Alan Wake 2 heeft een moment in de eerste akte waarin het titulaire personage “The Dark Place” verkent, een wereld die gevormd is door zijn eigen gedachten en creatieve wil, vermengd met een gezonde dosis buitenaards kwaad. Terwijl hij dieper in een gebied waadt dat zich voordoet als een metrostation, komt hij borden tegen met het volgende opschrift: “Het is niet alsof je verhalen goed zijn. Niet alsof ze enige artistieke verdienste hebben. Je bent een waardeloze schrijver. Goedkope sensatie en pretentieuze onzin. Dat is alles waar je goed voor bent. Kijk maar naar mij. Kijk naar je werk.”
Ongeacht of dit een uiting is van Alan’s onzekerheid of gewoon spookachtige schaduwgeesten die hem aan het huilen proberen te krijgen, moet je je toch afvragen: kloppen deze signalen? Is Alan een middelmatige hack? En als dat zo is, weet Alan Wake 2 dat dan zelf? En hoe dan ook, wat moeten wij, de spelers, daarvan denken in een spel dat draait om schrijven?
Twee fouten maken nog geen schrijver
(Afbeelding credit: Remedy)
Om de eerste vraag te beantwoorden: kunst is subjectief als altijd, maar ik kan niet zeggen dat Alan Wake als personage overkomt als een echte literaire krachtpatser. Zijn langlopende Alex Casey-romans werden in het eerste spel gepresenteerd als echte thrillers, maar nu krijgen we er delen van te horen in Alan Wake 2, en ze zijn niet geweldig: karikaturen van noir verhalen vol met clichés en gemengde metaforen. Ze zijn veel minder logisch als ze afkomstig zijn van een veelgeprezen auteur dan, laten we zeggen, een middelbare scholier die een hersenschudding heeft opgelopen door een goed geslingerde kopie van The Big Sleep.
Ondertussen zijn de manuscriptpagina’s die u in het spel vindt ook niet bijzonder indrukwekkend. Het zijn staccato, hyperdramatische, stereotiepe fragmenten die meer aanvoelen als blurbs van eerste ontwerpen dan als authentieke stukken van een grotere roman, alsof Wake wilde dat iemand aan het eind van elke pagina “Dun, dun dunnn!” zou blèren.
En ja, ik weet dat Alan ze schrijft om te ontsnappen en niet om een Nobelprijs te winnen. En ja, het zijn maar stukjes tekst, en een theoretische volledige roman zou ze in een betere context kunnen plaatsen. En ja, in werkelijkheid zijn ze bedoeld als teasers, hints en wereldopbouw voor de speler, om ons te vertellen over gebeurtenissen in het verleden en in de toekomst… Maar ze hebben nog steeds een verhaalcontext, en die context suggereert voor mij dat het werk van Wake waarschijnlijk veel prullenbakken in liefdadigheidswinkels vult.
Maar hé, laten we dieper gaan! Naast wat er opgeschreven is, wordt de “Dark Place” die de creatieve kracht van Wake weerspiegelt, gekenmerkt door zware symboliek die vaak zo overduidelijk is dat er niets symbolisch aan is, zoals steegjes die bezaaid zijn met graffiti die hem gewoon… vertellen wat er gebeurt en wat hij erover moet denken. Zijn speciale bezweringen, de Alan Wake 2 Words of Power, heten “Words of Stuff” en “Words of Gun”, wat erop wijst dat hij niet veel woordenschat heeft om mee te werken. En tijdens het schrijven van zijn verhalen in de Writer’s Room vervalt Wake steeds weer in voor de hand liggende stijlfiguren en platgetreden paden, blijkbaar niet in staat om verder te denken dan basisarchetypes of om te experimenteren met zijn werk.
Alan Wake’s Darkplace
(Afbeelding credit: Remedy)
Dit alles is eigenlijk geen kritiek op Alan Wake 2. Als Remedy onze held wil karakteriseren als een onopvallende luchthavenromanschrijver die zomerrommel schrijft voor de mensen die maar één boek per jaar lezen, dan vind ik dat ze dat moeten doen! Het is een idee dat veel rijker is aan vertelpotentieel dan het zoveelste verhaal over een miskend genie of een opgebrande creatieveling, een soort Bojack Horseman via True Detective. Maar is dat wat Remedy doet? Is het de bedoeling dat Alan Wake gelezen wordt als een slechte auteur?
Alan Wake 2 gidsen
Alan Wake 2 tips
Alan Wake 2 kofferbord
Alan Wake 2 kaarten
Hoe lang is Alan Wake 2?
Dat is moeilijker om over te twisten, omdat beide games een beetje om de kwestie heen lijken te draaien zonder duidelijke uitspraken te doen. Hij is zeker financieel succesvol en gepassioneerd over zijn werk, maar helaas weten we allemaal dat dat geen garantie is. De mening van buitenaf helpt ook niet veel; wanneer mensen over zijn werk praten (zoals Rose die obsessief is of Casey die snerend is) zijn hun opmerkingen duidelijk bedoeld om ons meer over hun individuele personages te vertellen dan over de boeken zelf.
Noem de waarheid op zijn best wazig, maar gezien het feit dat negentig procent van Wake’s dialoog commentaar is op de ambacht van het schrijven dat zelden wordt tegengesproken, lijkt dat erop te wijzen dat we hem moeten zien als een authentieke autoriteit op het gebied van alles wat met authorie te maken heeft. Dus waarom maakt het uit? Dit lijkt misschien allemaal muggenziften, en ja, in de meeste andere games zou het dat absoluut zijn – maar Alan Wake 2 heeft een hele doos met wormen geopend met zijn bredere metanarratief.
(Afbeelding credit: Remedy)
De Alan Wake-serie gaat over een schrijver die de werkelijkheid verandert door zijn fictie. Beide spellen zijn gebaseerd op het idee dat Alan romans heeft geschreven – Departure in het eerste spel; Initiation/Return in het tweede – en dat deze boeken daadwerkelijk uitkomen. Binnen de context en canon is Alan Wake, tenminste gedeeltelijk, de schrijver van beide spellen.
Als het de bedoeling is dat Wake gezien wordt als een slechte schrijver, dan is dat niet al te best voor de Alan Wake franchise, toch? De canon is immers dat hij het geschreven heeft.
En met dat besef voelt het plotseling alsof het spel een pistool heeft geladen en op zijn eigen hoofd heeft gericht. Denk er maar eens over na: als het de bedoeling is dat Wake als een slechte schrijver wordt gezien, dan is dat niet al te best voor de Alan Wake-franchise, toch? De canon is immers dat hij het geschreven heeft. Maar aan de andere kant, als Wake bedoeld is om gezien te worden als de volgende Hemingway, dan wordt dat een ongelooflijk arrogante claim die een game over zichzelf kan maken, en zou het misschien een te hoge standaard zetten voor een franchise die dacht dat het heel slim zou zijn om zijn centrale personage ‘A.’ te noemen. Wake’ te noemen.
Maar een dergelijk metanarratief is altijd behoorlijk riskant, omdat het de relatie tussen personages, verhaal, auteur en lezer ingrijpend verandert. Het verhaal van Alan Wake 2 is nu, naast andere dingen, ook commentaar over hoofdpersoon Alan Wake, waarbij elke beat en nuance een inzicht wordt in zijn prioriteiten, denkwijze en bekwaamheid. Dit heeft een domino-effect, en uiteindelijk zou het voor een spel dat zoveel te zeggen heeft over schrijven en het schrijven van verhalen, nuttig kunnen zijn om te weten hoe de maker die aan de basis ligt van al dit commentaar, gezien moet worden: als de koning van Stephen Kings, of op zijn best een B-minus Bachman.
Bekijk voor een beoordeling van het spel als geheel onze Alan Wake 2 recensie om te zien wat we te zeggen hadden over Remedy’s nieuwste Mind Place manifestatie, of lees over ons exclusieve bezoek aan de Alan Wake 2 live action set!