In onze recensie van Blasphemous 2 beschrijf ik de met bloed besmeurde tweede komst van The Game Kitchen als “een Soulsl-achtig vervolg dat even verontrustend als onvoorspelbaar is”. Voor het grootste deel is dat een verwijzing naar de brute eindbaasgevechten van het Metroidvania-meets-FromSoftware-achtige avontuur, de ongelijksoortige thema’s van tragedie omlijst door religie en sektisme, en de alomtegenwoordige angst die al het bovenstaande voedt.
Blasphemous 2, dat de fakkel van zijn voorloper uit 2019 overneemt, is een geslaagd vervolg en een aanwinst voor de genres en games waar het zo sterk door geïnspireerd is. Het leent veel van veel gebieden, dat is zeker, maar er is één belangrijke eigenschap die het, voor mij, beter doet dan alles van Elden Ring tot Sekiro en Hollow Knight – de onderling verbonden wereld. De kaart van Blasphemous 2 is zelfs zo vloeiend dat ik denk dat ik sinds Dark Souls niet meer met plezier door zo’n labyrintische, maar toch samenhangende ruimte heb geklauterd.
Leid de weg
(Afbeelding credit: Team17)TOEKOMSTIGE GOAT?
(Afbeelding credit: Team Cherry)
Hollow Knight Silksong: Alles wat we tot nu toe weten
Waar Blasphemous 2 en Dark Souls op het gebied van exploratie het meest van elkaar verschillen – naast hun 2D vs. 3D presentatie – is de toevoeging van een zichtbare kaart. In de eerste helft van Dark Souls (d.w.z. voordat snel reizen tussen bonfire-checkpoints wordt ontgrendeld) wordt de verkenning ondersteund door lukrake ontdekkingen. Lordran is in wezen gebouwd op een verticaal vlak, en dus zijn de eerste keren dat u uit een of andere gammele oude lift komt om te beseffen dat u op de een of andere manier bent teruggekeerd naar een gebied dat u uren geleden voor het laatst hebt bezocht, belangrijke momenten. Of het nu Undead Parish is of Firelink Shrine, Valley of the Drakes of Blighttown, of Havel’s Tower of Darkroot Basin, elke keer dat u op een ‘nieuwe’ locatie uitkomt, om u vervolgens te realiseren dat u gewoon vanuit een andere hoek bent binnengekomen, laat u uw adem inhouden.
Spelers hebben dit kenmerk van Dark Souls de afgelopen 12 jaar natuurlijk toegejuicht. De aanpak van Blasphemous 2 is anders, en leunt op de Metroidvania-trekjes die elders te zien zijn in bijvoorbeeld Hollow Knight. Maar in tegenstelling tot Team Cherry’s gewaardeerde actie-avonturenepos, biedt Blasphemous 2 geen kaartfragmenten die gekocht of ontdekt kunnen worden, waardoor het een meer old-school gevoel krijgt dat past bij de pixel art-esthetiek. Net als elk ander Metroidvania-spel kan een groot deel van de kaart van Blasphemous 2 pas worden ontdekt nadat u nieuwe traversale krachten hebt vrijgespeeld – zoals dubbele sprongen, luchtstoten en grondstompen – waarmee u ooit ontoegankelijke gebieden kunt bereiken.
(Afbeelding credit: Team17)
“Maar als we het hebben over aaneengesloten uitgestrekte gebieden die verticaliteit gebruiken om schaal te illustreren, dan is Blasphemous 2 zo goed als het maar kan.”
Waar Blasphemous 2 echter bovenuit steekt, is hoe dit alles verbonden is met het verhaal. Het landschap van deze wereld verschuift constant en met elke sleutelfiguur die The Penitent One – oftewel u, de speler – met geweld verwijdert, wordt het veranderingsproces voortdurend versneld. En dus, wanneer de Basiliek van de Afwezige Gezichten toegankelijk wordt, is het heel logisch dat deze aan de Kroon van Torens vastzit. Beneath Her Secret Grounds ligt natuurlijk onder Mother of Mothers, met Profundo Lamento erboven dat leidt naar de Stad van de Gezegende Naam op de begane grond; terwijl The Severed Tower eigenlijk alleen maar tussen de Sunken Cathedral en Labyrinth of Tides kan staan.
Ik ben me er terdege van bewust dat dit voor niet-ingewijden overkomt alsof ik gewoon in-game locaties rijm, en hoewel dat waar is, is het niet de moeite waard om hier precies te verklappen waarom het zinvol is. U hoeft alleen maar te weten dat door het overkoepelende hoofdverhaal van Blasphemous 2, de zijavonturen, de beschrijvingen van de voorwerpen en de flarden dialoog die de cast van verwrongen en gekwelde NPC’s onderweg met The Penitent One deelt, het duidelijker wordt waarom deze wereld is zoals hij is. Bovendien is het pas tegen het einde van het spel dat dit allemaal duidelijk wordt, wat leidt tot een reeks eurekamomenten terwijl u de onbedekte kaarten bestudeert en de dingen op hun plaats klikken.
Ik ben een absolute liefhebber van goed ontworpen kaarten in alle soorten en maten. Ik vind Hallownest in Hollow Knight een geniaal ontwerp. Ik vind Lands Between van Elden Ring een van de meest intrigerende en coherente spelwerelden die ik ooit heb gezien. De American Frontier van Red Dead Redemption 2 behoort tot de mooiste sandboxes in de geschiedenis van videogames, terwijl ik de straten van Los Santos van GTA Online waarschijnlijk beter ken dan mijn woonplaats Glasgow. Maar als we het hebben over aaneengesloten uitgestrekte gebieden die verticaliteit gebruiken om schaal te illustreren, dan is Blasphemous 2 zo goed als het maar kan. Ik denk echt niet dat ik sinds Dark Souls een beter uitgevoerd voorbeeld heb gezien, en dat is de hoogste, meest verticale lof die ik kan geven.
Blijf op de hoogte met ons overzicht van releasedata voor videogames op alle platforms