U hebt waarschijnlijk al het een en ander gehoord over New Game Plus in Starfield. Sinds de recensies over Bethesda’s nieuwe RPG zijn verschenen, wordt er genoeg cryptisch gefluisterd over de unieke draai die het aan het klassieke videogame-formaat geeft om een klasse B ruimteschip aan internetdiscussies te laten deelnemen.
Er zal hier geen sprake zijn van dergelijke crypticisme, dus beschouw dit (en de vetgedrukte en schuingedrukte tekst hieronder) als uw enige spoilerwaarschuwing – ik zal het einde van Starfield in volledig, ondubbelzinnig detail bespreken, dus lees alleen verder als u het hoofdverhaal hebt voltooid of het niet erg vindt om er alles over te weten voordat u dat hebt gedaan.
Waarschuwing: er volgen grote Starfield spoilers
Nog steeds hier? Geweldig. Laten we ter zake komen; Starfield’s implementatie van New Game Plus is, voor mijn geld, de meest geïnspireerde en ambitieuze functie binnen een RPG die anders, voor al zijn omvang en schaal, een verrassend old-school, bij-de-regels Bethesda spel is.
Dat gezegd hebbende, zal ik me niet aansluiten bij het koor van critici die suggereren dat u zich direct moet richten op de New Game Plus content van Starfield, ten koste van al het andere. Integendeel, een deel van het genie van de modus is dat u een heel goede, en misschien zelfs diepgaande, reden kunt hebben om het helemaal te vermijden.
Zie je dat universum? Daar kunt u naartoe gaan
(Afbeeldingskrediet: Bethesda)STAR APPRAISEREN
(Afbeeldingskrediet: Bethesda)
Starfield recensie: “Het beste wat Bethesda heeft gedaan sinds Oblivion”
De hoofdzoektocht van Starfield beschrijft de avonturen van Constellation, een legendarische ontdekkingsreizigersliga, die de waarheid achter een aantal mysterieuze Artefacten probeert te achterhalen die overal in het heelal opduiken. Uiteindelijk komt u erachter dat deze artefacten puzzelstukjes zijn die in de richting wijzen van The Unity; een poort in het centrum van het universum die toegang biedt tot ontelbare andere.
Ja, Starfield is weer een multiversumverhaal, maar de regels die het vastlegt voor interdimensionaal reizen zijn iets strenger dan die in Rick & Morty of verschillende Marvel-films. Zodra de speler aan het einde van de campagne De Eenheid vindt, kunnen ze ervoor kiezen om er doorheen te reizen en als “Starborn” in een ander universum te verschijnen, of om in hun eigen wereld achter te blijven en de kans te missen om in hun Starborn-krachten te groeien.
De Eenheid binnengaan en er aan de andere kant weer uitkomen, is in wezen Starfield’s antwoord op New Game Plus. U begint uw avontuur opnieuw, maar nu bevoordeeld met alle kennis die u tijdens uw reizen tot nu toe hebt opgedaan, naast de vaardigheden, eigenschappen en Starborn krachten die in uw bezit zijn en die verder kunnen worden verbeterd door dezelfde tempels te bezoeken die u in uw vorige universum hebt gevonden. In ruil daarvoor verliest u natuurlijk permanent al uw verhaalvoortgang, uitrusting, schepen, buitenposten en credits uit dat universum, hoewel een groot deel van de hoofdzoektocht nu omzeild kan worden dankzij enkele nieuw vrijgespeelde gespreksopties met belangrijke NPC’s.
Het is een beslissing die op het eerste gezicht een no-brainer lijkt. Natuurlijk wilt u Starborn worden. Wie zou dat niet willen? Bethesda maakt het voor diegenen die de enkele reis maken zelfs een beetje gemakkelijker door hen aan de andere kant een pantser van hoog niveau en hun eigen Starborn-ruimteschip te geven, die beide kunnen worden geüpgraded elke keer dat ze door The Unity gaan. Met dit alles in het vooruitzicht zal de mogelijkheid om door universum na universum te fietsen, en met elke volgende reis in kracht en macht te groeien, voor bepaalde Bethesda-spelers als muziek in de oren klinken; een oneindige lus van spelen die de ontwerpfilosofie van de studio, “voor altijd spel”, in één perfecte, ouroborische boog sluit.
En toch bestaat er een waarschuwende fabel voor degenen die van plan zijn om deze weg van het oneindige in te slaan. U hebt hem misschien al ontmoet in New Atlantis voordat u zich aanmeldde bij Constellation. Hij staat bekend als The Hunter, een Starborn die door ontelbare universums heeft gereisd, ad infinitum, op zoek naar meer tempels, meer Artefacten en misschien zelfs de mysterieuze makers achter dit alles.
(Afbeelding credit: Bethesda)
“Het is geen wonder dat veel andere spelers in plaats daarvan voor een ander pad kiezen en de verleidingen van The Unity weerstaan om zich voorgoed in hun oorspronkelijke wereld te vestigen.”
Een eeuwigheid van zoeken naar betekenis heeft The Hunter echter afgestompt aan de aard van het bestaan. Zijn menselijkheid is weggeërodeerd in een onophoudelijke pelgrimstocht door de grote kosmos, waardoor zijn relatie met de wereld om hem heen is vervormd. Het is dan ook geen verrassing dat hij overkomt als een misantropische nihilist, iemand die het leven ziet als niets meer dan een spelletje Darwiniaanse logica. Welke waarde hebben de dingen des levens immers, als het leven zelf alle betekenis en perspectief verliest?
The Hunter staat ook niet helemaal alleen in deze denkwijze. Als u de Reddit-pagina van Starfield doorbladert, vindt u een klein leger van spelers die in zijn voetsporen zijn getreden. Hun grootse ambities ontaarden uiteindelijk in lege nonchalance als hun streven naar een hogere Starborn-status zich reduceert tot een isolerende grind voor macht.
Het is geen wonder dat veel andere spelers in plaats daarvan voor een ander pad kiezen en de verleidingen van The Unity weerstaan om zich voorgoed in hun oorspronkelijke wereld te vestigen. Deze aanpak zorgt ervoor dat het plezier van Starfield niet ligt in het veroveren van meerdere universums, maar gewoon in het waarderen van het universum dat u thuis noemt. Het kan betekenen dat u de identiteit van Starborn, en alle toeters en bellen die daarbij horen, moet afwijzen, maar sommigen zouden dat een waardig offer noemen om vast te houden aan de wereld waarin u al zoveel van uzelf hebt geïnvesteerd.
Anderen zijn het daar natuurlijk niet mee eens, maar daar gaat het juist om. De keuze is bedoeld als een moeilijke keuze; een gedachtenexperiment midden in klassieke filosofische debatten over verlichting, existentialisme en de bron van ware tevredenheid. Maar het is meer dan dat, het is een ongelooflijk slimme zet van Bethesda, die van New Game Plus iets veel meer maakt dan alleen maar een bonusmodus voor voltooiers.
Op deze manier heeft Starfield opmerkelijke parallellen met Hades van Supergiant Games, dat ook een klassiek videogame-mechanisme nam (in dat geval de roguelike-structuur) en het integreerde in het verhaal, met thematische resonantie en emotioneel gewicht. Hades werd destijds geprezen voor het ondermijnen van verwachtingen rond archetypisch spelontwerp, en Starfield verdient evenveel lof voor het feit dat het hetzelfde doet met New Game Plus.
De eeuwige vraag
(Afbeelding credit: Bethesda)TERUG NAAR DE TOEKOMST
(Afbeelding credit: Bethesda Game Studios)
Starfield is groter en ambitieuzer dan Skyrim, maar zal het de tand des tijds op dezelfde manier doorstaan?
Mijn eigen Starfield-personage had zijn reisgenote Sarah verloren door de aanval van The Hunter op The Eye tijdens de derde akte van de campagne. Vanuit het perspectief van rollenspel hadden ze dus een extra stimulans om de sprong naar een nieuw universum te maken, waar een andere versie van Sarah misschien nog in leven was. Maar toen de tijd kwam om de beslissing te nemen, met de grote iriserende afgrond van De Eenheid die me aanstaarde, begon ik me af te vragen wat ik echt zou verliezen in de oversteek.
Alle relaties die ik had opgebouwd met Constellatieleden en andere vrienden in het heelal, ja, maar ook mijn relatie met het spel zelf. De keuze tussen het betreden van De Eenheid of weglopen was uiteindelijk een keuze over het soort ervaring dat ik wilde dat Starfield zou zijn; een ervaring waarin mijn acties een gevoel van gewicht en duurzaamheid hadden, of een ervaring waarin ik de wereld kon behandelen als een zandbak voor eenmalig gebruik die herhaaldelijk werd opgeofferd op het altaar van een grotere macht.
Het is waar dat achterblijven zou betekenen dat ik de kans laat lopen dat Sarah me nog een keer vergezelt op mijn reizen, maar zou het de dood van de Sarah van dit universum niet te kort doen door haar simpelweg te vervangen door een parallelle tegenhanger? De dood is tenslotte een deel van het leven; de permanentie ervan omzeilen zou een compromis zijn met de onvervreemdbare ervaring van de menselijke conditie. Het feit dat uitgerekend een New Game Plus-modus mijn overpeinzingen over dit soort onderwerpen aanwakkerde, getuigt van het raffinement van Bethesda’s werk hier, waarbij verhaal en spelontwerp samengaan voor een zielvolle, contemplatieve climax van de futuristische fictie.
Starfield begint als een klassieke machtsfantasie, waarin spelers worden uitgedaagd om de eeuwenoude vraag te ontdekken wat er in het centrum van het universum ligt. Het antwoord is echter een andere vraag, een vraag waar veel moeilijker overeenstemming over te bereiken is: wat wil je dat er in het middelpunt van je universum staat?
Elke speler zal anders reageren op die uitdaging, en dat is precies de bedoeling. Mijn enige advies is dit: luister niet naar mij, of iemand anders, over hoe u moet reageren op de uitnodiging van The Unity. Speel Starfield zoals u wilt, en als het tijd is om een beslissing te nemen, kies dan wat voor u goed voelt.
Wat mij betreft, ik keek nog één keer goed naar De Eenheid, draaide me om en ging naar huis. Mijn uitgestrekte netwerk van onderzoeksbuitenposten melkt sindsdien de zonnestelsels uit voor Titanium.
Dit zijn de beste RPG’s waar u op dit moment uw tijd en sociale leven aan zou moeten besteden