Days of Doom laat het weer voelen als 2009, en dat is een goede zaak in mijn boek. Zodra ik de naam hoor en een screenshot zie, weet ik dat Atari’s aankomende strategiespel aan al mijn eisen zal voldoen: het heeft zombies, turn-based gevechten en levendige 2D-animaties die zich afspelen op een rasterachtig schaakbord als slagveld.
Het doet me meteen denken aan Plants VS Zombies en ik moet terug in de tijd om het op mijn 14-jarige school-pc te spelen. Atari heeft altijd bekend gestaan om zijn old-school arcadegames, en toen ik Days of Doom op Gamescom 2023 mocht spelen, voelde ik eindelijk zelf dat gevoel van nostalgie.
Hack naar de wortels
(Afbeelding credit: Atari)Gamescom 2023
(Afbeeldingskrediet: Gamescom)
GamesRadar+ was ter plaatse in Keulen, Duitsland om de meest verwachte nieuwe games van 2023 en daarna te spelen. Ga voor meer hands-on previews, interviews, nieuws en features naar de Gamescom 2023 hub voor al onze exclusieve toegang en verslaggeving.
Als het op zombies vechten aankomt, is de eenvoudigste aanpak soms de beste. Begrijp me niet verkeerd, ik hou net zoveel van de beste Resident Evil-games als ieder ander, maar het zijwaartse perspectief van Days of Doom maakt van het vechten tegen de ondoden een tactische kunstvorm. In een gewone game staan de zombies aan de linkerkant van het scherm, terwijl uw menselijke overlevenden er tegenover staan. Net als bij een schaakspel kunt u elke overlevende in een bepaalde richting bewegen om andere vakjes te bezetten terwijl u nadert.
Dit zijn echter geen zombieverslindende planten, maar vaardige handgetekende helden met unieke vaardigheden en wapens. Sommige bieden beschermende verdedigingsbuffs aan teamgenoten die in de buurt staan, terwijl anderen wapens kunnen gebruiken om zombies terug te duwen of ze aan stukken te spatten. De roguelike component van Days of Doom betekent dat als een overlevende sterft, hij of zij voorgoed weg is. Gelukkig zijn er aan het einde van elke ronde nog genoeg overlevenden te rekruteren, elk met hun eigen verhaal om de RPG-elementen verder uit te diepen, en u kunt permanente power-ups verwerven om uw groep van ronde tot ronde een boost te geven.
Tijdens mijn korte sessie met Days of Doom heb ik alleen de gevechtskant kunnen ervaren, maar wat een ervaring. Het spelen op een Nintendo Switch heeft het nostalgische plezier alleen maar versterkt, en de eenvoudige besturing betekent dat ik kan gaan zitten en het kan spelen zonder enige voorkennis van wat ik moet doen. Het hielp zeker dat mijn Plants VS Zombies-ervaring snel terugkwam, zelfs zonder potplanten op het scherm en zonder projectielen naar zombies te gooien.
In tegenstelling tot Plants VS Zombies zijn de strategische gevechten in Days of Doom volledig turn-based. U moet voorspellen waar u uw overlevenden het beste kunt neerzetten, zodat ze schade kunnen aanrichten zonder geraakt te worden, terwijl de zombies hun zet doen zodra uw personages hun beurt beëindigd hebben. Op het scherm wordt aangegeven wanneer u zich binnen schietbereik van de ondode vijanden bevindt, maar als u als eerste handelt, heeft u meestal de overhand.
Experimenteren met de reeks overlevenden en vaardigheden lijkt de ware magie van Days of Doom te zijn. Zoals bij elk turn-based strategiespel moet er een bepaalde balans worden gevonden tussen voorzichtige verdediging en een bloedbad, maar Days of Doom zorgt ervoor dat die balans duidelijk genoeg is om u er in de eerste stadia doorheen te leiden. Eén overlevende kan een wolk van schadelijke dampen recht in het pad van de horde blazen, terwijl anderen afstandsvuurwerk kunnen gebruiken om het slagveld in lichterlaaie te zetten. Mijn korte 15 minuten durende kennismaking met Days of Doom liet me hongerig achter naar nog een hapje – ik kreeg bijvoorbeeld niet het volledige scala aan vijandtypes of grote boze eindbaaszombies te zien – maar wanneer Atari dit spel uitbrengt, zal het voor mij een no-brainer keuze zijn. Mmm, hersenen.
Als hack n’ slash-stijl strategiespellen meer uw ding zijn, bekijk dan onze hands-on ervaring met Lysfanga: The Time Shift Warrior en haar overgebleven ‘klonen’.