Er is een knagend gevoel in mijn maag. Ik ben nog maar net binnen de grenzen van Kasteel Ensis, een vroege locatie in Elden Ring: Shadow of the Erdtree, maar er klopt iets niet. Tot nu toe heb ik het moeten opnemen tegen hordes halfdoden, een torenhoge reus wiens bloeddorst tegengesteld is aan de grootste jeugdroman van Roald Dahl en een groepje met tussenpozen verdwijnende magiërs die me zonder nadenken bestookten met blauwe, doordringende tovenarij. Maar nu is het stil. Te stil.
Terwijl ik me naar de top van een heuvel beweeg die naar een open plek leidt, hurk ik in het geschikte lange gras dat de rotswand links van me omhelst. Ik ga langzaam naar voren, voordat ik pauzeer. Niets. Ik sta op, doe twee stappen vooruit en – BLOEDSE GEL! Waar kwam die zombiehond vandaan en waarom is de helft van mijn gezondheidsbalk verdwenen?
Het is een verhaal zo oud als de tijd, nietwaar? Net als je denkt dat je veilig bent in dit soort games, ben je dat overduidelijk niet. Net als in Dark Souls. Net als Bloodborne. Net als Demon’s Souls. En net als Kalisto Entertainment’s Nightmare Creatures, een spel waarvan de zenuwslopende claustrofobie me tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Leer een oude hond
(Afbeelding credit: Activision)Dubbel zo bang
(Afbeelding credit: FromSoftware)
Eén gebied in Shadow of the Erdtree bewijst dat FromSoftware een horrorgame zou moeten maken
Gezien de overduidelijke kloof in hardwaremogelijkheden tussen de twee, lijken Nightmare Creatures en Shadow of the Erdtree niet direct op elkaar in visueel opzicht, maar er zijn wel sterke overkoepelende overeenkomsten. Ze spelen zich allebei af in gotische werelden, elk gevuld met de meest weerzinwekkende en verdraaide slechteriken. Ze spelen zich af onder de dekmantel van duisternis en worden aangedreven door misselijkmakend sounddesign. Nightmare Creatures speelt zich niet af in een uitgestrekte open wereld zoals Shadow of the Erdtree dat is, maar er wordt constant gezinspeeld op de grotere wereld van Nightmare Creatures via het verhaal. Het speelt zich af in het jaar 1666, waarin een duivelaanbiddende sekte Londen heeft overgenomen en de onwetende burgers heeft vergiftigd, waardoor ze in lelijke monsters veranderen.
Er is een knagend gevoel in mijn maag. Ik ben nog maar net binnen de grenzen van Kasteel Ensis, een vroege locatie in Elden Ring: Shadow of the Erdtree, maar er klopt iets niet. Tot nu toe heb ik het moeten opnemen tegen hordes halfdoden, een torenhoge reus wiens bloeddorst tegengesteld is aan de grootste jeugdroman van Roald Dahl en een groepje met tussenpozen verdwijnende magiërs die me zonder nadenken bestookten met blauwe, doordringende tovenarij. Maar nu is het stil. Te stil.
Terwijl ik me naar de top van een heuvel beweeg die naar een open plek leidt, hurk ik in het geschikte lange gras dat de rotswand links van me omhelst. Ik ga langzaam naar voren, voordat ik pauzeer. Niets. Ik sta op, doe twee stappen vooruit en – BLOEDSE GEL! Waar kwam die zombiehond vandaan en waarom is de helft van mijn gezondheidsbalk verdwenen?
Het is een verhaal zo oud als de tijd, nietwaar? Net als je denkt dat je veilig bent in dit soort games, ben je dat overduidelijk niet. Net als in Dark Souls. Net als Bloodborne. Net als Demon’s Souls. En net als Kalisto Entertainment’s Nightmare Creatures, een spel waarvan de zenuwslopende claustrofobie me tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Leer een oude hond
(Afbeelding credit: Activision)Dubbel zo bang
(Afbeelding credit: FromSoftware)
Eén gebied in Shadow of the Erdtree bewijst dat FromSoftware een horrorgame zou moeten maken
Gezien de overduidelijke kloof in hardwaremogelijkheden tussen de twee, lijken Nightmare Creatures en Shadow of the Erdtree niet direct op elkaar in visueel opzicht, maar er zijn wel sterke overkoepelende overeenkomsten. Ze spelen zich allebei af in gotische werelden, elk gevuld met de meest weerzinwekkende en verdraaide slechteriken. Ze spelen zich af onder de dekmantel van duisternis en worden aangedreven door misselijkmakend sounddesign. Nightmare Creatures speelt zich niet af in een uitgestrekte open wereld zoals Shadow of the Erdtree dat is, maar er wordt constant gezinspeeld op de grotere wereld van Nightmare Creatures via het verhaal. Het speelt zich af in het jaar 1666, waarin een duivelaanbiddende sekte Londen heeft overgenomen en de onwetende burgers heeft vergiftigd, waardoor ze in lelijke monsters veranderen.
Vanaf dat punt komt het occulte om de hoek kijken, met een groot aantal snode agenten, onbetrouwbare vertellers en over het algemeen onbetrouwbare klootzakken die strijden om de absolute controle over een mythisch, mogelijk niet-reëel maar eeuwig vereerd object. Klinkt dat bekend? Natuurlijk wel, maar deze thematische hoekstenen weerspiegelen FromSoftware-games op alomtegenwoordige schaal in plaats van iets specifieks. Visueel en narratief gezien staat het Lovecraftiaanse laagje van Nightmare Creatures waarschijnlijk dichter bij Bloodborne dan bij Elden Ring. Maar het is Shadow of the Erdtree’s onverbiddelijke gevoel van claustrofobie dat me tijdens mijn verblijf in The Realm of Shadow heeft doen denken aan een PS1-game van 27 jaar geleden.
De meesterlijke balans tussen open en gesloten ruimtes in Shadow of the Erdtree zorgt ervoor dat je niet tot rust kunt komen en geen ritme kunt vinden, waardoor gemene gevechten in krappe looppaden een extra angstaanjagend randje krijgen. Hetzelfde kan over het algemeen gezegd worden van Elden Ring, maar terwijl het basisspel spelers vanaf het begin laat zien hoe groot het is – dit is tenslotte een duidelijk verschil met de Souls-serie – herinnert Shadow of the Erdtree je eraan hoe wreed deze games kunnen zijn als je onder druk staat.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief