Dit zou nooit net zo worden als Assassin’s Creed 2. Dat was een van mijn eerste gedachten toen ik Assassin’s Creed Mirage uitspeelde, de langverwachte terugkeer naar de vorm van de serie die duidelijk maakt waarom die eerste Creed-titels tot de beste stealth-games ooit behoren. Ik vond het geweldig om me weer in dakhutten te verstoppen, gezochte posters te verscheuren en de terugkeer van mijn favoriete sluipmoordenaarstool te vieren in wat alleen maar een prachtig nostalgisch aanbod van Ubisoft genoemd kan worden. Maar toen het verhaal begon af te sluiten, vond ik het geen probleem om afscheid te nemen – zowel van Basim als van hoe de dingen vroeger waren.
Mirage deed iets onverwachts. In plaats van het verlangen naar de tijd van Ezio en Altaïr te versterken, voelde ik me voldaan. Mirage is een herinnering aan hoe ver Ubisoft de serie in deze 16 jaar heeft gebracht, een herinnering dat het niet is vergeten waar het mee begon. Misschien is dit wat de uitgever nodig had om ons gerust te stellen voordat hij naar de toekomst keek. Of die toekomst nu geheel of gedeeltelijk RPG-vormig is, ik heb er vrede mee dat ik Ezio’s vette babyvuistjes nooit meer voor het eerst zal kunnen bewegen, en het is tijd om te stoppen met het najagen van die draak.
Tot ziens en welterusten
(Image credit: Ubisoft)Word lid van de broederschap
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Dit is onze ranglijst van de beste Assassin’s Creed-games van 2007 tot nu.
Parkeren door Bagdad is het afscheid van old-school AC dat ik nodig had. Assassin’s Creed Mirage is een even grote fanservice als een broodnodige explosie uit het verleden en brengt alle dingen terug die je in de laatste paar games misschien gemist hebt. Tegelijkertijd benadrukt het de ontnuchterende waarheid dat we nooit meer een spel zoals de klassieke Creeds zullen hebben. Niet echt, in ieder geval, want zowel Ubisoft als de spelersgroep zijn sindsdien geëvolueerd.
En terecht. Teruggebracht tot de eenvoudige mechanica – vrijlopen, parkour, sociale stealth en black box-missies – zou Mirage trots naast de favorieten uit de serie staan. Het levert briljant werk en geeft spelers precies waar ze om gevraagd hebben sinds de serie met Origins een RPG-verschuiving onderging: kleinere kaarten, een sterkere focus op stealth en weer een echte huurmoordenaar zijn. Al deze dingen zijn aanwezig, maar er ontbreekt iets, en dat iets is simpelweg innovatie.
Mirage is een welkome onderbreking van de overweldigende RPG-wijdsheid van Assassin’s Creed Valhalla, hoewel het feit dat het eerst bedoeld was als Valhalla DLC me niet ontgaat. Dat komt omdat Mirage de klassieke AC loop opnieuw uitbeeldt, maar er zijn overal kleine aanwijzingen dat de tijden al veranderd zijn. De bekende UI en missie HUD van Mirage zijn rechtstreeks van zijn voorganger geleend, wat helemaal niet erg is, maar wel een herinnering aan de tijd en plaats waarin ik Mirage speel.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Mirage is een herinnering aan hoe ver Ubisoft de serie in deze 16 jaar heeft gebracht, een herinnering dat het niet is vergeten waar het mee begon.
De avonturen van Eivor door Viking-Europa staan nog vers op mijn netvlies, zelfs als ik af en toe per ongeluk vergeet dat rennen anders werkt in deze DLC-turned-mainline titel. Basim kan bessen scheppen voor zijn gezondheid, zijn adelaar sturen om vijanden en geheimen op te sporen en we werken nog steeds met een kompas in plaats van een minimap.
Het samenvoegen van de klassieke en modernere spelmechanismen van AC heeft een merkwaardig effect op mij, omdat het verleden van de uitgever naast het heden wordt gelegd en de grote verschillen duidelijk worden. Mirage laat duidelijk zien dat Ubisoft het zeker in zich heeft om meer spellen als Assassin’s Creed 1 of 2 te maken; het is dat punt alleen een beetje gepasseerd, en misschien geldt dat voor ons allemaal.
Voor mij is Mirage het oprechte afscheid van het oude dat ik nodig had om mijn vertrouwen in Ubisoft te herstellen. Nu we vooruitkijken naar Assassin’s Creed Codename Red en Assassin’s Creed Codename Hexe, waarbij de eerstgenoemde een bevestigde RPG-deelname is, lijkt Ubisoft goed geplaatst om zijn reis in goed vertrouwen voort te zetten. De RPG Creed-games zijn misschien groter en niet per se beter, maar ze laten zien dat Ubisoft zijn eigen formule constant vernieuwt en dat het niet is gestopt met stealth-gerichte games om ons te pesten. Mirage geeft ons een moment om daar de balans van op te maken, van hoe ver de uitgever is gekomen en hoe ver hij nog te gaan heeft. Nu we onze nostalgie-fix hebben gehad, kan het bedrijf misschien weer op koers komen.
Bekijk deze aankomende Ubisoft-games om op uw radar te houden, van Skull and Bones tot Star Wars Outlaws.