Alone in the Dark is een stemmige psychologische thriller die een survival horror-klassieker nieuw leven probeert in te blazen

Het Derceto Manor ademt karakter. Hallen met houten lambrisering maken plaats voor gesloten deuren, krakende trappen en een eind aan vreemd ontwijkende bewoners – die allemaal een geheim bewaken dat ik vastbesloten ben te ontrafelen. Het grote herenhuis dat de originele Alone in the Dark definieerde, is in de uitgebreide remake van THQ Nordic omgetoverd tot een psychiatrisch ziekenhuis, en het zou heel goed voelen als een derde hoofdpersoon als het me niet op de een of andere manier tegenwerkte.

Tijdens het spelen van de eerste drie hoofdstukken van Alone in the Dark, beginnend als Emily Hartwood, voordat ik overga naar rechercheur Edward Carnby, ontdek ik meer vragen dan antwoorden. Het is een spannende ervaring, de sfeer wordt versterkt door een doom jazz soundtrack die met de actie meebeweegt terwijl ik door een doolhof van puzzels, monsters en paranormaliteiten navigeer.

THQ Nordic’s aankomende horrorgame klassieker doet briljant werk met het hercontextualiseren van deze survival horrorklassieker, en leunt met vertrouwen op een nieuwe setting uit de jaren ’20, terwijl het de geest van het origineel vasthoudt. Het resultaat tot nu toe is een intrigerend detectivegaren dat soms meer thriller dan horror aanvoelt, en hoewel ik hoopte op een goede schrik, lijkt een griezelige whodunnit deze keer veel beter te passen.

Hou van het ambacht

(Afbeelding credit: THQ Nordic)

Dit is niet de eerste keer dat een ontwikkelaar een Alone in the Dark revival probeert. Ontwikkelaar Eden Games deed al een poging in 2008, een ambitieuze poging die helaas niet aansloeg. Nu, zo’n 16 jaar later, werkt Pieces Interactive aan een eigen visie voor de toekomst van de serie die veel potentieel heeft.

De twee werelden, verdeeld tussen de tot plantage omgetoverde psychiatrische inrichting Derceto Manor en de droomwereld van Jeremy Hartwood, vertegenwoordigen twee verschillende speelstijlen. De niet-lineaire puzzels van Derceto worden gecompenseerd door gewapende, monster-dodende actiescènes waartoe u toegang krijgt via een talisman, en elke keer dat u daarheen reist, moet u een andere puzzel oplossen. Er wordt gesuggereerd dat deze schijnbaar op voodoo gebaseerde magie Emily zal helpen bij het opsporen van haar verloren oom, die op onverklaarbare wijze vermist is geraakt in Derceto.

(Afbeelding credit: THQ)

Door met zijn medepatiënten te praten, wanneer u ze kunt vinden, krijgt u wat achtergrondinformatie over Jeremy’s zaak. Emily doet hun eigenaardigheden in eerste instantie af als klinische waanzin, maar Derceto is niet alles wat het lijkt te zijn. De eerste drie hoofdstukken bevatten een groot aantal cutscenes, elk met een nieuw personage – patiënt, dokter of anderszins – om u een duidelijker beeld te geven van hoe het is om in het landhuis te leven.

Deze cinematics hebben een duidelijk ouderwets Hollywood-gevoel, waarbij de beroemde acteerprestaties van Jodie Comer en David Harbour me soms doen vergeten dat ik een videogame aan het spelen ben in plaats van naar een Stranger Things/Killing Eve crossover aan het kijken ben. Zelfs de aanwijzingen zijn volledig ingesproken wanneer ik ze in mijn inventaris bekijk, en dit alles draagt bij aan een onberispelijk gevoel van wereldopbouw.

Dat wil niet zeggen dat ik geen problemen tegenkwam tijdens het spelen van deze preview – het is tenslotte een vroege build, en het spel is onlangs opnieuw uitgesteld. Maar zelfs met wat oneffenheden aan de randen wat betreft laadtijden en texturen, is wat ik heb gezien van de sfeer van Alone in the Dark stijlvol, authentiek en zorgvuldig gedetailleerd.

Werelden daarbuiten

(Afbeelding credit: THQ Nordic)

Terwijl het landhuis claustrofobisch aanvoelt om te verkennen, vol met gesloten deuren en puzzels om er toegang tot te krijgen, is de droomwereld van Alone in the Dark een zich steeds ontwikkelende grensruimte vol met onnoemelijke verschrikkingen. Van het door monsters geteisterde French Quarter tot een verlaten booreiland dat op de een of andere manier doet denken aan Resident Evil 7, ik weet nooit wat me te wachten staat als ik mijn talisman gebruik om van Derceto naar binnen te stappen.

Deze talismanpuzzels zijn rechttoe rechtaan en bevatten voornamelijk een codex om symbolen en de bijbehorende nummers te ontcijferen, maar als ik in de moderne spelmodus speel, verschijnen de meeste aanwijzingen als interacteerbare voorwerpen als ik er langs loop. Als ik deze spelmodus uitschakel, kan ik me wat meer concentreren op de detective-aspecten van Alone in the Dark, als ik dat zou willen, omdat ik elke kamer zorgvuldig moet doorzoeken om er zeker van te zijn dat ik niets over het hoofd zie.

De Derceto-gedeelten van het spel zijn gericht op verhaal, context en puzzels oplossen, maar zelfs hier ben ik niet helemaal veilig voor de droomwereld. Flitsen van moerassige bayou flikkeren in beeld terwijl ik als detective Carnby door de gangen van Derceto glip. Ik ren een nieuwe kamer in net als deze zich vult met een stroperige zwarte smurrie, de ramen opengegooid, vogels luid krijsend buiten alsof ze gealarmeerd zijn voor een gevaarlijke aanwezigheid. Deze visioenen zijn in een flits verdwenen, maar het gevoel dat ik constant aan één kant van een precair uitgebalanceerde munt loop, weerhoudt me ervan om ooit op mijn hoede te zijn.

(Afbeelding credit: THQ Nordic)

Verkenning staat centraal in Alone in the Dark, ja, maar het is ook een survivalhorrorgame. Dat betekent dat gevechten toch een belangrijke rol spelen, ondanks de zware psych-thriller neigingen. Ik heb tot nu toe voor beide personages alleen een pistool en een shotgun vrijgespeeld, en de munitie voor beide wapens is er in overvloed. Ik sta toe dat er een heleboel pistoolkogels, shotgunhulzen en flessen alcohol met gezondheidsherstellende werking verstopt zijn in verschillende vuilnisbakken en vriezers in dit schilderachtige, aan New Orleans grenzende stadje.

Wat de wapens zelf betreft, had ik er grotendeels geen problemen mee, afgezien van het feit dat het geluid af en toe wegviel als ik met het pistool schoot. Geweren waren ook niet de enige optie, want ik kon ook zware geïmproviseerde wapens pakken voor melee-aanvallen als ik geen munitie meer had. Dit waren onder andere pijpen, moersleutels en zelfs een brandbijl – hoewel ze allemaal stuk gingen na vijf of zes opeenvolgende klappen.

Deze cinematics hebben een duidelijk ouderwets Hollywood-gevoel, waarbij de beroemde acteerprestaties van Jodie Comer en David Harbour me soms doen vergeten dat ik een videogame aan het spelen ben…

De gevechten van Alone in the Dark begonnen tegen het einde van mijn preview van drie hoofdstukken wat opener te worden, met gooibare voorwerpen en brandbare molotovs die unieke kills in de omgeving bieden. Wat ik tot nu toe heb gezien, doet me geloven dat het vrijspelen van wapens net zo zal werken als in andere moderne survivalhorrorgames zoals Alan Wake 2, Resident Evil Village en Dead Space – ik moet puzzels oplossen om ze te krijgen.

Sfeervol, broeierig en liefdevol aangepast aan het origineel, ben ik benieuwd hoe Alone in the Dark zijn volledige potentieel zal bereiken. Het breekt misschien geen nieuwe wegen als het gaat om de trouwe overlevingshorrorpraktijken, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt met levendige personages, omgevingen en verhaallijnen die me meteen aantrokken.

Derceto heeft een magnetische vreemdheid, zowel in hoe u er doorheen navigeert als in hoe vreemd de inwoners zijn, die soms meer buitenaards aanvoelt dan de droomsequenties. Het roept een vraag op: wat is de echte wereld en wat is de nachtmerrie? Ik zal moeten wachten tot 20 maart 2024 om daar achter te komen, maar tot die tijd ben ik blij met de vreemdheid.