met zijn handen zwaait om het te demonstreren. “Er is een soort elegantie over hem, denk ik, die voor hem leek te werken – een vreemde, soort moeiteloze gratie voor de duivel. Dus dat is waar ik voelde dat het overging naar het theater.”
Hoewel Wincott in “honderden” videogames heeft geacteerd, geeft hij toe dat “niets” in de buurt is gekomen van zijn rol in Baldur’s Gate 3. Hij heeft niet alleen Raphae vertolkt, maar ook de stem van Raphae. Hij sprak niet alleen Raphael in, maar zat ook vastgebonden in een ongemakkelijk klittenbandpak voor zijn eerste ervaring met motion capture van het hele lichaam. “Toen ik de studio binnenkwam, in het mo-capak, zeiden ze: ‘Zet het een beetje schuin’, want je wordt omringd door camera’s. Ik had opeens het gevoel dat ik in de stem van Raphael zat. Ik had opeens het gevoel dat ik een driedimensionale ruimte bewoonde en het voelde voor mij alsof ik terugging naar het podium, waar veel van mijn eerste ervaringen waren.”
Deze essentie van theater zou Raphaels hele wezen gaan doordrenken. Een kwaadaardig personage op een sympathieke manier spelen is een deel van de uitdaging en het plezier van de rol, maar zoals Wincott suggereert is er veel meer nodig om een magnetische slechterik te zijn dan een megalomaan gekakel. “Schurken zijn altijd de leukste rollen om te spelen,” zegt hij met een glimlach om zijn lippen. “Niet alleen omdat ze slecht zijn – omdat ze meestal een soort dubbelzinnigheid hebben,” legt Wincott uit over zijn praktische reis door Raphaels methodes, motivaties en karakter. “Ze zijn niet zomaar één ding. Ze zijn een mengeling van vaak tegenstrijdige dingen. Dus mijn weg naar Raphael was om, als de duivel, zijn charme te vinden.
“Ik speel niet een soort donderende schurk vol kwaadwillendheid, weet je,” lacht hij. “Je ziet glimpen van het staal, van de macht. Maar in wezen is hij charmant en geestig en hoffelijk – en dat maakt hem interessant voor mij.” Toen Larian verder ging met het schrijven van het script en Wincott’s eigen acteerkwaliteiten gebruikte om hen te informeren in een soort “gedeeld proces” van creatie, kwam Wincott precies op het juiste moment: “Je speelt niet iets dat slecht is, je speelt iets dat charmant is. Ik denk dat het [een regel] uit Hamlet is: ’the devil hath power to assume a pleasing shape.'”
Liefde is de duivel
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Die epiloog suggereert dat je een DLC zou kunnen hebben. Het opent de deur naar een andere weg – een Avernus Avenue.
Andrew Wincott
Deze ‘aangename vorm’ wordt versterkt door Raphaels grootste instrument: zijn stem. Niet alleen dat, maar ook de dictie en pentameter van hoe hij spreekt. “Zijn manier van spreken, de taal die hij gebruikt is licht barok,” zegt Wincott, verwijzend naar Raphaels heldere, zelfverzekerde, maar duidelijk ouderwetse manier van spreken. “En op de manier waarop ik de tekst uitsprak, schreven ze meer voor mij in dezelfde lijn. Wat geweldig was. Ik had geweldige speeches en het was leuk om ze te spelen.”
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Neem contact met me op met nieuws en aanbiedingen van andere merken van Future Ontvang e-mail van ons namens onze vertrouwde partners of sponsorsDoor je gegevens in te voeren, ga je akkoord met de algemene voorwaarden en het privacybeleid en ben je 16 jaar of ouder.
Als ik zeg dat zijn vertolking qua toon het dichtst in de buurt komt van Iago, de sluwe maar charismatische schurk uit Shakespeares Othello, lichten Wincott’s ogen op.
“Wat is er beter dan een duivel die je niet kent? Een duivel die je wel kent.” Het is een onvergetelijke zin uit Baldur’s Gate 3, eenvoudig maar effectief om de meest betoverende schurk van de game te vestigen. Acteur Andrew Wincott voert niet één maar twee regels van de grandioze toespraak voor me uit via Zoom, waarbij hij met een gemakkelijke grijns terugglijdt in de rol van Raphael. Natuurlijk beantwoord ik zijn woorden met een grijns die mijn gezicht doet barsten.
We gaan zitten om zijn met een BAFTA bekroonde prestatie uit te pluizen en te onderzoeken wat de gladde praatjes van de duivel zo charmant maakt. Waar kunnen we beter beginnen dan met een stuk script dat de essentie van het personage samenvat? “Natuurlijk maakt dat allemaal deel uit van zijn speelsheid, zijn gevoel voor ironie, allemaal verbonden met die charme,” lacht Wincott. “Maar hij is niets anders dan theatraal.”
Een cambion maken
(Image credit: Larian)Applaus inhouden
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Het beste eindbaasgevecht in Baldur’s Gate 3 is een masterclass in spanning, angst en vrees – en ik had het bijna gemist
Met Wincott’s eigen klassieke theateropleiding is het logisch dat alles, van Raphaels stem tot bewegingen, geworteld is in de dramatische traditie. “Radio is echt een fysiek medium”, legt Wincott uit over de behoefte van acteurs aan lichamelijkheid, zelfs achter de schermen van hoorspelen en audioboeken, twee media waar Wincott uitgebreide professionele ervaring mee heeft. “Terugkomend op Baldur’s Gate 3, dat was ook erg theatraal vanwege de aard ervan – vanwege de aard van Raphael. Hij acteert nog steeds voornamelijk met zijn stem, maar ook met gebaren. Elke regel heeft een soort fysiek uitvloeisel,” zegt hij terwijl hij met zijn handen zwaait om het te demonstreren. “Er is een soort elegantie over hem, denk ik, die voor hem leek te werken – een vreemde, soort moeiteloze gratie voor de duivel. Dus dat is waar ik voelde dat het overging naar het theater.”
Hoewel Wincott in “honderden” videogames heeft geacteerd, geeft hij toe dat “niets” in de buurt is gekomen van zijn rol in Baldur’s Gate 3. Hij heeft niet alleen Raphae vertolkt, maar ook de stem van Raphae. Hij sprak niet alleen Raphael in, maar zat ook vastgebonden in een ongemakkelijk klittenbandpak voor zijn eerste ervaring met motion capture van het hele lichaam. “Toen ik de studio binnenkwam, in het mo-capak, zeiden ze: ‘Zet het een beetje schuin’, want je wordt omringd door camera’s. Ik had opeens het gevoel dat ik in de stem van Raphael zat. Ik had opeens het gevoel dat ik een driedimensionale ruimte bewoonde en het voelde voor mij alsof ik terugging naar het podium, waar veel van mijn eerste ervaringen waren.”
Deze essentie van theater zou Raphaels hele wezen gaan doordrenken. Een kwaadaardig personage op een sympathieke manier spelen is een deel van de uitdaging en het plezier van de rol, maar zoals Wincott suggereert is er veel meer nodig om een magnetische slechterik te zijn dan een megalomaan gekakel. “Schurken zijn altijd de leukste rollen om te spelen,” zegt hij met een glimlach om zijn lippen. “Niet alleen omdat ze slecht zijn – omdat ze meestal een soort dubbelzinnigheid hebben,” legt Wincott uit over zijn praktische reis door Raphaels methodes, motivaties en karakter. “Ze zijn niet zomaar één ding. Ze zijn een mengeling van vaak tegenstrijdige dingen. Dus mijn weg naar Raphael was om, als de duivel, zijn charme te vinden.