Schrijver Rick Remender en zijn medeschepper Death or Glory, tekenaar Bengal, komen weer samen voor een dystopisch sciencefictionepos met de titel Napalm Lullaby. Achter de suggestieve titel schuilt een wereld waarin een sekte, toegewijd aan een nieuwe messias, grondstoffen hamstert in koepelvormige steden terwijl de mensen daarbuiten worstelen en verhongeren.
Als dat een beetje dicht bij huis klinkt gezien het moderne economische discours, dan is dat geen toeval, want het gelaagde sci-fi plot van Napalm Lullaby weerspiegelt veel van Remenders eigen zorgen over de echte wereld door de lens van een toekomst waarin sommige van de ergste angsten van de mensheid tot het uiterste worden doorgevoerd.
Newsarama sprak met Remender over Napalm Lullaby #1 voor de release op 13 maart, waarin hij uitweidde over hoe het is om te schrijven over een dystopie die is gebaseerd op de angsten van je eigen moderne wereld, en hoe je een blijvend artistiek partnerschap kunt smeden zoals hij dat met Bengal heeft opgebouwd.
We hebben ook een vroege blik op enkele pagina’s en covers van Napalm Lullaby #1.
(Afbeelding credit: Giant Generator)
Newsarama: Rick, allereerst wil ik zeggen dat ik echt genoten heb van Napalm Lullaby #1.
Rick Remender: Het is een langzame brandwond met veel mysterieuze dozen, dus dat is leuk om te horen. U bent een van de eerste vijf mensen die het gelezen hebben. Het is allemaal een heel nieuwe aanpak voor mij, om het verhaal te laten ademen. Een deel van mijn vroegere training, toen ik bij Marvel werkte, was dat je echt alles in één keer moest verkopen en alle informatie als eerste moest overbrengen.
Ik werk nu aan de ontwikkeling van een van mijn oudere boeken tot een televisieserie die naar de pilot is gestuurd, en ik keek naar de oude dialoog, en ik had zoiets van, oh, ik schreef nog steeds alsof het eerste nummer je alles moest vertellen. Het was echt een interessante ervaring, want ik ben daar zo ver vanaf geraakt. Ik geef nu de voorkeur aan een soort luchtig mysterie waarbij je hopelijk wordt binnengehaald door de visuals en het interessante haakje – maar ik ga je even niet te veel informatie geven.
De wereldopbouw was interessant, het voelde heel organisch aan. Iets wat ik interessant vind, is de manier waarop dit verhaal in thema’s duikt die erg relevant zijn in onze echte wereld, door een erg dystopische lens. Waarom voelde Napalm Lullaby als het juiste boek voor dit moment?
Nou, het is voortgekomen uit een aantal dingen die ik al heel lang aan het ontwikkelen was. Ik houd een mortuarium bij van ideeën waar ik steeds naar terug blijf keren. Op dit moment zijn het 7 miljoen pagina’s [lacht]. Daar ga ik dus doorheen en ik zoek naar dingen die me enthousiast maken. Soms is het een idee dat ik in 2010 heb opgeborreld en dat ik dan combineer met een idee van vandaag.
En ik zal een manier vinden om te doen waar ik in het begin altijd naar op zoek ben, namelijk iets dat ik wanhopig wil zeggen over mijn persoonlijke leven dat ik heb meegemaakt, waar ik over wil schrijven; iets dat ik waarneem in de werkelijkheid, of zie in de wereld in de grotere soort maatschappij waarin we leven; en dan iets echt visueels en interessants.
(Afbeelding credit: Giant Generator)
Dus wat ik oorspronkelijk had geschreven op de pitch voor Napalm Lullaby, heette oorspronkelijk The Magnificent Leader. Het was een verhaal over als een of andere maffe sekte, zoals een Jim Jones-achtige sekte, de volgende Messiasbaby in handen zou krijgen. En het was een interessant idee, het lag al een tijdje in mijn mortuarium. Bengal en ik waren er zelfs aan begonnen vóór ons andere boek Death or Glory, omdat ik het op dat moment iets spannender vond om over de uitholling van de Amerikaanse arbeidersklasse te praten.
Maar toen kwamen we hier weer op terug omdat de haak die me echt raakte het idee van morele autoriteit was, en het idee dat we deze morele autoriteit nu zien komen van politieke spectrums, religieuze spectrums – iedereen heeft een morele autoriteit, en je kunt maar beter doen wat ze zeggen, en je kunt maar beter in het gareel lopen.
Ik vond dat geweldig, omdat het zo goed aansloot bij het idee dat een van deze zogenaamde morele autoriteiten de macht had om dat aan de wereld op te leggen. En dat zou een interessant podium zijn om een verhaal te vertellen. Ik kon er met mijn hoofd niet bij totdat ik zei: oh, nou, dan springen we naar de toekomst, en gaan we te maken krijgen met een paar bastaardkinderen van deze messias die eigenlijk gedood hadden moeten worden toen ze geboren werden, maar dat niet werden, en nu hebben ze zelf een aantal krachten. En nu gaan ze de wereld waarin ze geboren zijn rechtzetten of repareren.
Mijn kinderen zijn Gen Z, en zij praten over klimaatverandering. En ik realiseer me dan, weet je, dat de dingen waar Gen X over schreeuwde en waar niemand naar wilde luisteren – voornamelijk klimaatverandering en het nucleaire wapendon – ik nu in mijn kinderen de angst zie dat dit met hen zal gebeuren. En dus werd het verhaal heel relevant voor mij en ik realiseerde me, OK, dat is de moeite waard om te doen.
(Afbeelding credit: Giant Generator)
Hoe is het om te schrijven over een dystopische toekomst die rechtstreeks voortkomt uit een wereld die veel op de onze lijkt, terwijl je ook ziet hoe sommige van die zaadjes van dystopie om ons heen worden geplant?
Nou, het is het nemen van dit soort morele autoriteit, waar het internet elke stem in staat heeft gesteld om hun versie van een morele autoriteit te creëren, en dat te vermengen met de angst voor economische ongelijkheid. Weet je, gedurende mijn jaren als punkrocker, en door mijn hele leven hierover te lezen, is het deze groeiende kloof. En er kan geen beschaving bestaan, die werkt niet, als al het geld in handen is van die ene procent, wat nu een soort afgezaagd idee is geworden.
Maar als de inkomensongelijkheid zo groot wordt, begin je – er zijn veel plaatsen in Amerika waar ik vroeger met mijn gezin naartoe ging, waar ik bij een McDonald’s of zo stopte, en nu valt die plaats uit elkaar. Je ziet dat Amerika tussen de steden op een vrij ernstige manier achteruitgaat.
En dat is een groot deel hiervan. In de wereld van Napalm Lullaby hebben de Geweldige Leider en zijn sekte deze prachtige koepelsteden, met daarin kristallen kathedralen, schone lucht, water, voedsel, winkels, bezorgdiensten, alles wat u zich maar kunt voorstellen. Maar om toegang te krijgen, moet u trouw zweren en de dictaten van de morele autoriteit in u opnemen, en u uiteindelijk overgeven aan dit ding om deel uit te maken van die hogere klasse, terwijl de rest van de wereld in krotten rond de steden woont.
En nogmaals, het zijn die drie dingen: de wereld waarin ik leef, iets persoonlijks en iets visueels. Dit voldoet aan alle drie. De familie van mijn moeder is erg religieus, en ik was altijd het zwarte schaap omdat ik er niets van begreep. Ik denk dat Gen X een echte anti-autoritaire inslag heeft die zowel positief als negatief kan zijn. En ik denk dat als het op morele autoriteit aankomt, ik erg huiverig ben om iemand te accepteren die mij iets dicteert.
(Afbeelding credit: Giant Generator)
Ik kan ideeën absorberen, ik kan intellectueel debatteren, ik kan erover nadenken, ik kan tot mijn eigen conclusies komen. Maar het laat je bijna stuurloos en dakloos achter. En als schrijver denk ik dat het goed is om op drift en dakloos te zijn, intellectueel gezien, omdat het je een beetje losmaakt van de supermaatschappij en je in staat stelt om er van buitenaf naar te kijken, wat veel van mijn sciencefiction doet.
Ik wil u vragen naar uw werkrelatie met Bengal. Zijn kunst is gewoon zo fantastisch, en het voelt helemaal naadloos aan met het script. Hoe ontwikkelt u zo’n sterke relatie met een kunstenaar? Speelt uw eigen achtergrond als kunstenaar een rol?
Natuurlijk. Ik bedoel, kijk, ik ben een geweldige art director, want, weet u, ik ben een artiest, ik weet wat er op een paneel kan, ik kan helpen bij het ontwerpen van de logo’s, ik kan helpen bij het ontwerpen van de personages. Ik heb de hand in al deze dingen. Alle boeken van Giant Generator hebben mijn stempel, maar ook de visie en de stem van de artiesten. En ik benader dat altijd op een soort collaboratieve manier.
Niet al deze dingen leiden tot langdurige samenwerkingen. Dat is gewoon een soort chemische mix. Bengal en ik kunnen het gewoon goed met elkaar vinden. We praten graag over verhalen. Ik vertel hem dingen en hij wordt enthousiast en kan niet wachten om het te tekenen. Dat is alles waar je naar op zoek bent.
(Afbeelding credit: Giant Generator)
Ik was een aantal jaren docent animatie en sequentiele kunst aan de Academy of Art University in San Francisco, en een student van mij die later een van mijn beste vrienden werd en die art director werd bij Bungie voor Destiny en Marathon, gaf me een van Bengal’s kunstboeken. Dit was in 2003, 2004. En ik had zoiets van, dit is geniaal. Dus uiteindelijk heb ik contact met hem opgenomen en een gesprek met hem gehad over samenwerken.
Het enige wat je kunt doen is een deal sluiten waarbij je volledig samenwerkt, waarbij het eigendom 50/50 is en iedereen inspraak heeft. De toekomst van het pand kan worden bepaald door onze chemie, hoe we met elkaar omgaan en hoe we het bedrijf runnen. Ik denk dat het niet altijd bij mij past om die macht te hebben en dingen op een soort punkrockmanier te runnen. Het kan de zaken moeilijk maken.
Maar als het werkt, en je hebt zo’n partnerschap, dan werkt het prachtig. Daarom gaan we strips maken, om samen te werken met een echt getalenteerd en goedhartig en slim persoon, en om jaren van je leven te spenderen aan het vertellen van een verhaal aan een klein deel van de bevolking waar je om geeft.
Lees de beste horrorstrips aller tijden.