Een eerlijke waarschuwing: In deze rubriek wordt het late eindspel van Alan Wake 2 verkend. Spoilers voor de boeg.
Ik prik een foto op Saga’s case board in Alan Wake 2. Ik heb dit al vaak gedaan, cases opbouwen om verder te komen in Remedy’s creatieve survival horror, maar deze keer is het heel anders. In plaats van tot meer deducties te leiden, plant het bewijsmateriaal beschuldigingen die een licht werpen op Saga’s diepste angsten. Ik ben echt niet meer in de Mind Place. Ik ben in de Dark Place, een versterkte manifestatie van elke twijfel en angst die Saga heeft. Als ik over aanwijzingen zweef, stralen woorden met hoofdletters boosheid uit en verschijnen er bekritiserende notities op het bord om meer bewijs aan te koppelen. Deze kamer, die ooit een toevluchtsoord was voor de verschrikkingen van Bright Falls, is veranderd in de ergste nachtmerrie en ik blijf er weerspiegelingen van mezelf in zien.
Want, zoals ik maar al te goed weet, kan je eigen geest soms het engste van alles zijn. “Ik ben mijn eigen ergste vijand,” zegt Saga terwijl haar twijfels haar deducties overstemmen. “De angsten in mijn hoofd weerhouden me ervan om het te proberen”. Ik blijf een tijdje op die zin zitten en denk eraan hoe vaak ik me heb laten tegenhouden door mijn eigen angsten. Ik heb vaak geluisterd naar dat lelijke stemmetje in mijn hoofd dat me ervan weerhield om mezelf open te stellen voor nieuwe mogelijkheden. Vooral de laatste jaren heb ik mezelf voor veel dingen afgesloten en ik probeer nog steeds mijn eigen weg naar buiten te vinden. Als je in de duisternis valt, kan het moeilijk zijn om je weg terug naar het licht te vinden, maar elke keer als Saga terugslaat en de woorden wegduwt die haar angst voeden, voel ik een tweedehands gevoel van geruststelling.
Terwijl ik met mijn fakkel in haar Mind Place zakken van de oprukkende duisternis verdrijf om meer aanwijzingen te verzamelen, raakt de louterende ontlading me als een golf. Als Saga uit de Duistere Plaats kan komen, kan ik misschien beginnen met vechten om uit mijn eigen plaats te komen.
“Ik ben in de Dark Place, ik ben verdwaald”.
(Afbeelding credit: Remedy)
Een eerlijke waarschuwing: In deze rubriek wordt het late eindspel van Alan Wake 2 verkend. Spoilers voor de boeg.
Ik prik een foto op Saga’s case board in Alan Wake 2. Ik heb dit al vaak gedaan, cases opbouwen om verder te komen in Remedy’s creatieve survival horror, maar deze keer is het heel anders. In plaats van tot meer deducties te leiden, plant het bewijsmateriaal beschuldigingen die een licht werpen op Saga’s diepste angsten. Ik ben echt niet meer in de Mind Place. Ik ben in de Dark Place, een versterkte manifestatie van elke twijfel en angst die Saga heeft. Als ik over aanwijzingen zweef, stralen woorden met hoofdletters boosheid uit en verschijnen er bekritiserende notities op het bord om meer bewijs aan te koppelen. Deze kamer, die ooit een toevluchtsoord was voor de verschrikkingen van Bright Falls, is veranderd in de ergste nachtmerrie en ik blijf er weerspiegelingen van mezelf in zien.
Want, zoals ik maar al te goed weet, kan je eigen geest soms het engste van alles zijn. “Ik ben mijn eigen ergste vijand,” zegt Saga terwijl haar twijfels haar deducties overstemmen. “De angsten in mijn hoofd weerhouden me ervan om het te proberen”. Ik blijf een tijdje op die zin zitten en denk eraan hoe vaak ik me heb laten tegenhouden door mijn eigen angsten. Ik heb vaak geluisterd naar dat lelijke stemmetje in mijn hoofd dat me ervan weerhield om mezelf open te stellen voor nieuwe mogelijkheden. Vooral de laatste jaren heb ik mezelf voor veel dingen afgesloten en ik probeer nog steeds mijn eigen weg naar buiten te vinden. Als je in de duisternis valt, kan het moeilijk zijn om je weg terug naar het licht te vinden, maar elke keer als Saga terugslaat en de woorden wegduwt die haar angst voeden, voel ik een tweedehands gevoel van geruststelling.
Terwijl ik met mijn fakkel in haar Mind Place zakken van de oprukkende duisternis verdrijf om meer aanwijzingen te verzamelen, raakt de louterende ontlading me als een golf. Als Saga uit de Duistere Plaats kan komen, kan ik misschien beginnen met vechten om uit mijn eigen plaats te komen.
“Ik ben in de Dark Place, ik ben verdwaald”.
(Afbeelding credit: Remedy)
Over het algemeen speel ik geen horrorgames. Ik heb een vreemde relatie met het genre. In zeldzame gevallen kijk ik liever toe hoe iemand anders de verschrikkingen uitbeeldt dan dat ik ze zelf meemaak. Alan Wake 2 is min of meer een uitzondering, en zelfs dan heeft het me een jaar gekost om de moed op te brengen om de game helemaal uit te spelen. Nadat ik me in Saga’s schoenen een weg had gebaand door het angstaanjagende themapark Coffee World en het overweldigende onbehagen van het verzorgingstehuis Valhalla, had ik een pauze nodig. Ik had in mijn stoutste dromen nooit verwacht dat toen ik uiteindelijk terugkeerde en het spel eindelijk uitspeelde, ik er ook echt troost in zou vinden. Begrijp me niet verkeerd, ik was nog steeds vaak bang en gespannen, maar er is zoveel aan de ervaring van Alan Wake 2 waar ik me op onverwachte manieren in kon vinden.
Origineel avontuur
(Afbeelding credit: Remedy)
Alan Wake 2 recensie: “Een fantasierijk en echt ambitieus vervolg”**
Ik hou bijvoorbeeld van de manier waarop het vervolg overschakelt van de thrilleractie van Alan Wake uit 2010 naar een survivalhorror, omdat het deel uitmaakt van het verhaal. Als Saga word je tegen je wil in een horrorverhaal getrokken dat is geschreven door Alan Wake en word je gedwongen om de rol van held aan te nemen en te proberen de uitkomst te veranderen om je dochter te redden. Aan de andere kant probeert Alan uit de Dark Place te komen en de duistere aanwezigheid een halt toe te roepen door het verhaal dat hij heeft geschreven te herschrijven. Natuurlijk worden er onderweg een hoop onthullingen gedaan over de ware aard van het verhaal en de Dark Place, maar onder de horror en de duisternis bleef voor mij een hoopvolle, bemoedigende boodschap doorschemeren.
Dit is slechts mijn interpretatie, maar alleen al het feit dat Saga en Wake – zij het op hun eigen manier – vechten om het verhaal te herschrijven, gaf me constant het idee dat we altijd kunnen proberen om de koers die we varen te veranderen. Het is natuurlijk niet makkelijk en mijn angsten, twijfels en zorgen trekken me soms de duisternis in en houden me daar vast, maar ik kan ze niet het verhaal van mijn leven laten bepalen. Elke keer dat ik het licht gebruik om door de duisternis te snijden en tegen angstaanjagende schaduwen vecht, overwin ik niet alleen mijn angsten door een horrorgame te spelen, maar denk ik ook na over hoe ik mijn eigen angsten in de realiteit kan overwinnen. Ik ben vaak mijn ergste vijand en net als Saga wil ook ik me verzetten tegen die boze, gemene stem van binnen en mijn weg terugvinden naar het licht.
Meld je aan voor de GamesRadar+-nieuwsbrief
Wekelijkse overzichten, verhalen uit de communities waar je van houdt en meer
Een eerlijke waarschuwing: In deze rubriek wordt het late eindspel van Alan Wake 2 verkend. Spoilers voor de boeg.