“Laat de spelen beginnen!” schreeuwden de krantenkoppen toen The Hunger Games in 2012 uitkwam en het startschot gaf voor een filmische quadrilogie gebaseerd op de trilogie van best verkochte YA-boeken van Suzanne Collins. Maar de prequel film The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes geeft ons het echte begin, en laat zien hoe het Capitool van Panem uit de as van de oorlog herrijst om een glanzende, stijgende machtsbasis te worden, en hoe de Spelen zich ontwikkelen van rudimentair geweld tot massavermaak.
Het verhaal speelt zich 64 jaar voor de Hongerspelen af en we maken kennis met de 18-jarige Coriolanus Snow (Tom Blyth) als hij wordt aangewezen als mentor van Lucy Gray Baird (Rachel Zegler) voor de 10e jaarlijkse Hongerspelen. De toekomstige tirannieke president is in eerste instantie gealarmeerd, gezien het feit dat Lucy een tribuut is uit het verarmde District 12. Maar als ze tijdens de oogstceremonie uitdagend zingt, ziet hij een kans om de kansen in hun voordeel te keren – zij door de dodelijke strijd te overleven en hij door de Spelen van hun groezelige gladiatorenroots te laten uitgroeien tot een spetterend evenement vol theater en spektakel.
Een andere Sneeuw
(Afbeelding credit: Lionsgate)
“We beginnen op een heel andere plek met Snow,” zegt Francis Lawrence, die terugkeert als regisseur na het tweede, derde en vierde deel van de serie te hebben geregisseerd. “We zien een jonge man die het moeilijk heeft en die deel uitmaakt van een familie die hun fortuin is kwijtgeraakt. Hij doet alsof hij nog steeds geld heeft, nog steeds status heeft. Hij begint ook op een veel positievere plek dan je zou denken. Dat maakt deel uit van het leuke aan het verhaal, dat je hem slecht ziet worden.”
Wat Lucy betreft, zij is anders dan Jennifer Lawrence’s Katniss Everdeen. “Katniss is stoïcijns en zeer bekwaam op het gebied van jagen en boogschieten,” merkt Lawrence op. “Lucy is een entertainer. Ze kan zingen, ze is een artieste. Ze heeft een ander soort charisma. Ze heeft een seksualiteit. Ze weet hoe ze moet manipuleren. Ze weet hoe ze moet flirten.”
Hij laat een wrange glimlach zien. “De [romantische] relatie tussen Snow en Lucy Gray is een groot deel van de film, maar er zit een mysterie in. Ze hebben allebei bepaalde dingen van elkaar nodig…”
Producent Nina Jacobson werkte aan alle vier de vorige Hunger Games-films. Terug voor deze prequel, gebaseerd op het gelijknamige boek van Collins, denkt ze dat de centrale relatie de kijkers in vervoering zal brengen en dat Lucy wel eens net zo iconisch zou kunnen worden als Katniss.
“Ze is een zeer charismatisch, dapper, uitdagend personage. Ze gelooft in liefde en kan ook van gedaante veranderen, wat ze volgens mij gemeen heeft met Snow en waardoor ze echt met elkaar verbonden zijn. Maar haar uitdagendheid en de manier waarop die tot uiting komt in haar muziek, is behoorlijk onweerstaanbaar.”
Bruut begin
(Afbeelding credit: Lionsgate/Total Film)
De film speelt zich 10 jaar na de oorlog af en is grimmiger dan zijn voorgangers, met een retro-futuristische vibe, aangezien het een period piece is die zich afspeelt in een dystopische toekomst. De Duitse production designer Uli Hanisch (Babylon Berlin, The Queen’s Gambit) wilde een bepaalde realiteit en ging daarom 64 jaar terug in de tijd om naar de jaren ’50 en ’60 te kijken voor inspiratie, waarbij hij bestudeerde hoe steden als Berlijn er 15 jaar na de Tweede Wereldoorlog uitzagen.
“Er is een vergelijkingspunt,” zegt hij. “We begonnen alle fascistische regimes van de 20e eeuw met elkaar te vergelijken – zoals het Derde Rijk in Duitsland, en Italië met Mussolini, en Spanje met Franco – en de Sovjet-Unie. Elk fascistisch regime heeft dat idee van stijl, dat altijd tussen verleiding en intimidatie in zit. Als je naar het Duitsland van eind jaren 50 en 60 kijkt, wilde niemand achterom kijken. Iedereen keek naar de toekomst. Elk succesvol fascistisch regime is erg goed in het creëren van dit soort ‘wij zijn de grootste, wij zijn de eersten die gaan’ – en je kunt dit gevoel van superieur zijn alleen creëren als je een duidelijke vijand hebt. Ik denk dat het Capitool op die manier werkt. Dus het is erg glanzend en elegant. Tegelijkertijd is het intimiderend.”
Hanisch had 2 tot 300 mensen die in 13 maanden voor hem werkten. Voor het paradepaardje van de film, de arena, werd de gigantische Centennial Hall in Wrocław, Polen, uitgebreid aangepast. “De Spelen begonnen als een ommuurde arena,” legt Lawrence uit. “Veel meer geworteld en geaard, nergens waar mensen zich kunnen verstoppen.”
Jacobson knikt. “De Spelen zijn wreed en verontrustend, en mensen willen er niet naar kijken. Er zijn geen toeters en bellen om mensen af te leiden van de fundamentele horror waar deze kinderen toe gedwongen worden.” Terug naar Lawrence: “En dat begint in onze film te veranderen. Je ziet dat ze zich begint te openen. Dat is echt opwindend.”
Ook spannend is hoe Collins ruimte vindt voor volwassen thema’s in haar YA-fictie. Haar oorspronkelijke Hunger Games-trilogie onderzocht de gevolgen van oorlog. Songbirds & Snakes kijkt naar de menselijke natuur. “Er is de Hobbesiaanse kijk op ‘Zijn we van nature wild?'” zegt Lawrence. “Of de Locke-iaanse kijk op ‘Verdienen we allemaal individuen rechten en vrijheden?
“Het onderzoekt de allure van autoritarisme, en dat komt precies op het juiste moment,” zegt Jacobson. “Je ziet het over de hele wereld – de broosheid van democratie en waarom veel mensen zich aangetrokken voelen tot alternatieven. Democratie is wereldwijd aan het afnemen en autoritarisme neemt toe. Maar [de film] staat zeker niet op een zeepkist. Het is veel meer een verkenning van ons vermogen om een gemeenschappelijke zaak met elkaar te vinden, hoe verschillend onze ervaringen en wereldbeelden ook mogen zijn.” Boeiende thema’s en heftige actie? Laat het spelen maar beginnen.
Bekijk voor meer informatie wat de eerste reacties op de The Hunger Games prequel te zeggen hebben, en welke andere aankomende films er aan zitten te komen.