Er is iets aan Europa dat ontegenzeggelijk verwoestend is. In het begin was ik te afgeleid om het te kunnen zeggen, terwijl ik door een weelderige groene weide liep en naar het aquarelpanorama van gras, steen en de blauwe hemel boven me staarde. Met een dromerige soundtrack die speelt terwijl ik richels beklim en over bemoste heuvels glijd, voelt Europa aan als een vredige heruitvoering van Zelda Tears of the Kingdom – dit keer zonder de Bokoblins.
Maar terwijl ik pagina na pagina met achtergelaten aantekeningen bij elkaar raap, lees ik en realiseer ik me dat deze Europa-demo veel meer is dan dat. Het vertelt het verhaal van het laatste mensenkind op een geterraformeerde planeet ergens in de buurt van Jupiter, aan de hand van aantekeningen van zijn vader. Het is een serene maar diep trieste ervaring die me om de beste redenen bijna in tranen deed uitbarsten.
Tijd en plaats
(Afbeelding credit: Future Friends Games)
Terwijl ik door deze stille nieuwe wereld blader, helemaal alleen op de robotachtige tuinmannen na die de wilde dieren verzorgen, word ik getroffen door de aangeboren droefheid van dit alles. Hoe mooi Europa ook is, het lijkt te zijn achtergelaten om weg te rotten door de mensen die er nooit wakker voor zijn geworden. Met mos begroeide en krakende structuren van ouderdom, die lijken op Tears of the Kingdom’s Constructs, houden zich bezig met vreemde taken terwijl Zee rondhuppelt. Deze wezens worden door Zephyr’s vader beschreven als een nieuwe soort die “de biodiversiteit van de oude Aarde nabootst”. Nu slaapwandelen ze door hun taken ondanks dat er geen mensen in de buurt zijn om hen te instrueren.
Sommige tuiniers zoemen nieuwsgierig rond Zee’s hoofd, in de vorm van grote grijze stukken verpakt snoepgoed. Anderen kruipen ineen en trekken zich terug in hun schelpen, als veel grotere zeeslakken. Of ze ooit reden hadden om bang of dol op mensen te zijn is niet duidelijk, maar Zee lijkt het niet erg te vinden.
Ik, de speler, voel dat hier iets aan de hand is. Ik kan zien hoe bitterzoet het is om zo’n mooie plek te zien opbloeien rond de mislukkingen van de mensheid. Maar Zee ziet dat niet, want hij is nog maar een klein jongetje. Hij hobbelt vrolijk verder, zich verwonderend over deze vredige plek die geen kwaad in de zin heeft. Afgezien van de enkele valse landing hier of daar, die ervoor zorgde dat ik onverwachts op de grond neerstortte en, ahum, “opnieuw moest beginnen”, lijkt het erg moeilijk om hier op Europa te sterven. Er liggen geen vijanden op de loer, er zijn geen verschrikkingen die direct opvallen. Je bent gewoon een kind dat een wonderlijke wereld in zich opneemt.
Eenzame planeet
(Afbeelding credit: Future Friends Games)
Europa plaatst me in een vreemd ongewisse. Ik heb nooit echt het gevoel dat ik vrede heb, ondanks de kalmerende stilte die me aantrekt, en ik heb meer dan eens geprobeerd om een onschuldige tuinman aan te vallen voor het geval hij als eerste zou toeslaan. Ik reis voorzichtig verder en vind niets te vrezen behalve het onbekende. Ik verzamel kristallen sterren om langer hoger te kunnen zweven, zodat ik mijn kleine jetpack-achtige apparaatje op mijn rug kan aandrijven waarmee ik in deze niet-kwalitatief-zero-zwaartekrachtomgevingen kan navigeren. Ik heb niet eens een van Link’s vertrouwde zweefvliegtuigen nodig om me te verplaatsen, want kleine Zee hoeft alleen maar zijn armen uit te steken en te springen. Het is een magische wereld met onaangeboorde mogelijkheden, zowel voor iets groters als voor iets heel duisters.
Zal Zee in het volledige spel terugkeren naar de aarde, of zal hij daar op Europa gezelschap vinden? Ik weet dat er iets sinister aan het werk moet zijn op Europa zelf, en een reden waarom dit kind de enige overgebleven mens is. Het creëert een interessante dualiteit: mijn terughoudendheid als speler staat zo in contrast met Zee’s kinderlijke ontzag dat ik meteen beschermend tegenover hem sta.
Melancholisch, hoopvol en direct betoverend, ik vond weinig mis met de Europa demo. Toegegeven, ik ben niet de beste in platformspellen, mijn onhandige aard werd maar al te gemakkelijk weerspiegeld door de joysticks, maar iets aan Europa zorgt ervoor dat het goed voelt. Ik ben gewoon een klein kind dat helemaal alleen op de wereld is en de geheimen opzoekt van een volk dat op mysterieuze wijze is verdwenen. Ik denk dat het wel goed is als ik hier en daar struikel.
Kijk wat Future Games Show deze zomer nog meer in petto heeft.