Krediet: Warner Bros.
David Chase vertelt al een paar decennia verhalen. De schrijver, regisseur en producent won in 1978 zijn eerste Emmy voor The Rockford Files, een detectivedrama waarvoor hij 16 afleveringen schreef. Zelfs daarvoor, net na het verlaten van de filmschool en op weg naar Hollywood, had Chase een idee voor een filmset tijdens de Newark-rellen van 1967 waarin raciale spanningen overgingen in geweld.
Die rellen dienen nu als decor voor The Many Saints of Newark, een ‘misdaadmelodrama’ dat het verhaal vertelt van Dickie Montasanti (die achternaam vertaalt van het Italiaans naar ‘Many Saints’ in het Engels) en zijn neef, Tony Soprano. Ja, die Tony Soprano. Dit is heel erg een Sopranos-prequel, die de oorsprong vertelt van een van de meest geliefde anti-schurken van tv.
En terwijl The Many Saints of Newark draait om Dickie Montasanti, die nooit verscheen – zelfs niet in flashbacks – tijdens de 86 afleveringen van The Sopranos, brengt de film veel geliefde personages uit de show terug. Paulie, Pussy, Silvio en Junior zijn hier, gespeeld door nieuwe acteurs.
In een gesprek met GameMe+ en Total Film over Zoom sprak Chase — die The Sopranos creëerde en zowel de première als de beruchte laatste aflevering regisseerde — over het opnieuw bekijken van de serie. Zoals je zou verwachten van de man die misschien wel een van de beste tv-shows aller tijden heeft gemaakt, waren zijn woorden afgemeten en to the point. Hier is onze Q&A, bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Krediet: Warner Bros.
GR: Je zei eerder dat het idee voor een film kwam van iemand die je voorstelde een verhaal te schrijven over Tony Soprano’s vader Johnny Boy, en dat zette je geest een beetje aan het tikken. Hoe ben je gevorderd van het idee om een film te maken over Johnny Boy – die vanuit het perspectief van een buitenstaander de meest voor de hand liggende keuze lijkt om een verhaal over te schrijven – naar een film over Dickie?
David Chase: Nou, dat was [Oz-maker] Tom Fontana die dat zei, en dat was lang geleden. En dat was heel algemeen, een film maken over Johnny en Junior. Ik denk dat hij de jaren ’30 of ’40 zei. Dat was lang, lang geleden. Ik heb er alleen nooit naar gehandeld. En geleidelijk viel het af… Dit staat ver beneden in de geheugenbanken.
Als dit een soort pit had, een klein zaadje, dan was het uit een film waar ik aan had gedacht toen ik voor het eerst van de filmschool kwam en naar Hollywood kwam, ongeveer vier blanke jongens in de buurt van Newark die zich bij de National Guard voegden om te voorkomen dat Vietnam. En dan worden ze in zijn tank gestopt en naar de rellen in New York gestuurd. Zo ver was ik met dat idee, maar ik ben het nooit vergeten. Ik bedoel, ik was het wel vergeten, maar het bleef me wel altijd aanspreken.
Heb je hem bewaard voor een mogelijke film? Hij is een van de weinige personages die we nooit echt zien in The Sopranos-show – in tegenstelling tot Johnny, die in flashbacks verschijnt. Er is maar één foto van Dickie.
Nee, we spaarden hem niet voor de film. Er was geen film. Helemaal niet.
Ok. Je hebt eerder gezegd dat je een verhaal wilde vertellen over een personage dat op Tony zou lijken, iemand met dezelfde aantrekkingskracht.
Niet zoals Tony, maar anders dan Tony, maar zeker zo kwaadaardig charismatisch, of substantieel. We wilden een stevige kerel.
Een van de grootste verschillen tussen deze twee maffia-personages is dat Dickie zichzelf een heilige lijkt te geloven, wat Tony nooit heeft gedaan.
Nee helemaal niet. Ik zou zeggen… nou, ik zou dit waarschijnlijk niet moeten zeggen.
Ga door.
Ik denk dat Tony een intelligenter persoon was. Maar hij maakt deel uit van een andere periode. Dickie kwam op in de jaren ’50 en ’60. En Tony kwam, zoals we zien, in het tijdperk van psychotherapie, drugs. Dit zijn, denk ik, je zou het voordelen of vooruitzichten noemen, die Dickie nooit heeft gehad – hij heeft nooit ervaren.
Het is interessant dat The Sopranos begint met Tony die denkt aan Dickie’s tijd in de Gouden Jaren, die je hier verkent. Maar The Sopranos hebben altijd het moderne leven verkend. Toen het begon, leek het de Amerikaanse malaise van die tijd te weerspiegelen, dan gebeurt 9/11 en dat heeft een enorme impact op de show. Als je de show na 2007 had voortgezet, welke aspecten van het Amerikaanse leven zou je dan vandaag denken?
Nou, je zou moeten zeggen dat het je naar het Trump-tijdperk zou brengen. Je zou je als schrijver moeten afvragen wat Tony en zijn bedrijf van Donald Trump vinden? En het zou een grote vraag zijn en veel materiaal. En heel moeilijk om te schrijven.
Het is niet iets waar je aan denkt om te doen?
Nee, ik weet het niet. Daar denk ik nooit aan.
Krediet: Warner Bros.
Met de show voel je je op je gemak wetende dat mensen alle voorgaande afleveringen hebben bekeken. Hoe heb je de balans gevonden bij het schrijven van een film voor Sopranos-fans en degenen die nieuw zijn in de serie?
Larry Konner, mijn schrijfpartner, en ik, en toen [regisseur] Alan [Taylor], onze bedoeling was duidelijk en simpel: een echt geloofwaardig, respectabel misdaaddrama of misdaadmelodrama maken – een gangsterfilm. Sopraan of geen Sopraan was minder belangrijk. Ik bedoel, we deden het onder auspiciën van The Sopranos, onder de paraplu, en daarom gaven ze ons het geld. Maar dat wilden we eren en aanpakken. Maar onze echte bedoeling was dat het, zoveel mogelijk, een echt verhaal zou zijn over echte criminelen in Newark, New Jersey, in 1967.
Je haalt uiteindelijk een paar personages terug en maakt er jongere versies van. Hoe heb je vermeden ze als parodieën op zichzelf te schrijven?
Ze niet als parodie schrijven is vrij eenvoudig – gemakkelijker dan ze niet als parodie te gebruiken. Het is heel moeilijk, een uitdaging, voor een acteur om de essentie van het personage vast te leggen zonder er een cartoon of een indruk, een imitatie, van te maken. En als ze allemaal imitaties van die karakters hadden ingeleverd, had ik dat prima gevonden. Maar we wisten dat het fout was. Het zou mijn wens hebben bevredigd om om de hele zaak te lachen, en ik zou me hebben vermaakt, maar we wisten dat dit niet het juiste moment was.
Was het toen moeilijk om dit niet te regisseren? Je bent zo gehecht aan deze personages — en ik weet dat Allan veel afleveringen van The Sopranos heeft geregisseerd — maar de heerschappij over te geven nadat je de finale van de show hebt geregeerd. Was dat lastig?
Het werd steeds moeilijker naarmate het vorderde. Het werd duidelijk dat, weet je, een film moet… Behalve misschien de gebroeders Taviani… Ik weet het niet. Het wordt eindelijk duidelijk dat een film er een moet hebben… Daar wil ik niet op ingaan.
Ok, eerlijk genoeg. Iets anders dat je eerder zei, was dat je denkt dat het vandaag moeilijk zou zijn om The Sopranos gemaakt te krijgen.
Onmogelijk.
Ik vraag me dan af naar welke films en tv-programma’s je kijkt en denk ‘ik ben blij dat dit vandaag gemaakt wordt’.
Ik zou zeggen… The Queen’s Gambit. Daar ben ik blij om.
Weet je, [het zijn] verschillende generaties. Ik snap de humor [van de meeste tv’s] niet helemaal… Ik hou van The Queen’s Gambit.
Ik ben gevraagd om het daar in te pakken, dus bedankt voor je tijd, zeer gewaardeerd.
Bedankt, jij ook.
The Many Saints of Newark draait nu in de Britse bioscopen en bereikt de Amerikaanse bioscopen op 1 oktober. De Sopranos-film wordt ook op HBO Max gestreamd op hetzelfde moment als in de bioscoop – haal het beste HBO prijzen hier.