Er is gewoon iets met een goede perspectiefpuzzel dat echt werkt voor mij. Van Gorogoa tot Monument Valley en Viewfinder, als de oplossing van een in-game puzzel me precies laat draaien hoe ik naar iets kijk om het uit te vogelen, dan ben ik blij. Paper Trail van Newfangled Games krast op een zeer bevredigende manier in dezelfde jeuk door middel van origami-achtige puzzels in een prachtig geïllustreerde aquarelwereld.
In het verhaal van het spel, dat ik hier niet zal verklappen, kruipen spelers in de huid van Paige terwijl ze voor het eerst haar huis verlaat om een soort academicus te worden. Het verhaal speelt zich af alsof Paige haar reis vertelt aan de hand van vouwbare stukjes papier, die naast verschillende gameplayonderdelen ook kleine vignetten bevatten. Maar het is allemaal papier en het is allemaal vouwen.
Kwestie van perspectief
Als je toevallig gameplaybeelden van Paper Trail ziet, kan het een beetje overweldigend overkomen. Er kunnen veel bewegende delen en verschillende vouwen zijn, maar het begint eigenlijk heel eenvoudig en bouwt dat na verloop van tijd op een manier op die heel natuurlijk aanvoelt. Je wordt niet zomaar in het diepe gegooid.
Op het meest basale niveau zijn de puzzels van Paper Trail vierkante of rechthoekige omgevingen met voor- en achterkanten. Je kunt hoeken of zijkanten omklappen om nieuwe paden of mogelijke oplossingen te creëren op basis van een combinatie van wat er op de achterkant staat en wat er nu op de voorkant staat. Simpel genoeg, toch?
Indie spotlight
(Afbeelding credit: Firestoke)
Ik kan niet stoppen met denken aan deze prachtige, spookachtige twin-stick shooter die een geest volgt die op zoek is naar antwoorden.
Dat is het ook! En dan voegt het ook nog gesloten deuren, sleutels, paden die alleen begaanbaar zijn als genummerde blokken van dezelfde soort elkaar raken, patroonmatches, het vouwen van meerdere omgevingen die naast elkaar liggen, bewegende platformen die alleen in bepaalde richtingen gaan en nog veel meer toe. Al deze combinaties zorgen voor een wild aantal variaties waar je doorheen moet schuiven om de juiste oplossing te vinden.
Vaak is het niet eens een one and done-ding. Vaak zijn er verschillende sets van vouwen, ontvouwen, verplaatsen, opnieuw vouwen, enzovoort voordat je daadwerkelijk naar het volgende gebied kunt gaan. Op papier (excuses) lijkt dat misschien intens frustrerend, maar het maakt de hele ervaring eerlijk gezegd zoveel leuker als je er eenmaal achter bent.
(Afbeelding credit: Newfangled Games)
Er is gewoon iets met een goede perspectiefpuzzel dat echt werkt voor mij. Van Gorogoa tot Monument Valley en Viewfinder, als de oplossing van een in-game puzzel me precies laat draaien hoe ik naar iets kijk om het uit te vogelen, dan ben ik blij. Paper Trail van Newfangled Games krast op een zeer bevredigende manier in dezelfde jeuk door middel van origami-achtige puzzels in een prachtig geïllustreerde aquarelwereld.
In het verhaal van het spel, dat ik hier niet zal verklappen, kruipen spelers in de huid van Paige terwijl ze voor het eerst haar huis verlaat om een soort academicus te worden. Het verhaal speelt zich af alsof Paige haar reis vertelt aan de hand van vouwbare stukjes papier, die naast verschillende gameplayonderdelen ook kleine vignetten bevatten. Maar het is allemaal papier en het is allemaal vouwen.
Kwestie van perspectief
Als je toevallig gameplaybeelden van Paper Trail ziet, kan het een beetje overweldigend overkomen. Er kunnen veel bewegende delen en verschillende vouwen zijn, maar het begint eigenlijk heel eenvoudig en bouwt dat na verloop van tijd op een manier op die heel natuurlijk aanvoelt. Je wordt niet zomaar in het diepe gegooid.
Op het meest basale niveau zijn de puzzels van Paper Trail vierkante of rechthoekige omgevingen met voor- en achterkanten. Je kunt hoeken of zijkanten omklappen om nieuwe paden of mogelijke oplossingen te creëren op basis van een combinatie van wat er op de achterkant staat en wat er nu op de voorkant staat. Simpel genoeg, toch?
Indie spotlight
(Afbeelding credit: Firestoke)