Ik ga van Assassin’s Creed Shadows houden. Mijn lot was bezegeld toen ik Naoe haar grijphaak over een boomtak zag slingeren, in de lucht zag ronddraaien en behendig als een slanke zwarte panter zag landen om een nietsvermoedende vijand van bovenaf de dood in te jagen.
Ik was gefascineerd. De uitgebreide gameplay onthulling van gisteravond bewees voor mij dat Ubisoft Quebec zichzelf echt heeft overtroffen, door stappen te nemen om een gevoel van dynamische, vloeiende beweging en natuurkundig geaarde verticaliteit in hun aankomende RPG te verwerken dat de langlopende stealth-serie tot nu toe ontbeerde. Maar dat is het nu juist: Assassin’s Creed is op zijn best als het zich herinnert dat het een stealth serie is. Dus waarom zou ik in hemelsnaam de voorkeur geven aan Yasuke’s tankachtige, vuurgevaarlijke aanpak? Het is maar goed dat je in AC Shadows de hele game als één hoofdpersoon kunt spelen, want ik ben al helemaal weg van zijn speelstijl. Sorry, grote jongen, ik weet zeker dat je een geweldige persoonlijkheid hebt.
Yin en yang
(Afbeelding credit: Ubisoft)Hands-off preview
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Ik heb dezelfde missie in Assassin’s Creed Shadows op twee heel verschillende manieren zien spelen en nu kan ik niet stoppen met nadenken over de mogelijkheden
Hoe blij ik ook ben dat AC Shadows de terugkeer van dual-protagonisten inluidt, ik kan er maar niet over uit hoe ontzettend vreemd het is dat een van hen op de een of andere manier nog minder stealth-potentie lijkt te bezitten dan de gespierde mannelijke Eivor van Assassin’s Creed Valhalla.
Kijk, ik snap het: het is redelijk om in het algemeen aan te nemen dat een typische man groter, omvangrijker en in het algemeen makkelijker te herkennen is dan de gemiddelde vrouw. Maar dat betekent niet dat ze er niet op zijn minst proberen stil over te zijn. Zelfs Jacob Frye, de ene helft van Ubi Quebec’s laatste man-vrouw protagonist duo in Assassin’s Creed Syndicate, wist hoe hij zijn capuchon op moest trekken en zijn lip dicht moest houden.
Bijna elke andere Assassin’s Creed hoofdrolspeler, op een schamele drie na, is erin geslaagd om zowel mannelijk als een meester van de schaduwen te zijn. Er zijn vast mogelijkheden voor Yasuke om zich dreigend om een blinde hoek te verstoppen en een doelwit te bespringen, maar op dit moment heb ik mijn bedenkingen.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Ik ga van Assassin’s Creed Shadows houden. Mijn lot was bezegeld toen ik Naoe haar grijphaak over een boomtak zag slingeren, in de lucht zag ronddraaien en behendig als een slanke zwarte panter zag landen om een nietsvermoedende vijand van bovenaf de dood in te jagen.
Ik was gefascineerd. De uitgebreide gameplay onthulling van gisteravond bewees voor mij dat Ubisoft Quebec zichzelf echt heeft overtroffen, door stappen te nemen om een gevoel van dynamische, vloeiende beweging en natuurkundig geaarde verticaliteit in hun aankomende RPG te verwerken dat de langlopende stealth-serie tot nu toe ontbeerde. Maar dat is het nu juist: Assassin’s Creed is op zijn best als het zich herinnert dat het een stealth serie is. Dus waarom zou ik in hemelsnaam de voorkeur geven aan Yasuke’s tankachtige, vuurgevaarlijke aanpak? Het is maar goed dat je in AC Shadows de hele game als één hoofdpersoon kunt spelen, want ik ben al helemaal weg van zijn speelstijl. Sorry, grote jongen, ik weet zeker dat je een geweldige persoonlijkheid hebt.
Yin en yang
(Afbeelding credit: Ubisoft)Hands-off preview
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Ik heb dezelfde missie in Assassin’s Creed Shadows op twee heel verschillende manieren zien spelen en nu kan ik niet stoppen met nadenken over de mogelijkheden
Hoe blij ik ook ben dat AC Shadows de terugkeer van dual-protagonisten inluidt, ik kan er maar niet over uit hoe ontzettend vreemd het is dat een van hen op de een of andere manier nog minder stealth-potentie lijkt te bezitten dan de gespierde mannelijke Eivor van Assassin’s Creed Valhalla.
Kijk, ik snap het: het is redelijk om in het algemeen aan te nemen dat een typische man groter, omvangrijker en in het algemeen makkelijker te herkennen is dan de gemiddelde vrouw. Maar dat betekent niet dat ze er niet op zijn minst proberen stil over te zijn. Zelfs Jacob Frye, de ene helft van Ubi Quebec’s laatste man-vrouw protagonist duo in Assassin’s Creed Syndicate, wist hoe hij zijn capuchon op moest trekken en zijn lip dicht moest houden.
Bijna elke andere Assassin’s Creed hoofdrolspeler, op een schamele drie na, is erin geslaagd om zowel mannelijk als een meester van de schaduwen te zijn. Er zijn vast mogelijkheden voor Yasuke om zich dreigend om een blinde hoek te verstoppen en een doelwit te bespringen, maar op dit moment heb ik mijn bedenkingen.
(Afbeelding credit: Ubisoft)
Yasuke stormt door de straten van Japan en is allesbehalve een sluipmoordenaar. Dat probeert hij ook niet te zijn; de torenhoge samoerai confronteert zijn vijanden frontaal, met een kanabo in de hand of het glinsterende lemmet van zijn katana. Hoewel dit beter past bij de fysiek van een samoerai en het geweldig is dat de eerste zwarte hoofdrolspeler in een AC-game zo’n krachtpatser is, betekent het wel dat spelers die in Yasuke’s historische schoenen willen stappen als de legendarische Afrikaanse krijger van Japan, vastzitten aan een speelstijl die sterk afwijkt van de basisprincipes van Assassin’s Creed.
Het onderscheidt Yasuke qua functionaliteit zeker van de gemiddelde Assassin’s Creed-protagonist en plaatst hem eerlijker tegenover spelers als Nioh 2 en Ghost of Tsushima als een samoerai-actieheld in plaats van de Ezios en Altairs van de gamewereld. Begrijp me niet verkeerd – hij ziet er erg handig uit met een zwaard en die gemene finisher-animaties zijn prachtig. Het is alleen zo dat Yasuke nu aan twee reeksen verwachtingen moet voldoen: die van Assassin’s Creed als serie en de zorgwekkend hoge lat die is gelegd door het kleine aantal echt uitstekende samoerai-actiegames van de afgelopen jaren.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief