The Last of Us 2 is een van de beste horrorgames aller tijden. De kernthema’s van dood, wanhoop en overleven te midden van een zombie-apocalyps houden de spanning en de terreur gedurende het hele spel hoog, maar het is ook een intelligent spel – een spel dat je van begin tot eind laat gissen. Drie jaar later hoef ik u dit vast niet meer te vertellen. Maar toen de geruchten over The Last of Us Part 3 eerder deze week de ronde deden, werd ik teruggevoerd naar een tijd van echte onzekerheid, van het afslachten van tientallen geïnfecteerden in de game en van het rennen door donkere gangen met de afschuwelijke Rat King op mijn hielen.
Zoals de meeste fans van de survivalhorrorserie van Naughty Dog – een serie die sindsdien met groot succes ook op televisie te zien is geweest – speelde ik The Last of Us 2 bij de lancering, tijdens het hoogtepunt van de lockdown-maatregelen als gevolg van de wereldwijde pandemie. Op zo’n verwarrend en verontrustend moment in de werkelijkheid werd de reis naar de ingewanden van een ziekenhuis in Seattle om het op te nemen tegen het meest angstaanjagende Cordyceps-geïnfecteerde beest tot nu toe geprezen als een van de meest verontrustende en ijzingwekkende scènes van het spel.
Voor mij was het echter de missie die direct aan deze missie voorafging die me het meest bang maakte – en ik denk er drie jaar na dato nog steeds aan hoe die op de best/slechtst mogelijke manier Dark Souls opriep.
Grond held
(Afbeelding credit: Sony)DOOD GOED
(Afbeelding credit: Sony)
The Last of Us Part 2 recensie: “Een verbazingwekkend, absurd ambitieus epos”.
Die misselijkmakende ontmoeting met de rattenkoning vindt plaats in The Last of Us 2 tijdens het hoofdstuk ‘Ground Zero’, waarin Abby de kelder van het Lakehill Seattle Hospital infiltreert op zoek naar medische voorraden. Hoewel genre-tropen nauwelijks worden geschuwd, worden de lagere verdiepingen van het verlaten ziekenhuis hier gecontextualiseerd als het voormalige epicentrum van de uitbraak, en zijn ze verboden terrein en onontdekt sinds het begin van de hele Cordyceps-nachtmerrie.
Voordat Abby de stroomtoevoer naar het gebouw herstelt, wordt ze gedwongen om door geplunderde ziekenzalen te lopen, die in een grove staat van verval verkeren en bezaaid zijn met afgedankte brancards, reeds lang overleden menselijke lichamen en nog steeds zeer actieve monsters. Het is eng, maar het is ook allemaal duidelijk horror-bij-nummertjes, want de spanning bouwt zich op naar een climax, met als hoogtepunt het eerder genoemde eindbaasgevecht dat net zo goed een gevaar voor uw zenuwen is als voor uw gezondheidsbalk. Overleef de mutant zoals gepland, en u wordt getrakteerd op wat niet-vechtlustige, verkennende rust – een bekend principe van de slingerbeweging van actie naar rust in het survivalhorrorspectrum.
Het vorige hoofdstuk van The Last of Us 2 draaide dat script echter helemaal om.
(Afbeelding credit: Sony)
“Ik kan niet beslissen of een deel van wat The Descent zo intens houdt, het feit is dat je controle hebt over de voorzichtige neerwaartse spiraal, van succes en van mislukking”.
The Descent’, zowel qua naam als qua aard, begint met Abby en Lev die gasmaskers zoeken en het met sporen bezaaide interieur van een vervallen hotel met meerdere verdiepingen beklimmen. Abby beschreef het eerst als een “kortere weg” om op straatniveau te komen, maar zij en Lev realiseren zich al snel dat dit allesbehalve het geval is, met enorme gapende gaten die meerdere verdiepingen doorboren en ondoden die zich in alle hoeken en gaten verstoppen – soms letterlijk, versmolten in de muren door middel van slijmerige cocons. De doolhofachtige lay-out van elk level maakt de zichtbaarheid bij elke draai scheef, waardoor de simpele handeling van het navigeren door de omgeving veel moeilijker is dan alles wat ervoor (of erna) is gekomen; terwijl de verticaliteit van het vervallen blok – met talloze doodlopende wegen, smalle catwalks en dodelijke valkuilen – het een maagdelijk Dark Souls’ Blighttown gevoel geeft.
Ik ben er over het algemeen niet happig op om FromSoftware-vergelijkingen te maken als ze niet terecht zijn, maar het enige waar ik aan kon denken toen ik Abby hier richting de grond duwde, was Dark Souls’ meest woedende, naar beneden spiralende, met gifmoeras begroeide gebied. In Blighttown is de beloning voor het overwinnen van de vele verticale obstakels een besmettelijke rivier, een lading OP-baddies en een eindbaasgevecht van gigantische proporties. In dit deel van The Last of Us 2 wordt u getrakteerd op een soortgelijke horde gifspuwende vijanden, een bastaard-harde bloater en een handschoen die inhoudt dat u ofwel uw hele munitievoorraad moet legen, ofwel in het donker moet proberen om uw leven op het spel te zetten voordat u door een krakende liftschacht in veiligheid wordt gebracht.
In beide scenario’s voelt het bereiken van vaste grond als een echte prestatie – maar terwijl Dark Souls een game is die steunt op verticaal levelontwerp, verstoort het gebruik ervan hier de eerder genoemde rustig-actie-rust cyclus die bijna elke survival horror game sinds het begin van de jaren ’90 aandrijft.
Vergelijkingen maken tussen wat volgt in Blighttown (Demon Ruins) en het hotel van TLOU 2 (de kelder van het ziekenhuis) is waarschijnlijk een geforceerde observatie die te ver gaat; maar terwijl de Rat King in zijn geheel een duidelijk gedenkwaardige horrorscène is in The Last of Us 2 – net als de vele, vaak schokkende sterfscènes – is ‘The Descent’ degene die me het meest is bijgebleven, en steeds weer in mijn gedachten opduikt als The Last of Us weer in het nieuws komt.
Gezien het feit dat The Last of Us van HBO de manier waarop het Cordyceps-virus wordt overgedragen heeft veranderd – het verspreidt zich niet langer door de lucht, waardoor gasmaskers niet meer nodig zijn – ben ik benieuwd hoe deze scène zich op tv ontvouwt. Hoewel de serie zich tot nu toe vrij strikt aan het bronmateriaal heeft gehouden, zijn er ook wat artistieke plooien gemaakt om de flow te bevorderen. In dit opzicht kan ik niet beslissen of het feit dat je zelf de controle hebt over de voorzichtige neerwaartse spiraal, het succes en de mislukking, een deel is van wat The Descent zo intens houdt, waardoor ik met de vraag zit: zal het ook op het kleine scherm werken? De tijd zal het leren, natuurlijk. En als je me nodig hebt, kijk ik vanachter de bank toe.
Veelvraat voor straf? Jaag uzelf de stuipen op het lijf met de beste griezelspellen van dit moment