Octopath Traveler 2 is een fantastische maar teleurstellend makkelijke JRPG. Ik heb het deze maand eindelijk uitgespeeld en ik heb er nog meer van genoten dan van het origineel, met het voorbehoud dat het spel me eigenlijk maar drie keer heeft uitgedaagd in de 85 uur die het duurde om het uit te spelen. Twee van die keren had ik opzettelijk te weinig level en was ik nog steeds niet echt in gevaar. De derde en laatste grote uitdaging was Galdera, het eigenlijke, geheime, echt-nu eindbaasgevecht dat, als je de moeilijkheidscurve van het spel zou moeten uitzetten, een lijn zou zijn die recht omhoog gaat.
Galdera is moeilijker dan de rest van Octopath Traveler 2 bij elkaar, met een factor 10, en dat is inclusief de echte eindbaas van het verhaal. Het is een van de moeilijkste gevechten die ik ooit in een turn-based game heb gezien, en ik heb de meest beruchte van de Shin Megami Tenseis gespeeld. Ik was in de wolken met de meest overpowerde, game-brekende, domme party die je je maar kunt voorstellen, één en twee verhaalbazen links en rechts rakend, en toen vouwde Galdera me op als een tuinstoel. Het kostte me vijf of zes uur in de loop van drie dagen om het te verslaan – deels omdat ik het druk had, en deels omdat zitten om tegen deze demon te vechten voelde als naar de sportschool gaan.
Waarschuwing: Octopath Traveler 2 spoilers vooraf
Bouw een betere party
(Afbeelding credit: Square Enix)
Een groot deel van die tijd werd besteed aan menutheorie om de optimale uitrusting, banen en passieve vaardigheden voor mijn groep te vinden. Ik weet het, ik weet het; JRPG-fans zullen naar menu’s staren en zonder ironie zeggen dat de gameplay top is. Maar soms is het waar! Na elke nederlaag liep ik gekneusd en bebloed weg, maar met een handvol lessen voor de volgende poging, kleine optimalisaties die me langzaam naar de overwinning hielpen. Dit personage heeft meer HP nodig, dit personage heeft meer mana nodig, dit personage kan meer schade aanrichten, enzovoort. Ik ging ook heel vaak onderuit in het gevecht, en mijn laatste poging duurde meer dan 30 minuten. Het was een van de meest frustrerende, verwarrende en bevredigende ervaringen die ik ooit met een spel heb gehad.
Er zijn een paar duidelijke dingen die Galdera belachelijk maken. Hij heeft twee gedaantes die u rug-aan-rug bestrijdt met unieke partijen van vier, waarbij u alle acht titulaire reizigers gebruikt. Beide vormen richten veel schade aan, hebben veel gezondheid, kunnen meerdere acties uitvoeren en zijn zo snel dat ze vaak eerder in actie komen dan u, maar het is de unieke mechanica van elke vorm die echt de doorslag geeft. Galdera gaat in tegen de strategie die ik het grootste deel van het spel heb misbruikt: mijn hoofdpersonage, de Thief ThronÉ, gebruiken om 99.999 schade toe te brengen aan alle vijanden terwijl ik functioneel onsterfelijk blijf door te oververhitten met de Cleric Temenos.
Ik dacht dat die ouwe betrouwbaar nog steeds kon werken toen ik de eerste vorm van Galdera zag, een helse oogbal ingebed in een hoop vlezige zielen, die drie ghouls oproept die u moet doden voordat u het hoofdlichaam beschadigt. Ik zat toen nog in de ‘dit spel is makkelijk’-modus. Natuurlijk, dacht ik, doen ze een tegenaanval als ik ze raak met een schadetype waar ze niet zwak voor zijn, maar dat is geen probleem als ik ze allemaal één klap geef, toch? Fout! Uit mijn tests is gebleken dat u ze niet allemaal kunt raken zonder hun pantser te breken door op die zwakke punten te richten. Er zal er altijd één overleven, de terugslag van het gebruik van het verkeerde type schade zal u tot een fijn poeder slaan, en Galdera zal de andere ghouls weer tot leven wekken als er ook maar één overblijft.
Het is goed om te herhalen dat ik vrijwel elke andere eindbaas in dit spel heb verslagen terwijl ik al hun mechanica oversloeg door ze insta-killing te maken, en dit was niet alleen zonder te grinden voor levels, maar ook met opzet met een te laag level. Maar Galdera niet. Octopath Traveler 2 is een spel vol vlinders met één dodelijke horzel aan het einde. Om de dingen in perspectief te plaatsen, zal ik de mechanica en de bedreigingen waarmee u te maken krijgt even opdelen.
- Breek de drie ghoul guardians door herhaaldelijk hun zwakke punten te raken en ze dan allemaal in één beurt te doden. Merk op dat hun zwakke punten alleen in wave één worden gedeeld; de tweede lichting heeft verschillende zwakke punten die veranderen wanneer u ze schade toebrengt.
- Als u een schadetype gebruikt waar de ghouls niet zwak voor zijn, wordt u gecounterd met een zware slag, wat een probleem is omdat de tweede lichting alleen zwak is voor elementen en de meeste elementaire aanvallen AoE zijn, wat betekent dat u er gemakkelijk één kunt raken met het verkeerde schadetype. De elemental bottle van de Inventor job heeft me hier gered.
- U moet de derde golf ghouls in twee beurten doden, anders wordt elke beurt een van uw personages permanent verwijderd. Niet dood; ze zijn weg. Stof in de wind. Ze kunnen de rest van het gevecht niet meer gebruikt worden. Vraag me hoe ik dat weet.
- Breng 600.000 totale schade toe aan Galdera’s hoofdlichaam, plus nog eens 100.000 voor wanneer hij zichzelf geneest. Ik deed dit in drie rondes door ThronÉ extra beurten te geven en haar unieke vaardigheid plus de Merchant Partitio te gebruiken om haar BP te geven om haar sterkste move te spammen. Helaas kon ik niet consequent 99.999 halen omdat Galdera periodiek al je buffs verwijdert.
- Galdera zal trouwens de hele tijd automatisch elke beurt een stuk HP of mana van uw team opeten.
Nu deel twee
(Afbeelding credit: Square Enix)
Dat is fase één. Ik versloeg het met ThronÉ als een Thief/Cleric, Partitio als een Merchant/Apothecary, Agnea als een Dancer/Inventor, en Osvald als een Sorcerer/Cleric. Ik snap echt niet hoe u dit gevecht zonder Agnea kunt doen. U hebt veel genezing nodig, als u dat nog niet wist, en Clerics kunnen cruciale extra beurten geven met hun Goddelijke Vaardigheid. Het werd ook snel duidelijk dat één Apotheker per kant essentieel zou zijn voor de Goddelijke Vaardigheid die ervoor zorgt dat voorwerpen het hele team beïnvloeden in plaats van één personage. Dit was eigenlijk een van de coolste stukjes van dit gevecht, omdat het betekende dat ik eindelijk iets kon doen met de ziljoen consumables die ik op klassieke gamerwijze had verzameld. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat ik ze later nodig zou hebben, en dat gebeurde ook; ik moest elke beurt tientallen items gebruiken om de grondstoffen van mijn team bij te vullen.
Nu we het er toch over hebben: ik moest Temenos en Castii, aantoonbaar de twee sterkste personages in het hele spel dankzij hun teambrede heling en buffs, naar de tweede helft verplaatsen omdat Galdera’s tweede fase zo veel moeilijker is. Het lukte me met Temenos als Cleric/Merchant, Castii als Apothecary/Cleric, Hikari als Warrior/Armsmaster en Ochette (de echte MVP) als Hunter/Dancer. Uiteraard waren alle banen van iedereen helemaal maximaal (allemaal rond karakterniveau 60, mocht u zich dat afvragen), en toch werd ik meerdere keren bijna weggevaagd, zelfs tijdens mijn beste poging, dankzij dit soort mechanieken:
- Galdera’s rechterhand blokkeert willekeurig personages om bepaalde vaardigheden te gebruiken, waaronder helen, of zorgt ervoor dat ze helemaal niets kunnen doen, terwijl hij ook zijn andere lichaamsdelen buffert. Daarom had ik twee helers nodig.
- Zijn linkerhand doet grote fysieke AoE-schade, dodelijke single-target schade, is alleen zwak voor magie en krijgt regelmatig een niet te verwijderen buff die magie reflecteert.
- Zijn hoofd richt constant absurde elementaire AoE-schade aan die u onmiddellijk kan doden als u niet gebufferd bent, wat een probleem is omdat het hoofd ook vaak al uw buffs verwijdert.
- Door één deel te doden, worden de andere delen gebufferd. Ik heb de linkerarm als laatste gedood, en tegen die tijd was het mijn maximale gezondheid permanent aan het verminderen en BP aan het stelen met elk van zijn vele acties.
- Als u alle drie de delen hebt gedood, moet u nog steeds het hoofdlichaam afmaken, dat een demoraliserende 20 basispantser heeft en elke beurt meer krijgt (de meeste vijanden hebben twee tot zes pantsers, ter referentie, en Galdera’s eerste fase heeft er maar acht). Het heeft slechts een paar zwakke punten en neemt vier acties met extreem hoge snelheid. U kunt Galdera niet te vaak achter elkaar laten handelen, anders wordt de inkomende schade onoverkomelijk, dus u moet met de actievolgorde spelen en hem snel genoeg breken om aanvallen te weigeren.
Die hagedis helemaal links was, geloof het of niet, de sleutel (Image credit: Square Enix)
Ik slaagde erin om deze paardenlul te verslaan, voornamelijk met multi-hit aanvallen van Hikari en Ochette, waarbij Temenos en Castii het team heelden met de energie van matrozen die verwoed water uit een ondergelopen roeiboot emmerden. Met bepaalde aangeleerde vaardigheden voor Hikari en de juiste gevangen monsters voor Ochette, kon ik elke beurt minstens één lichaamsdeel breken en vervolgens het hoofdlichaam in slechts twee beurten breken, ondanks zijn belachelijke voorraad pantser. Als fase twee niet zwak was voor dolkaanvallen, weet ik eerlijk gezegd niet wat ik gedaan zou hebben.
Galdera was in veel opzichten wat ik altijd al wilde van Octopath Traveler 2: een brute uitdaging die aanvoelde als een eindexamen voor elk aspect van het gevechtssysteem. Ik gebruikte alle personageconstructies die ik zorgvuldig had verfijnd, maakte de waardevolle items die ik had gespaard leeg en moest echt experimenteren met nieuwe strategieën omdat ik koppig weigerde om het internet om hulp te vragen. Het was overdreven moeilijk vergeleken met al de rest in het spel, en ik denk dat een meer consistente middenmoot moeilijkheidsgraad leuker zou zijn geweest, maar dit is zeker een eindbaasgevecht dat ik nooit zal vergeten.
Wat kreeg ik voor mijn moeite? Welke onbetaalbare buit heeft Galdera laten vallen? Een amulet dat willekeurige ontmoetingen volledig voorkomt. Het is handig voor verkenning, maar ik heb het niet gebruikt. Ik had het hoofdverhaal al uitgespeeld, dus meteen na het verslaan van Galdera heb ik met de kracht van Zeus de spelcassette uit mijn Switch gerukt. Dat is genoeg, bedankt.