Veel spellen worden beschreven als ‘hun tijd ver vooruit’, maar dat is precies wat de eigenzinnige actie-RPG Steambot Chronicles was. Een open wereld met overvloedige side-quests en een hoofdpersoon die je ontwikkelt door middel van dialoogkeuzes? Op console, in 2006?
Op de één of andere manier, ja. Tot op de dag van vandaag zijn er maar weinig spellen die met zoveel elementen tegelijk hebben gespeeld als deze door stoom aangedreven JRPG. Die elementen zijn misschien niet altijd het meest gepolijst, maar ze zijn er wel en geen enkel element voelt als erin gepropt.
Mechanisch meesterschap
(Afbeelding credit: 505 Games)SUBSCRIBE!
(Afbeelding credit: Future, Remedy)
Dit artikel verscheen voor het eerst in PLAY magazine – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.
Er is een hongermechanisme dat ervoor zorgt dat luisteraars halverwege uw optreden weglopen als uw maag knort. U kunt uw eigen nummerplaat ontwerpen voor uw Trotmobile (uw aanpasbare gevechtsmachine en voertuig), en ook hakken en wisselen tussen wapens, wieltypen en zelfs voorruiten. Er is een aandelenmarkt. De gemeenschap geeft u een bijnaam – waarschijnlijk onflatteus – gebaseerd op uw meest recente capriolen. U kunt een huis huren en het met meubels vullen, besluiten om alleen in uw zwembroek de straat op te gaan, of een optionele kerker induiken om kostbare stenen voor vrouwen mee terug te nemen naar uw genegenheid. Misschien wilt u het hele plot in de ijskast zetten en tijd besteden aan het worden van een biljartprof of het winnen van het vechttoernooi. De charmant vreemde en verrassend open industriële wereld is aan u.
De twee hoofdlijnen die door het spel lopen zijn vechten in en met robots, en deel uitmaken van een rondreizende band. Ze krijgen allebei genoeg tijd en details om het moeilijk te maken om te zeggen dat een van de twee een subplot van de ander is. Steambot Chronicles pakt de ritme-elementen groter en gedurfder aan dan de meeste ritmespellen, door elk van de originele nummers op te splitsen in de verschillende onderdelen en elk instrument zijn eigen gameplay-mechanica te geven. Voor de piano is het misschien meer het standaard indrukken van knoppen, maar voor de accordeon zult u de analoge sticks moeten gebruiken om de blaasbalg te imiteren.
De beelden zijn begrijpelijkerwijs gedateerd, maar de cel-shading en gedetailleerde settings brengen de anime-achtige wereld tot leven. Het is verrassend ingewikkeld voor iets dat niet genoeg poly heeft om overal voorwerpen in te stoppen. Zelfs de irritante MIDI-instrumenten zijn gemakkelijk te vergeven als de soundtrack, inclusief de cheesy maar aanstekelijke originele liedjes, zo goed is. Het is na al die jaren nog steeds makkelijk om veel tijd in het spel te steken, omdat er niet alleen zoveel beschikbaar is om in uw eigen tempo te doen, maar het ook fijn is om er gewoon te zijn. Een van de sterke punten van Steambot Chronicles is de manier waarop het hoofdpersonage Vanilla wordt behandeld. U wordt overspoeld met dialoogopties om zijn karakter vorm te geven, en toch zijn ze allemaal volledig ingesproken. Bovendien zijn de reacties van de personages gevarieerd, zodat het niet zo aanvoelt alsof u slechts een illusie van vrije wil in interacties handhaaft.
“Hoewel het leuk is om grapjes te maken over het feit dat dit een verzameling minigames in een regenjas is, is het hoofdverhaal, waarin misdadigers worden verpletterd en het land wordt gered, niet iets om mee te spotten.”
Van het groeten van elke persoon die je tegenkomt tot het opgeven en je aansluiten bij de slechteriken, Vanilla voelt aan als je eigen creatie, ondanks zijn vaste naam, stem en ontwerp. Hoewel het leuk is om grapjes te maken over het feit dat dit een verzameling minigames in een regenjas is, is het hoofdverhaal, waarin criminelen worden verjaagd en het land wordt gered, niet iets om mee te spotten. Hoewel het reizen door het land met de band en het vechten tegen bandieten op het eerste gezicht niet zo indrukwekkend lijkt, is dat natuurlijk wel zo. Het wordt afgezwakt door een zwakke twist aan het eind van het spel, maar wat maakt het uit?
Er is hier zoveel anders. U kunt het einde van het spel helemaal overslaan en uw leven doorbrengen als een buskende, robot-vechtende, aandelenkleurige miljardair die in bulk croissants koopt. En is dat niet de droom? In een tijdperk waarin Stardew Valley de boventoon voert, is het misschien tijd voor JRPG’s om deze mosey-waardige energie weer aan te boren.
Steambot Chronicles is al erg ambitieus, maar het is moeilijk om niet te treuren over het geannuleerde vervolg, dat lang geleden werd aangekondigd voor de PS3. Uit interviews is gebleken dat Kazuma Kujo – voorheen hoofdrolspeler bij Irem, de ontwikkelaar van het spel, en nu hoofd van Granzella – nog steeds zou willen dat het vervolg doorging, net als veel spelers die van het origineel hielden. Nu Disaster Report 4, dat tegelijkertijd werd geannuleerd, inmiddels is uitgebracht, is er misschien toch nog hoop voor Steambot Chronicles 2. Tot die tijd blijft de eerste het bekijken waard.
Dit artikel verscheen voor het eerst in PLAY magazine – abonneer u hier om te besparen op de coverprijs, exclusieve covers te ontvangen en het elke maand bij u thuis of op uw apparaat te laten bezorgen.