Een paar dagen geleden kwam ik een opname tegen op mijn telefoon die dateerde van 14 juli 2016. Met de titel Hanging out in The Hanged Man, als eerbetoon aan de kenmerkende drinkplaats van Dragon Age 2, luisterde ik terug naar wat toen een pilotaflevering was voor een podcast die ik wilde maken over Dragon Age. Hoe griezelig het ook was om mezelf gepassioneerd over de serie te horen praten – beginnend met een verhaal over de dag dat ik Dragon Age Origins een paar jaar eerder voor het eerst speelde – het voelde op de een of andere manier voorbestemd om deze aflevering in dezelfde week van de release van Dragon Age The Veilguard te vinden. Mijn eigen overpeinzingen in 2016 klinken tot op de dag van vandaag nog steeds na, en de neppodcast (die nooit werkelijkheid is geworden) inspireerde me om echt te inventariseren hoeveel de RPG-serie van BioWare door de jaren heen voor me heeft betekend, en waarom de komst van The Veilguard zo belangrijk voelt.
Ik ben misschien niet meer dezelfde persoon als toen, maar één ding blijft hetzelfde: Dragon Age betekent nu net zoveel als toen. Voor mij is er geen andere serie zoals deze. Sinds de dag dat ik begin 2010 voor het eerst Thedas binnenstapte op mijn Xbox 360, is het een constante aanwezigheid in mijn leven. Het heeft me niet alleen opengesteld voor de wereld van RPG’s, het heeft me ook geholpen om door een aantal moeilijke tijden heen te komen, het heeft me mezelf beter laten begrijpen op een diep persoonlijk niveau en het heeft zelfs gedeeltelijk de richting van mijn carrière geïnspireerd. Het klinkt misschien dramatisch om te zeggen dat het heeft gevormd wie ik ben, maar daar zit veel waarheid in.
Het heeft lang op zich laten wachten, maar The Veilguard is er eindelijk en brengt een decennium aan emotie naar de voorgrond. Het neemt me eindelijk mee terug naar een wereld die nooit ver uit mijn gedachten is geweest, en blijft tot mijn verbeelding spreken en mijn hart genezen.
Bedank de maker
(Afbeelding credit: EA)
Ik ben van jongs af aan opgegroeid met het spelen van games, maar niets heeft zoveel invloed op me gehad als Dragon Age. De serie trok me mee in meeslepende verhaallijnen, liet me kennismaken met personages waar ik halsoverkop verliefd op werd en liet me kennismaken met de wonderen van het RPG-genre. Met een rijke overlevering, ongelooflijk gedetailleerde wereldopbouw en memorabele romances heeft elk deel dat zich in Thedas afspeelt me als geen ander veroverd; er zijn hoeken van mijn hersenen en hart gereserveerd voor de serie sinds Origins. Hoewel al deze ingrediënten samen zorgen voor onvergetelijke avonturen, komt mijn liefde voor de serie ook uit een veel diepere en persoonlijkere hoek.
Dragon Age is terug
(Afbeelding credit: EA, BioWare)
Dragon Age De Sluierwacht recensie: “Een ware terugkeer naar RPG-vorm voor BioWare”
Een paar dagen geleden kwam ik een opname tegen op mijn telefoon die dateerde van 14 juli 2016. Met de titel Hanging out in The Hanged Man, als eerbetoon aan de kenmerkende drinkplaats van Dragon Age 2, luisterde ik terug naar wat toen een pilotaflevering was voor een podcast die ik wilde maken over Dragon Age. Hoe griezelig het ook was om mezelf gepassioneerd over de serie te horen praten – beginnend met een verhaal over de dag dat ik Dragon Age Origins een paar jaar eerder voor het eerst speelde – het voelde op de een of andere manier voorbestemd om deze aflevering in dezelfde week van de release van Dragon Age The Veilguard te vinden. Mijn eigen overpeinzingen in 2016 klinken tot op de dag van vandaag nog steeds na, en de neppodcast (die nooit werkelijkheid is geworden) inspireerde me om echt te inventariseren hoeveel de RPG-serie van BioWare door de jaren heen voor me heeft betekend, en waarom de komst van The Veilguard zo belangrijk voelt.
Ik ben misschien niet meer dezelfde persoon als toen, maar één ding blijft hetzelfde: Dragon Age betekent nu net zoveel als toen. Voor mij is er geen andere serie zoals deze. Sinds de dag dat ik begin 2010 voor het eerst Thedas binnenstapte op mijn Xbox 360, is het een constante aanwezigheid in mijn leven. Het heeft me niet alleen opengesteld voor de wereld van RPG’s, het heeft me ook geholpen om door een aantal moeilijke tijden heen te komen, het heeft me mezelf beter laten begrijpen op een diep persoonlijk niveau en het heeft zelfs gedeeltelijk de richting van mijn carrière geïnspireerd. Het klinkt misschien dramatisch om te zeggen dat het heeft gevormd wie ik ben, maar daar zit veel waarheid in.
Het heeft lang op zich laten wachten, maar The Veilguard is er eindelijk en brengt een decennium aan emotie naar de voorgrond. Het neemt me eindelijk mee terug naar een wereld die nooit ver uit mijn gedachten is geweest, en blijft tot mijn verbeelding spreken en mijn hart genezen.
Bedank de maker
(Afbeelding credit: EA)
Ik ben van jongs af aan opgegroeid met het spelen van games, maar niets heeft zoveel invloed op me gehad als Dragon Age. De serie trok me mee in meeslepende verhaallijnen, liet me kennismaken met personages waar ik halsoverkop verliefd op werd en liet me kennismaken met de wonderen van het RPG-genre. Met een rijke overlevering, ongelooflijk gedetailleerde wereldopbouw en memorabele romances heeft elk deel dat zich in Thedas afspeelt me als geen ander veroverd; er zijn hoeken van mijn hersenen en hart gereserveerd voor de serie sinds Origins. Hoewel al deze ingrediënten samen zorgen voor onvergetelijke avonturen, komt mijn liefde voor de serie ook uit een veel diepere en persoonlijkere hoek.
Dragon Age is terug
(Afbeelding credit: EA, BioWare)
Dragon Age De Sluierwacht recensie: “Een ware terugkeer naar RPG-vorm voor BioWare”
Elk spel heeft me door enkele van de moeilijkste periodes in mijn leven geholpen, en het blijft me op kleinere manieren helpen. Dragon Age 2 kwam bijvoorbeeld tijdens een periode van grote veranderingen. Ik was net begonnen aan de universiteit toen de Mark of the Assassins DLC uitkwam en ik keerde voortdurend terug naar het tweede deel. Ik voelde me verloren, weg van huis, en ik worstelde toen ook nog met mijn seksualiteit. Het was het eerste spel waarin ik echt mijn eigen gevoelens als biseksuele vrouw kon begrijpen via personages als Isabela. Een zin die Anders zegt als hij het over zijn relatie met een mannelijke magiër heeft, was er een die ik op dat moment ook zo graag wilde horen: “Waarom zou je ervoor terugdeinzen om van iemand te houden, alleen omdat hij op jou lijkt?
Van hulp bij het verwerken van de onverwachte dood van mijn oom in 2021, tot er zijn toen ik me het meest alleen en geïsoleerd voelde dat ik ooit heb gevoeld, er zijn zoveel voorbeelden die ik zou kunnen geven van de afgelopen 14 jaar. Er zijn ook zoveel manieren waarop ik heb gezien hoe de serie en haar personages andere fans hebben geholpen. Dat zegt niet alleen iets over het vermogen van de serie om je onder te dompelen in de wereld, maar ook over de kracht van het schrijfwerk van BioWare; de studio heeft zoveel betekenisvolle verhalen en personages tot leven gebracht die zo velen hebben geholpen om zich gezien te voelen.
Verloren Elf
(Afbeelding credit: BioWare)