Starfield is gigantisch. Als u sinds de lancering ook maar uw teen in Bethesda’s interstellaire actie-RPG hebt gestoken, weet u dit al. Als eerste nieuwe gamereeks van de ontwikkelaar in 25 jaar, neemt het alles wat het heeft geleerd van zijn zustergranchises, The Elder Scrolls en Fallout, en duwt het voorbij de stratosfeer naar de uitgestrekte ruimte.
Het resultaat is een massa verkenbare melkwegstelsels, buitenaardse planeten, sciencefictionsteden en talloze andere interessante (of juist minder interessante) punten verspreid over het grote hiernamaals van de kosmos, die allemaal anders zijn dan de vorige. En net als Skyrim en Fallout 4 daarvoor, behoren vrijheid en keuze tot de meest innemende kwaliteiten van Starfield – waarbij als u het kunt zien, hetzij in uw gezichtsveld of via het kaartscherm, u het vrijwel zeker kunt bezoeken.
Ik ervoer dit gevoel van verkennende verwondering voor het eerst toen ik Mercenary 3 van Novagen Software speelde op de Atari ST thuiscomputer van mijn vader in 1992, en ik heb sindsdien altijd naar dat gevoel van nieuwsgierigheid en ontzag verlangd. Sommige spellen zijn in de 31 jaar daarna in de buurt gekomen, maar geen enkel spel heeft die nomadische kriebel zo goed weten te doorstaan als Starfield de afgelopen weken.
Tussen de sterren
(Afbeelding credit: Bethesda Game Studios)HOOFDDORP
(Afbeelding credit: Larian)
Starfield vs Baldur’s Gate 3: Welke van de grootste RPG’s van dit jaar moet u eerst spelen?
Het is de moeite waard om vooraf te zeggen dat ik niet zo enthousiast ben over Bethesda’s nieuwste RPG als in onze Starfield recensie. Persoonlijk zie ik Starfield meer als een juweeltje met gebreken; een enorm ambitieuze onderneming die het ene moment prachtig kan zijn en het andere moment alledaags. Het is absoluut een geweldig Bethesda-spel, maar het is misschien niet het allerbeste in zijn soort – waarvan er de afgelopen 15 jaar veel door Bethesda zelf zijn gemaakt. Starfield is geen “Skyrim in de ruimte”, zoals Todd Howard een paar jaar geleden eens zei, maar het gedijt absoluut in zijn rustigste momenten omdat maar weinig studio’s zo impliciet angstig zijn als Bethesda. De gebieden waar het echter absoluut onovertroffen is, zijn de omvang, de schaal en het formaat.
U denkt misschien dat mijn bewering dat ik 30 jaar geleden voor het laatst geïnspireerd raakte door het verkennen van videogames overdreven is, maar dat is niet zo. Ik was pas zes jaar oud in 1992, en ik ben me er dus terdege van bewust dat nostalgie mijn herinneringen kan hebben vertroebeld. Maar Mercenary 3 (Mercenary III: The Dion Crisis, om het de zondagse naam te geven) was zijn tijd ver vooruit.
Mercenary 3 beslaat niet één, maar meerdere planeten en laat u ronddwalen in een uitgestrekt universum vol taxidiensten, busroutes en mensen om mee te praten. Bij aankomst in Eris wordt de hoofdpersoon door een “vergissing” vastgehouden in een cel. U krijgt een halfhartige verontschuldiging, u wordt vrijgelaten op straat en u moet op bezoek bij een kerel genaamd PC BIL. U verneemt dat president Margaret het einde van haar politieke ambtstermijn heeft bereikt. U hoort dat er verkiezingen komen. Deze PC BIL is niet te vertrouwen. Hij stelt zich kandidaat voor een ambt en verdraait de schroef voor een perverse agenda. En alleen u kunt hem tegenhouden.
(Afbeelding credit: Novagen)
U zult te voet, per auto, bus (met uw horloge op tijd) en ruimteschip door verschillende planeten zwerven om BIL te dwarsbomen. U zult BIL’s illegale activiteiten op het gebied van belastingontduiking, onwettige mijnbouwcontracten, manipulatie van de pers en, uiteindelijk, samenzwering om een moord te plegen ontdekken. U neemt het tegen hem op in de politieke race en krijgt te maken met een lastercampagne van enorme proporties. De kranten zullen lasterlijke verhalen over uw karakter afdrukken. De privévloot van spionageschepen van BIL zal in de lucht verschijnen. En dat gebeurt allemaal in een spel uit 1992 dat eruit ziet zoals hierboven en waarvan de centrale antagonist er zo uitziet:
(Afbeelding credit: Novagen)
Om BIL te verslaan, met veelhoekig gezicht en al, moet u de pers, uitgevers en omroepen omkopen. U huurt een privédetective in om vuiligheid over deze geduchte engerd op te graven. U zult zijn casino’s saboteren en hem failliet laten gaan. U betaalt bouwbedrijven om, bouwt gevangenissen en sluit hem tegen zijn wil op, verzamelt explosieven en voert een moordcomplot uit – en reist daarvoor door het hele universum.
Zelfs toen ik zes jaar oud was, herinner ik me nog levendig dat ik onder de indruk was van de omvang en reikwijdte van Mercenary 3. Ik keek aandachtig toe hoe mijn vader worstelde om zo’n harteloze schurk van een videogame ten val te brengen. Op dat moment kan ik me herinneren dat ik de kracht en het potentieel van videogames half begreep – een herinnering die ik sindsdien ongetwijfeld in mijn hoofd heb verfraaid.
Toch is die herinnering blijven hangen, en hoewel Skyrim, GTA Online, Minecraft en enkele van de beste open-wereldgames die ik sindsdien heb gespeeld een vergelijkbaar ambitieniveau hebben laten zien, is het Starfield die me echt terug in de tijd heeft gebracht. Fallout, No Man’s Sky en Cyberpunk 2077 komen nog het dichtst in de buurt met hun sci-fi, retro-futuristische omlijstingen, maar niets heeft zoveel indruk gemaakt als Starfield – en de reikwijdte om te laten zien en te vertellen is wat het bovenaan de stapel plaatst.
Tot in het oneindige
(Afbeelding credit: Bethesda)
“Zal Starfield de komende jaren nog steeds het RPG-gesprek domineren op dezelfde manier als zijn indirecte voorloper Skyrim dat heeft gedaan?”
Het is iets heel persoonlijks, maar ik vind het heerlijk om het hoogst bereikbare punt van een open-wereldkaart te vinden voordat ik een bepaalde plek in de verte uitkies, en mijn uiterste best te doen om daar levend uit te komen, genietend van welke wilde dieren, landschappen en/of vijanden ik onderweg ook tegenkom. Vanuit praktisch oogpunt zorgt een trektocht van en naar deze uitkijkpunten voor een beter begrip van de kaart zelf – maar er is altijd iets wat ik geweldig vind aan de wetenschap dat dat kleine stukje land, die vervallen boerderij, dat schijnbaar verlaten eiland dat ik vanaf mijn uitkijkpost kan zien, bereikt en verkend kan worden, gewoon omdat. Misschien is er bij aankomst niets van echte waarde (vaak niet), maar ik geniet van het feit dat het in dit soort spellen kan.
In Skyrim ontdekte ik bijvoorbeeld voor het eerst het Oghma Infinium boek door op de buitenpost van Septimus Signus te stuiten, nadat ik het had gezien vanaf het dak van het College of Winterhold. In Fallout New Vegas plande ik nauwgezet een hinderlaag op Caesars Legioen vanaf de bergen ten oosten van hun kamp. In The Witcher 3 beklom ik de Kear Trolde brug in Skellige zodat ik in het water eronder kon springen, want waarom ook niet?
En in Starfield – terwijl een groot deel van deze expedities verspreid zijn tussen kaartstudies, interstellair luieren en planeetonderzoek – heb ik, net als de meest onverschrokken spelers onder ons, een hele nieuwe wereld ontdekt die rijp is om geplunderd en geplunderd te worden. Zal Starfield de komende jaren nog steeds het RPG-gesprek domineren op dezelfde manier als zijn indirecte voorloper Skyrim dat heeft gedaan? We zijn nog te dichtbij om dat nu al te kunnen zeggen, maar het zal wel even duren voordat we groter en gedurfder de ruimte in gaan, zoals Bethesda’s nieuwste. Wie weet, misschien zal ik Starfield in het jaar 2054 de hemel in prijzen – net zoals ik vandaag Mercenary 3 bejubel.
Zin in 25 van de beste RPG’s die op dit moment verkrijgbaar zijn? Natuurlijk! Volg deze link om ze te bekijken