Nog maar drie hoofdstukken in The Night is Grey en ik voel al liefdesverdriet opkomen. Whalestork Interactive’s point-and-click verhalende mysterie voelt vanaf het begin griezelig en sfeervol aan. De gelaagde handgetekende achtergronden geven het een verhalenboek-esthetiek die me meteen in vervoering brengt. Er is geen gesproken dialoog in deze maanverlichte omgeving langs de rivier. Een twinkelende muziekscore is mijn enige gids terwijl ik de spatiebalk ingedrukt houd om interessante punten te onthullen. Als wolven zachtjes over de gammele brug snauwen en me van mijn bestemming afhouden, heb ik geen andere keuze dan in de gapende duisternis van het bos rond te dwalen.
Hoe meer ik ontdek wat The Night is Grey in al zijn interactieve glorie te bieden heeft, hoe zekerder ik weet dat dit sprookje geen lang en gelukkig einde kent. De reden? Het voelt bijna aan als een videogamebewerking van een kinderverhaal zoals geschreven door een 17e-eeuwse Fransman – maar dan nog onheilspellender dan de toch al griezelige oorsprong.
Waarschuwing: Bespreking van gevoelige thema’s, waaronder huiselijk geweld
Wat heb jij grote ogen
(Image credit: Whalestork Interactive)Indie Spotlight: Indika
(Afbeelding credit: 11 bit studios)
Deze vreemde indie maakt van het in twijfel trekken van je geloof een wonderbaarlijke speelbare ervaring
Ik weet niet of het de bedoeling is dat The Night is Grey me doet denken aan Roodkapje van Charles Perrault, maar dat doet het zeker. Een verhaal over wolven, een verdwaald klein meisje en nog meer verdwalen op weg naar grootmoeders huis? De basispunten van de plot zijn er, maar bepaalde ontnuchterende wendingen aan de formule zorgen ervoor dat The Night is Grey fris, angstaanjagend en rustig somber aanvoelt.
Laten we bij het begin beginnen. Nadat hij is gevlucht voor een roedel wolven, vindt hoofdpersoon Graham een geïsoleerde hut diep in het bos. Daar ontmoet hij een klein meisje genaamd Hannah. Haar moeder is al een paar dagen niet thuis geweest, dus in plaats van het kind aan haar eenzaamheid over te laten, biedt Graham aan haar mee te nemen naar haar grootouders in het dorp aan de andere kant van het bos. In eerste instantie denkt Hannah dat Graham een soort monster is. Hij wijst op zijn dikke vacht (een baard) en glimmende grote ogen (zijn bril) als bewijs. De speler krijgt vervolgens de opdracht om een nabijgelegen generator te repareren en het licht in de hut te herstellen, de eerste van vele gevonden voorwerpen-puzzels die de basis zullen vormen van onze gameplay. Graham wint Hannah’s vertrouwen en de twee gaan op pad.
Nog maar drie hoofdstukken in The Night is Grey en ik voel al liefdesverdriet opkomen. Whalestork Interactive’s point-and-click verhalende mysterie voelt vanaf het begin griezelig en sfeervol aan. De gelaagde handgetekende achtergronden geven het een verhalenboek-esthetiek die me meteen in vervoering brengt. Er is geen gesproken dialoog in deze maanverlichte omgeving langs de rivier. Een twinkelende muziekscore is mijn enige gids terwijl ik de spatiebalk ingedrukt houd om interessante punten te onthullen. Als wolven zachtjes over de gammele brug snauwen en me van mijn bestemming afhouden, heb ik geen andere keuze dan in de gapende duisternis van het bos rond te dwalen.
Hoe meer ik ontdek wat The Night is Grey in al zijn interactieve glorie te bieden heeft, hoe zekerder ik weet dat dit sprookje geen lang en gelukkig einde kent. De reden? Het voelt bijna aan als een videogamebewerking van een kinderverhaal zoals geschreven door een 17e-eeuwse Fransman – maar dan nog onheilspellender dan de toch al griezelige oorsprong.
Waarschuwing: Bespreking van gevoelige thema’s, waaronder huiselijk geweld
Wat heb jij grote ogen
(Image credit: Whalestork Interactive)Indie Spotlight: Indika
(Afbeelding credit: 11 bit studios)
Deze vreemde indie maakt van het in twijfel trekken van je geloof een wonderbaarlijke speelbare ervaring
Ik weet niet of het de bedoeling is dat The Night is Grey me doet denken aan Roodkapje van Charles Perrault, maar dat doet het zeker. Een verhaal over wolven, een verdwaald klein meisje en nog meer verdwalen op weg naar grootmoeders huis? De basispunten van de plot zijn er, maar bepaalde ontnuchterende wendingen aan de formule zorgen ervoor dat The Night is Grey fris, angstaanjagend en rustig somber aanvoelt.
Laten we bij het begin beginnen. Nadat hij is gevlucht voor een roedel wolven, vindt hoofdpersoon Graham een geïsoleerde hut diep in het bos. Daar ontmoet hij een klein meisje genaamd Hannah. Haar moeder is al een paar dagen niet thuis geweest, dus in plaats van het kind aan haar eenzaamheid over te laten, biedt Graham aan haar mee te nemen naar haar grootouders in het dorp aan de andere kant van het bos. In eerste instantie denkt Hannah dat Graham een soort monster is. Hij wijst op zijn dikke vacht (een baard) en glimmende grote ogen (zijn bril) als bewijs. De speler krijgt vervolgens de opdracht om een nabijgelegen generator te repareren en het licht in de hut te herstellen, de eerste van vele gevonden voorwerpen-puzzels die de basis zullen vormen van onze gameplay. Graham wint Hannah’s vertrouwen en de twee gaan op pad.
Nu de boot kapot is en de wolven nog steeds over de brug slingeren, wordt het zoeken naar een alternatieve route. Maar als ik een gesprek begin met de kleine Hannah, gaan er alarmbellen rinkelen bij de dingen die ze me over haar moeder vertelt.