Barbie van Greta Gerwig was een van de meest opmerkelijke bioscoopevenementen van het jaar. Uitgeboekte voorstellingen van in roze uitgedoste bioscoopbezoekers vonden overal ter wereld plaats en hielpen de door Margot Robbie geleide komedie aan de grootste box office van 2023. De film werd ook vrijwel meteen onderdeel van de popcultuur, want “Hey Barbie!” werd een standaardgroet onder vrienden en de muziek ervan stond op de Spotify Wrapped-afspeellijsten van veel mensen.
Er is veel gezegd over de successen van Barbie om een flinke dosis plezier naar het witte doek te brengen, en over hoe het geholpen heeft om in een kaskrakerzomer de zalen te vullen. Dit is allemaal waar en vormt ongetwijfeld een belangrijk deel van de erfenis van alles wat met Barbie te maken heeft. Maar voor mij roept het terugkijken op de door Gerwig en Noah-Baumbach geschreven release veel meer op dan memes – en er is één scène in het bijzonder waar ik maar niet aan kan stoppen met denken.
Waar zijn we voor gemaakt?
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Het moment in kwestie komt tegen het einde van Gerwigs speelgoedverhaal. Robbie’s Stereotype Barbie heeft Barbie Land gered en Ryan Gosling’s Ken geholpen te beseffen dat hij alleen Kenough is, maar er blijft nog één ding over – wat is de volgende stap voor haar? Sinds ze ontdekt heeft dat ze een existentiële angst heeft, heeft de realiteit van het mens zijn haar zowel geschokt als aangesproken, en eindelijk neemt ze een beslissing.
Met Barbie-uitvinder Ruth Handler op sleeptouw komt ze in een soort limbo-dimensie terecht als de eerste snaren van Billie Eilish’ ‘What Was I Made For?’ spelen. Hier vertelt Ruth Barbie dat ze wil dat ze begrijpt wat het betekent om mens te zijn voordat ze ervoor kiest om het leven in plastic te verlaten. Ze laat haar het ruisen van de bladeren aan een boom zien voordat de film overgaat in een reeks vol vreugde waarin vrouwen, dochters en gezinnen het leven in al zijn vormen vieren. Terwijl de muziek aanzwelt, tonen de clips glimlachen, verjaardagen, dansen en natuur. Kortom, het is een momentopname van de schoonheid van het gewone leven.
Gerwig putte voor deze scène uit het echte leven, waardoor het het meest geaarde moment van een verder heldere en gepolijste film is. Verre van de visueel aantrekkelijke roze vreugde van Barbie’s wereld, zijn voor dit moment echte, korrelige beelden gebruikt die gefilmd zijn door de cast en crew die Barbie hebben gemaakt (en ook Gerwigs eigen Super 8-beelden).
“Ik had het idee dat ik dat moment in de film echt wilde laten maken door de mensen die de film hebben gemaakt,” vertelde ze presentator Andrew Freund eerder dit jaar. “Dus ik zei tegen iedereen – cast, crew, iedereen van de redactie – ‘Als je dingen hebt die je graag wilt delen, is dit een idee.’ We kregen de mooiste momenten uit het leven van mensen. Het waren vriendinnen, tantes, moeders, dochters, zussen. Het was gewoon buitengewoon.”
Huidige reflectie
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Het was een moment dat voor mij de essentie weergeeft van stilstaan en kijken naar wat het leven te bieden heeft. Mijn persoonlijkheid is van nature die van een fixateur – ik kijk voortdurend vooruit naar spanningen in de toekomst of ik blijf hangen in fouten uit het verleden. Waar ik moeite mee heb, is om in het heden te zijn en de tijd te nemen om het leven te bekijken en te waarderen zoals het nu is. Maar als ik dat doe, ben ik bijna altijd overweldigd door wat het betekent om gewoon te zijn.
Deze scène sprak me aan op dit niveau en toonde de kracht van het om je heen kijken en onderzoeken wat er recht voor je is. Van het ritselen van de bladeren tot een simpele glimlach die je uitwisselt met iemand van wie je houdt, het was een herinnering om stil te staan en te waarderen. Het gevoel dat het me gaf, werd ongetwijfeld versterkt door de magische omgeving van de bioscoop. Films kijken in een donker verlichte kamer is een van de weinige momenten waarop ik volledig aanwezig kan zijn. Zonder de afleiding van telefoons of laptops is het een ruimte om je open te stellen voor de emoties en ideeën die voor je liggen, en die vaak te delen met een zaal vol vreemden.
Ik veronderstel dat het in veel opzichten geen verrassing is dat ik me zo geroerd voelde door dit deel van Barbie; in het verleden heb ik gemerkt dat ik me diep verbonden voelde met de werken van Gerwig. Als filmmaker heeft ze een zeldzaam oog voor de eigenaardigheden van menselijke gevoelens, in al hun glorie en lelijkheid. Dus of het nu gaat om de groeipijnen van Lady Bird of de “I’m so lonely”-speech van Jo March in Little Women, momenten in haar films zijn lang blijven hangen na de aftiteling. Terwijl een traan over Barbie’s gezicht gleed bij de onschuldige verwondering over wat het leven kan zijn, bevestigde deze scène zichzelf als een van Gerwigs beste scènes.
Dus Barbie mag dan herinnerd worden om de overvloedige hoeveelheid roze, een persreis als geen ander en, nou ja, de Ken van dit alles, ik zal luisteren naar de beklijvende zang van Eilish en proberen geen traantje weg te pinken. Barbie is per slot van rekening een film die minder over speelgoed gaat dan over existentialisme en sterfelijkheid, en deze rake klap van een thuisfilm te midden van een kaskraker bewijst dat. Zoals Gerwig het verwoordde toen ze TIME toesprak over de scène: “Het is alsof er menselijkheid in iets sluipt waarvan iedereen denkt dat het een stuk plastic is.”
Voor meer informatie over het jaaroverzicht vindt u hier onze gidsen met de beste films van 2023 en de beste tv-programma’s van 2023.