Zich richten op de belangrijkste campagnes van de Amerikaanse luchtmacht tijdens WO2 was iets waar uitvoerend producent Gary Goetzman en zijn partners, Tom Hanks en Steven Spielberg, “altijd al over hadden gesproken” in het kielzog van hun hitseries Band of Brothers (2001) en The Pacific (2010) – beide meerdelige series die sterren van hun cast maakten en hoge maatstaven zetten voor epische TV. Hoewel we elk jaar chronologisch verder verwijderd raken van de gebeurtenissen van WO2, blijft de fascinatie voor dit tijdperk bestaan. En het overkoepelende verhaal in het hart van een oorlogsdrama blijft eeuwig.
“Het is een heel eenvoudig concept,” vertelt Goetzman aan Total Film aan het einde van een lange productie die in 2021 begon met filmen in het Verenigd Koninkrijk. “We hebben een dictator die over de wereld wil heersen, en een heleboel mensen die de democratie willen beschermen en ervoor willen zorgen dat hij niet succesvol is. Het is het soort verhaal waar we sowieso van houden – en het is waargebeurd. Dus ik denk dat het mensen altijd fascineert als ze weten voor wie ze op de bres springen, en de doelen gedefinieerd zijn.”
SUBSCRIBE!
(Afbeelding credit: Warner Bros/Legendary/Total Film)
Dit artikel komt uit de nieuwste editie van Total Film magazine, dat u nu hier kunt kopen.
Gebaseerd op Donald L. Millers bestseller Masters of the Air: How the Bomber Boys Broke Down the Nazi War Machine, volgt de gelimiteerde serie de inspanningen van de Eighth Air Force gestationeerd in Thorpe Abbotts, Norfolk om belangrijke Europese Nazi-doelen te vernietigen. Terwijl de Britse luchtmacht ’s nachts verzadigingsbommen gooide, was de Amerikaanse strategie om bij daglicht te vliegen om specifiek te kunnen richten – en de missies waren daarom dodelijk. Vliegend in B-17 bommenwerpers die bekend staan als “vliegende forten”, vloog het 100ste squadron rechtstreeks tegen flak, bestreed het Duitse luchtaanvallen en als een warbird neerstortte, waren de verliezen aan personeel catastrofaal, met 10 man verlies per vliegtuig. Verlies drie vliegtuigen tijdens een missie en 30 jongens keerden niet terug naar de kazerne.
Masters of the Air, bewerkt door John Orloff, volgt een lappendeken van verhalen over de hele campagne, met de kameraadschap, moed, angst, PTSD, overspel, gevangenneming en ontsnapping die de mannen van het 100ste meemaakten. De feitelijke hoofdrolspelers zijn de beste vrienden Cleven en Egan, yin en yang qua karakter maar toegewijd aan elkaar. Gale ‘Buck’ Cleven (Austin Butler) is beschouwend, gereserveerd en een sterke leider die er alles aan doet om zijn jongens thuis te krijgen; John ‘Bucky’ Egan (Callum Turner) is een onstuimig buitenbeentje, een man die zingt en neukt met dezelfde passie als waarmee hij vliegt en vecht. Dan is er Harry ‘Cros’ Crosby (Anthony Boyle), een navigator die lijdt aan luchtziekte en een door de oorlog veroorzaakte verwijdering van zijn huwelijk; Curtis Biddick (Barry Keoghan), een boksende vliegenier; Robert ‘Rosie’ Rosenthal (Nate Mann), een piloot die vecht tegen PTSD; Robert Daniels (Ncuti Gatwa), een Tuskegee aas; en Ken Lemmons (Raff Law), een ingenieur op de grond die de B-17’s oplapt en de vliegtuigen terug naar de basis telt. De serie behandelt ook de levensloop van generaals, nieuwelingen met een babygezichtje, vrouwen en medici die een intense periode tussen 1943 en 1945 doormaken.
Ik denk dat het mensen altijd fascineert als ze weten voor wie ze supporteren.
Gary Goetzman
Met Butler die net een bekroonde Elvis op zijn naam heeft staan, Turner en Keoghan die in vuur en vlam staan en Gatwa die momenteel de beroemdste dokter van TV speelt, grinnikt Goetzman over de hattrick van het opnieuw casten van een ander gezelschap bellwether-sterren “Er zijn hier meer dan 300 sprekende rollen. Lucy Bevan [Casting director] en haar team hebben gewoon briljant werk geleverd. Wie wist dat we Doctor Who zouden krijgen? Ik belde Tom [Hanks, die met Butler aan Elvis had gewerkt] en zei: ‘Wat vind je van deze acteur, Austin Butler?’ Hij zei zoiets als [doet Hanks perfect na], ‘Dude, ik vind hem geweldig.’ We hebben geluk gehad – het is gewoon een geweldig stel jongens. Ik kan niet trotser op ze zijn.”
Wanneer Total Film Turner begin december 2023 ontmoet terwijl hij The Boys in the Boat promoot, herinnert hij zich een vergelijkbare reis om zijn rol te bemachtigen nadat hij auditie had gedaan voor zowel Cleven als Egan tijdens het filmen van Fantastic Beasts 3. “Colleen Atwood, die de kostuumontwerper van Fantastic Beasts was, kwam binnen en zei: ‘Gary vindt je bandje goed. Ze vinden je bandje echt goed.’ Ik werd erg opgewonden. Toen, na Kerstmis, kreeg ik te horen ‘OK, je bent niet Cleven, je bent Egan.’ En ik zei: ‘Kijk, het maakt me niet uit wie ik ben. Laat me hier alsjeblieft deel van uitmaken.'” Nate Mann was ook vastbesloten om mee te doen aan de serie, omdat hij was opgegroeid in een familie die dol was op de eerste twee series. “Toen ik uiteindelijk in deze serie werd gecast, had mijn vader, die dolblij was, een model B-17 gebouwd als felicitatie voor mij,” lacht hij. “Het zat onder de lijm en verf, het was nog niet helemaal droog, maar het was een prachtig gebaar.”
Met een epische cast bouwden Spielberg, Hanks en Goetzman enorme sets in Groot-Brittannië en stelden vast dat voordat iemand in een cockpit klom (waarover later meer) de diverse groep jongens moest leren om als een eenheid op te treden. Spielberg schakelde zijn oude medewerker, militair technisch adviseur en ex-mariniertrainer Dale Dye in. De cast werd in 2021 bij elkaar gebracht voordat het filmen begon, en “de jongens” – zoals Goetzman ze liefkozend noemt – werden door een fysiek bootcamp en luchtvaarttraining op de proef gesteld; “We wilden proberen om ze wat kameraadschap te geven, om ze meer in een militaire mentaliteit te brengen.”
Gruntwerk
(Afbeelding credit: Apple TV Plus)
“Het was [Dye’s] idee om alle mensen die majors speelden, dus ik, Callum, Nate, Austin en een paar andere jongens, in een mooier hotel te stoppen dan de jongens die de cadetten of wat dan ook speelden – om die psychologische brug te slaan [naar de personages en de rang],” lacht Anthony Boyle als TF met hem praat via Zoom, met zijn accent terug naar zijn geboorteland Belfast na een jaar van Crosby’s Amerikaanse braam. “Hij noemt je bij de naam van je personage. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en dan zei hij: ‘Crosby, haal je piemel uit je broek!’ En dan zeg je: ‘Sir! Yes, sir!’ Als je je eraan overgeeft, haal je er veel uit.”
Mann herinnert zich het constante marcheren dat Dye het team liet doen. “Ik weet nog dat ik in het begin dacht: ‘Waarom marcheren we? Volgens mij marcheren we helemaal niet in de show. Waar gaat dit over?’ Na een dag of drie begonnen we echt een eenheid te worden. We begonnen niet alleen als één te bewegen, maar ook als één te denken.” Turner en Butler groeiden in hun rol als leiders (“Ik zou die jongens zonder twijfel volgen in de strijd, ik zou achter ze aan marcheren,” zegt Mann enthousiast), en terwijl de 10-mannen teams leerden hoe ze hun vliegtuigen moesten gebruiken tijdens luchtvaartlessen van experts op het gebied van militaire geschiedenis, groeiden er echte vriendschappen die de vriendschappen op de pagina weerspiegelden. “Het is een van die cringe dingen om te zeggen: ‘We zijn allemaal een familie geworden,'” huivert Boyle. Boyle huivert, “Maar toen ik met 250 jongens aan het werk ging, en iedereen was gewoon aan het dollen – het voelde als een speeltuin. Iedereen vond het een voorrecht om daar te zijn. Weet je, soms kun je op de set zijn, en mensen zeggen: ‘Ik ben hier voor het geld. Ik ben hier om deze baan aan te nemen.’ Maar vanwege het prestige van Band of Brothers; omdat de scripts zo goed waren; omdat het verdomme Steven Spielberg en Tom Hanks waren, was iedereen zo opgewonden en wilde ze het beste van zichzelf geven.”
“Je B-17 bemanning – dat zijn de mannen aan wie je je leven toevertrouwt, en daarom zijn dit de mannen met wie je het dichtst bij komt,” zegt Mann. “Dat bleek uiteindelijk heel erg waar te zijn in de show, omdat je al je tijd in de cockpit doorbrengt – in mijn geval met de acteur Josh Bolt, met wie ik heel close werd en tot op de dag van vandaag zijn we nog steeds heel close.” Voor Turner en Butler was de broederliefde die door de show heenweeft niet iets waar de acteurs moeite voor hoefden te doen. “We gingen gewoon altijd met elkaar om, zo veel mogelijk,” herinnert Turner zich over zijn nog steeds hechte vriendschap met de Dune: Part Two ster. “En we waren gewoon ongelooflijk aardig voor elkaar vanaf minuut één. Ik denk dat we elkaar gewoon plaagden en tegelijkertijd voor elkaar zorgden. Het was prachtig om met hem te werken. Hij is zo’n ongelooflijke acteur en ik heb zoveel geleerd van het werken met hem en als man. Sommige dagen ging ik alleen maar om Austin te vermaken. Als ik hem niet aan het lachen maakte, deed ik mijn werk niet goed. Hij was zo’n veilige plek en ik hoop dat hij hetzelfde bij mij voelt, want we hielden gewoon van elkaar.”
Die pre-shoot training en band informeerde het drama toen het op actie aankwam. “Het is interessant, want deze jongens kwamen [in de show], en toen ze ‘dood’ gingen, gingen ze weg,” mijmert Turner. “Het was alsof het echt was – we zouden hun aanwezigheid missen. Ze zouden vervangen worden door iemand anders die voor aflevering zeven of wat dan ook zou komen. Natuurlijk zou het nooit echt iemand kunnen verliezen, maar de essentie ervan was er. Het was een geweldig proces.”
Schermtest
(Afbeelding credit: Apple)
Tijdens het filmen bedacht Turner competitieve spelletjes om de teams tegen elkaar op te zetten. “Je moest zo snel mogelijk van de grond naar het ruim [van het vliegtuig] en dan in de stoel van de piloot zien te komen,” lacht hij. “Je moet een omgekeerde pull-up doen en je benen omhoog zwaaien… je kunt het in de show zien.”
“Het was uiteindelijk gewoon een leuke manier om te oefenen om in en uit deze cockpit te komen, die we voor deze show zo moesten maken dat het leek alsof we het 100 keer hadden gedaan,” knikt Mann. Ook geen gewone cockpits. Omdat echte B-17’s niet meer geschikt waren om mee te vliegen en te filmen, besloten Hanks, Spielberg en Goetzman om CG-technologie te gebruiken om beelden te maken die zowel de cast als het publiek lieten geloven dat ze zich midden in de donderende luchtafweer bevonden, overspoeld werden door geweervuur van Duitse piloten en 10 mannen probeerden terug te brengen van de dreigende dood in een manke B-17 hulk, met haperende motoren, lekkende brandstof en vriestemperaturen op 25.000 voet.
“We bouwden een paar vliegtuigen vanaf nul, een paar extra cockpits, de romp van het vliegtuig en de posities van de staartschutter,” legt Goetzman uit. “Veel daarvan konden we in scène zetten. Echt, het is voornamelijk een CGI-situatie – dus het gaat alleen maar om die cockpits, en om die jongens het gevoel te geven dat ze er echt in zitten. Dus er staan schermen om hen heen, en [CG] vliegtuigen vliegen in realtime langs hen heen. Dat proces – het voelde alsof ze in die vliegtuigen zaten. En alles in die vliegtuigen was echt, en alles wat ze moesten doen; ze hadden echte piloten die in B-17’s hadden gevlogen, die hen hun expertise gaven over hoe ze zelfs maar een knop moesten bewegen.”
“Gary en Apple hebben ons er echt op voorbereid om te slagen,” zegt Turner. “One of the most incredible things about that was that we had this technology called The Volume. It’s probably like 20 or 25 screens around a rig. So you’re immersed in the sky or the ground or wherever you are in the plane, and you’re sitting in your section of the plane. It had, at its most complete stage, two-thirds of a B-17. So you could manoeuvre it around, and the cameras would follow you. There were so many cameras. In the cockpit alone, there were probably 18 cameras that had all the different angles. And it was on a rig, a gimbal, and the rig felt like a theme park ride. So it would react as the plane would be reacting. It was such a beautiful place to play in. The planes flying over or coming towards you – it feels like it. And once we were in, we would stay in there. These guys would go on nine-hour missions, we’d be in there six hours. So you know, the sweat was real. It just adds to the feeling of being trapped in there.”
Met zoveel schermen rond de gimbalinstallatie was de hitte volgens Boyle zeker aanwezig. “Ik heb geprobeerd het uit mijn hoofd te zetten! Ik krijg nu verdomde oorlogsflashbacks,” grinnikt hij. “Het was zo heet met de schermen op dit booreiland 60ft hoog in de lucht dat ze ons deze Formule 1 pakken gaven om ons af te koelen. Het was hartje zomer en je had alle uitrusting aan, het schapenvachtjack. De Formule 1 jassen zijn in wezen gewoon draden of buizen, en dan heb je een grote liter ijskoud water. Als je oververhit raakte, deed je het aan en dan spoot het om je heen. Je hoefde niet te acteren, want je probeerde gewoon te overleven. Het was geweldig.”
Hoewel de jongens grappen maken over PTSD, verkent Masters of the Air de zeer reële geestelijke gezondheidsuitdagingen van de oorlog naast de der-doenerij. “Posttraumatische stressstoornis zoals we het vandaag de dag begrijpen is heel anders dan hoe het destijds werd begrepen,” zegt Mann, wiens verhaal inhoudt dat Rosie in het reine komt met het verdriet, de rouw, het schuldgevoel van de overlevende en het trauma van het omgaan met de dagelijkse dood. “Onze manier om ons daarmee te verbinden, en om dat echt in de show te verwerken, was hoe deze mannen in staat waren om elkaar echt te steunen. Dat is waar de show over gaat: we vechten allemaal voor elkaar.”
(Beeld credit: Apple TV+)
Vechten in de lucht en in de kroeg – en intern. Naarmate de serie vordert, evolueren en veranderen de persoonlijkheden van alle personages, samengeperst en versterkt door buitengewone omstandigheden. “Ze zeggen dat als je in oorlog bent, je persoonlijkheid keer 10 wordt opgeblazen,” mijmert Turner. “Egan’s natuurlijke uitgangspunt is om leuk te zijn, en om te genieten en het leven ten volle te leven. Dus wanneer hij met de dood geconfronteerd wordt, wordt dat geaccentueerd. Voor Cleven is hij stiller en hij zou stiller worden, meer terughoudend, in zichzelf gekeerd. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor deze mannen was om dit te doen. Alles eraan is gewoon het meest traumatische dat je ooit gehoord hebt.”
Voor Goetzman is de show nog een kans om de vele verhalen over moed te onderzoeken – om de sleutelinspanningen van de Tuskegee vliegeniers weer te geven, het lef te tonen van tienerjongens die in geschutskoepels klimmen, de inspanningen van het Franse verzet, het spionagenetwerk en de steun (emotioneel, seksueel, logistiek) van vrouwen in alle lagen van de bevolking op de grond te onderzoeken.
En voor Turner is het een kans voor het 21e-eeuwse publiek om de offers van een generatie te herdenken. “Ik denk dat het zo belangrijk is om te onthouden en te eren wat deze jongens hebben doorgemaakt om de ruimte te creëren waarin wij leven. De meeste mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt en dat hebben overleefd, zijn niet meer onder ons. Het ligt niet meer in ons levend geheugen. Ik denk dat het zo belangrijk is dat we dat verhaal vertellen. Ik denk dat het niet gemakkelijk te herhalen is, maar we willen onze fouten als mensen niet herhalen.”
En het is ook een feest om negen uur lang met deze jongens rond te hangen? “Ja, de waarheid is dat ik gewoon een avondje uit wil met Buck en Bucky, en een leuke tijd met ze wil hebben.” Riemen vast, jongens. Tijd om ze op te zwepen en neer te slaan…
Masters of the Air streamt vanaf 26 januari op Apple TV+ (première met twee afleveringen, gevolgd door wekelijkse afleveringen).
Dit artikel verscheen voor het eerst in Total Film nummer 346, dat u hier en nu in de winkel kunt kopen.
Bekijk voor meer informatie onze gids met de beste Apple TV Plus-programma’s die op dit moment beschikbaar zijn.