Sinds de release van de baanbrekende hit Toy Story in 1995, heeft Pixar faam genoten als een krachtige animatiestudio met een uniek merk van verhalen van hoge kwaliteit. Maar welke momenten uit de films van Pixar zijn eigenlijk onvergetelijk?
Hoewel Pixar deel uitmaakt van het Disney-imperium, zijn de films iconisch genoeg om op zichzelf te staan. Of hun verhalen nu gaan over kibbelend speelgoed, rondreizende vissen, monsters die kinderen de stuipen op het lijf jagen als 9-tot-5 baan, of tienermeisjes met een eeuwenoude familievloek, een Pixar-film is een uitnodiging die gegarandeerd iets magisch, grappigs en ontroerends tegelijk is.
Bij zoveel films horen specifieke filmmomenten die misschien maar een paar minuten duren, misschien zelfs maar een paar seconden, maar krachtig genoeg zijn om een leven lang te onthouden. Hier zijn 32 van de beste momenten uit de bioscoopfilms van Pixar.
32. De lange rit naar huis (Wall-E)
(Afbeelding credit: Disney)
Wall-E is een torenhoge moderne klassieker, een uitgebreide sciencefictionroman over een overwerkte robot die de futuristische aarde moet opruimen. De film begint met een schrijnende noot, wat verrassend is voor een Disneyfilm. Tijdens de lange weg die Wall-E naar huis aflegt, bekruipt ons een sluipende horror over wat er van onze planeet geworden is – uitgebrand, vol afval, leeg van leven en als een virus ingehaald door één enkele megacorporatie. Zoals Wall-E onheilspellend suggereert, hebben de mensen de planeet lang geleden verlaten en een leger robots achtergelaten om de boel schoon te maken. Alleen is hun aantal afgenomen en is er nog maar één enkele, eenzame eenheid over. Wall-E eindigt uiteindelijk op een opbeurende noot, maar de opening is vol duisternis over de neiging van de mensheid tot zelfvernietiging.
31. De ontmoeting met de Manticore (Voorwaarts)
(Afbeelding credit: Disney)
In Onward, Pixars hommage aan fantasie-epos en rollenspellen zoals Dungeons & Dragons, bereiden de broers Ian (Tom Holland) en Barley (Chris Pratt) zich voor op de confrontatie met The Manticore, een oud kwaadaardig beest waarvan de legende zegt dat het hen in de juiste richting kan leiden – als ze het overleven. De heerlijke wending is dat in deze wereld waar moderniteit magie heeft overschaduwd, zelfs de Manticore (ingesproken door Octavia Spencer) haar scherpte heeft verloren en haar taverne nu een gezinsrestaurant in de voorsteden is. Geen enkel ander moment in Onward kristalliseert de slimme premisse beter dan deze scène, waarin de enige aanwezige gevaren onbeschofte vrijgezellenfeesten en late bestellingen zijn.
30. De Bachelorette: Boogschieten Editie (Brave)
(Afbeelding credit: Disney)
Brave speelt zich af in middeleeuws Schotland en vertelt het verhaal van Merida, de prinses van clan Dunbroch, die gendertradities afwijst en in plaats daarvan verlangt naar avontuur. Halverwege de film wordt Merida in de schijnwerpers gedwongen als de niet zo beste boogschutters van Schotland om haar hand wedijveren. In een scène die doet denken aan Mel Brooks-komedies toont geen van de mogelijke huwelijkskandidaten voldoende vaardigheid om zelfs maar indruk te maken op het gewone volk, laat staan op de prinses. Gelukkig kan Merida net zo makkelijk met een boog schieten als dat ze ademt, en ze zet iedereen voor schut – tot groot ongenoegen van haar moeder, de koningin.
29. Flik’s fout/Hopper’s toorn (A Bug’s Life)
(Afbeelding credit: Disney)
Aan het begin van A Bug’s Life, Pixars tweede film na Toy Story, keert de onhandige maar goedbedoelende Flik terug naar zijn thuiskolonie voordat de gemene sprinkhanen arriveren om de vruchten van hun arbeid op te eisen. Wanneer Flik zijn onstabiele apparaat opzij gooit, valt al het voedsel uiteindelijk over een klif. (Wiens idee was het om dat allemaal daar neer te zetten?) We hebben ons allemaal wel eens als Flik gevoeld, toen we het op het werk vreselijk verpestten en de gevolgen vreesden.
De fout van Flik gaat direct over in een ander steenkoud moment in heel Pixar: De introductie van de sprinkhanen. De sprinkhanen, die worden gekarakteriseerd als een gemene motorbende, nemen hun voorbeeld aan Hopper (ingesproken door Kevin Spacey), een charismatische alleenheerser die er geen twee keer over nadenkt om een kind voor een wilde handlanger te laten bungelen. Tussen Spacey’s opzwepende optreden als een van Disney’s meest onderschatte schurken en de daverende enscenering van de gedwongen entree van de sprinkhanen in de kolonie, is deze hele scène een wonder hoe je schurken introduceert zonder ook maar één seconde te verspillen.
28. Vissen zijn vrienden, geen voedsel (Finding Nemo)
(Afbeelding credit: Disney)
In Finding Nemo zoekt een angstige clownvis hoog en laag in de Stille Oceaan om zich te herenigen met zijn zoon Nemo, en onderweg ontmoet hij een wilde parade van kleurrijke wezens. Onder hen: een trio haaien, allemaal met een ultradik Australisch accent, die beloofd hebben nooit meer vis te eten. Kinderen vinden het misschien gewoon grappig dat angstaanjagende haaien zachtaardige reuzen zijn, maar volwassenen kunnen hun eigen lol op met het oproepen van een AA-bijeenkomst door de filmmakers. Het wordt nog erger als Dory’s bloedneus de grootste haai Bruce eraan herinnert hoe lekker vissen zijn, wat het begin is van een van de spannendste scènes in de hele film.
27. “You Got Me Monologuing!” (The Incredibles)
(Afbeelding credit: Disney)
Spoilerwaarschuwing als u The Incredibles niet hebt gezien! Tegen de grote finale van de film onthult de schurk Syndrome (ingesproken door Jason Lee) zichzelf als Buddy, die als puber idolaat was van Mr. Incredible en zelfs probeerde zijn sidekick te worden. Maar toen Mr. Incredible hem afwees, zaaide dat haat in Buddy, die aan een nieuwe levensmissie begon om alle superhelden te doden en zelf een superheld te worden, en uiteindelijk zijn formule te verkopen zodat de hele wereld krachten kan krijgen. De grote schurkenrede van Syndrome is een moment dat moeilijk te vergeten is, een moment dat volledig geniet van de clichés van superhelden- en spionagefictie, maar er ook op verfrissende manieren mee speelt.
26. “Ik ben bliksem” (Cars)
(Afbeelding credit: Disney)
De introductie van Bliksem McQueen in Cars is er een om nooit te vergeten. Een spannende lange reeks die niet alleen Bliksems onnatuurlijke talenten op de racebaan laat zien, maar ook zijn buitensporige arrogantie die van hem bijna meer een anti-held dan een hoofdpersoon maakt. In deze alternatieve realiteit waar auto’s en andere voertuigen leven, is Lightning een beginnende superster die net aan het begin staat van de bloei van zijn carrière wanneer hij nederig de waarde van het werken in teamverband leert kennen. Tussen de halsbrekende snelheid van de film en de verbluffende visuele natuurgetrouwheid – kijk maar naar de manier waarop het licht weerkaatst op de vuurrode lak van Bliksem – is er geen opening die het gaspedaal zo op het gaspedaal zet als Cars.
25. Remy maakt de soep (Ratatouille)
(Afbeelding credit: Disney)
In Ratatouille leent komiek Patton Oswalt zijn voice-over talenten in de rol van Remy, een keukenkenner die toevallig ook een rat is. Wanneer Remy in Parijs aankomt en zich in de keuken van het restaurant van zijn overleden idool bevindt, is hij ontzet wanneer een nederige vuilnisjongen, Alfredo Linguini, een puinhoop maakt van kokende soep. Remy vertraagt zijn eigen schone ontsnapping om Alfredo’s rotzooi op te ruimen, waarmee een betoverende paar minuten beginnen waarin Remy dolgelukkig is eindelijk in zijn element te zijn. Dankzij de prachtige animatie en het verrukkelijke art design is dit vroege moment waarop Remy en Alfredo hun vriendschap beginnen weer een onvergetelijk filmmoment met dank aan Pixar.
24. Nemo op de berg Wannahockaloogie (Finding Nemo)
(Afbeelding credit: Disney)
Terwijl Marlin overal naar Nemo zoekt, bevindt de kleine zich in het gezelschap van andere vissen die vastzitten in een tank van een tandartspraktijk. Terwijl ze allemaal hun ontsnapping plannen, verwelkomen ze Nemo als één van henzelf, inclusief een charmante en hilarische ceremonie bovenop “Mount Wannahockaloogie” (de decoratieve nepberg van de tank) waarin Nemo zijn nieuwe naam verdient: Shark Bait. (Hooh-ah-ah!) Naast het feit dat het belachelijk speels is, is het gewoon zo charmant dat deze grizzled vissen, onder leiding van de intimiderende Gill (ingesproken door Willem Defoe), het op zich nemen om over Nemo te waken totdat hij herenigd kan worden met zijn vader.
23. Joe’s Gelofte (Ziel)
(Afbeelding credit: Disney)
De wereld nam een schrijnende wending in 2020 toen de COVID-19 pandemie het leven van alledag ontwrichtte en wijdverspreide somberheid de overhand nam. Aan het einde van dat moeilijke jaar kwam de op dat moment nieuwste film van Pixar uit, Soul, een metafysische en filosofische animatiekomedie over een jazzmuzikant genaamd Joe (Jamie Foxx) wiens ziel van zijn lichaam is gescheiden. Nadat Joe heeft geleerd dat het in het leven niet draait om succes, maar gewoon om voluit leven, krijgt hij van de almachtige Jerry (Alice Braga) te horen dat hij terug mag keren naar de aarde. In het laatste beeld van de film schijnt de ochtendzon op Joe, die zijn voordeur uitloopt en belooft om vanaf nu elke minuut te leven. Het einde van Soul is zonder twijfel een van de meest bevestigende eindes in de Pixar-geschiedenis, omdat het op warme wijze benadrukt dat elk moment dat we hebben een geschenk is. In het midden van quarantaine en wanhoop herinnert Soul ons eraan wat leven echt betekent.
22. Hopper’s ondergang (A Bug’s Life)
(Afbeelding credit: Disney)
In de climax van A Bug’s Life zet een onweersbui de sfeer neer waarin nederige mieren het opnemen tegen imposante sprinkhanen. Als de strijd tussen Flik en Hopper gaat, werpt de planning van Flik zijn vruchten af als er uit het niets een vogel verschijnt die Hopper wreed voedt aan zijn kinderen. De film stelt al vroeg vast dat sprinkhanen hun eigen roofdieren hebben in de vorm van gigantische vogels, die zich griezelig gedragen als, nou ja, dieren die uit puur instinct handelen. (Dit staat in schril contrast met de insecten, die niet alleen praten maar ook in staat lijken te zijn om dingen uit te vinden, Shakespeare te reciteren en zelfs bestuurssystemen te vormen). Wat betreft de sterfscènes van schurken in kinderfilms, is A Bug’s Life krachtig suggestief in zijn wreedheid. Er wordt hier geen moord gepleegd; het is gewoon de natuur.
21. Van deur tot deur (Monsters Inc.)
(Afbeelding credit: Disney)
De wereld van Monsters Inc. werkt met een complex systeem van magische deuren die overal ter wereld naar elke slaapkamer kunnen openen. Het is dan ook toepasselijk dat de climax vol actie van de film zich rondom deze deuren afspeelt. Dit is misschien wel het grootste decorstuk dat ooit in een Pixar-film is opgenomen, althans wat betreft de geografische reikwijdte; de personages zoeven overal rond, van Parijs tot Japan tot Louisiana (waar de schurk Randall is gestrand). Maar het grootste deel speelt zich af in het hoofdkwartier van Monsters Inc., waar de intimiderende hoogtes en zinderende snelheid van de bungelende deuren een voor de hand liggende reden zijn voor deze personages om dicht bij elkaar te blijven en vol te houden.
20. Woody’s restauratie (Toy Story 2)
(Afbeelding credit: Disney)
Er is nog nooit een sensueler moment in een Pixar-film geweest. Nadat Woody door de hebzuchtige eigenaar van de speelgoedwinkel Al (Wayne Knight) is gestolen voor zijn collectie – en later ter veiling aan Japan is verkocht – huurt Al een expert in die simpelweg “The Cleaner” heet (ingesproken door Bob Peterson) om Woody weer in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Pixars status als technisch vooruitstrevende studio is hier goed te zien, want de texturen op het scherm van plastic, verf, katoen, glas en meer knallen gewoon van het scherm. Het is natuurlijk hartverscheurend om Andy’s naam overschilderd te zien, maar er is gewoon iets aan deze scène dat zo bevredigend aanvoelt. (Leuk weetje: Het model voor The Cleaner is gerecycled van Geri, een excentrieke oude man die schaakt in de korte film Geri’s Game uit 1997 van Pixar).
19. Russell ontmoeten (Up)
(Afbeelding credit: Disney)
Niet lang nadat Up het publiek in snikken heeft achtergelaten, wordt de stemming lichter en vrolijker met de komst van Russell, ingesproken door de toenmalige kindacteur Jordan Nagai, bij Carl op de stoep. Met zijn schattige ronde ontwerp, zijn onverbloemde enthousiasme (dat waarschijnlijk de pijn van zijn vaders verlating maskeert) en zijn verbeten koppigheid om zijn laatste insigne te verdienen, heeft Russel meteen een plekje in ons hart veroverd door zijn scoutinghandboek letterlijk van dichtbij te lezen. Complimenten aan het animatieteam van de film voor het feit dat Russell zo kostbaar acteert, zelfs als hij zich vastklampt aan de veranda van Carl.
18. Alpha Bravo neemt positie in (Toy Story)
(Afbeelding credit: Disney)
Als al Andy’s speelgoed in paniek raakt over Andy’s verjaardagsfeestje – waarvan ze bang zijn dat het hun vervroegde pensioen wordt, omdat verjaardagen nieuw speelgoed betekenen – stuurt Woody een groep groene legermannen die een verkenningspositie in een decoratieve fabriek innemen. De scène is niet alleen belachelijk leuk en slim, maar waarschijnlijk ook fundamenteel in hoe het de verwachtingen van Pixars filmstijl voor altijd vastlegt. De films van Pixar gaan nooit alleen maar over speelgoed of insecten of superhelden. Eigenlijk gebruiken ze hun personages in combinatie met bekende filmconventies (in dit geval een oorlogsfilm) om iets totaal nieuws te maken.
17. Rijden op de Oost-Australische stroming (Finding Nemo)
(Afbeelding credit: Disney)
Halverwege de reis van Marlin en Dory om Nemo te vinden, liften de twee mee op de rug van Crush, een 150 jaar oude zeeschildpad, om over de meest buisvormige onderzeese snelweg van de Stille Oceaan te rijden. Crush is niet alleen een belachelijk chille kerel die praat als een surfer uit Venice Beach, maar de East Australian Current is een visueel wonder dat ons doet wensen dat we allemaal vissen konden zijn en in zijn vacuümachtige snelheid konden zwemmen. De scène speelt ook een zeer belangrijke rol voor Marlijn, waar hij leert dat ouderschap niet altijd draait om het beschermen van zijn kinderen, maar om erop te vertrouwen dat het goed met ze gaat.
16. De nieuwe rit van Elastigirl (Incredibles 2)
(Afbeelding credit: Disney)
In het vervolg op The Incredibles uit 2018 wordt Elastigirl in de schijnwerpers gezet om het imago van superhelden te verbeteren. In een inventieve achtervolgingsscène die de kenmerkende creativiteit van Pixar ademt, vertrekt Elastigirl in een gloednieuwe aangepaste motorfiets die gebruik maakt van haar krachten doordat ze in tweeën kan splitsen. Kijk goed hoe de filmmakers natuurkunde uit de echte wereld gebruiken om een scène te maken die nog steeds zo geaard aanvoelt, ondanks het feit dat het zo onmogelijk is. In combinatie met Michael Giacchino’s pulserende, op spionage geïnspireerde muziekscore, handhaaft de scène Pixars status als een van de meest ingenieuze animatiefilmmakers die er zijn.
15. Naar de hemel! (Up)
(Afbeelding credit: Disney)
Het maakt niet uit hoezeer het tegen de natuurkunde ingaat. Als het huis van Carl opstijgt en wegvliegt met duizenden kleurrijke heliumballonnen eraan vast, wordt Up meer dan een film over een koppige oude man die vasthoudt aan zijn bezittingen. Het wordt een avontuur waarin Carl leert wat het eigenlijk betekent om de herinnering aan zijn geliefde overleden vrouw Ellie te eren. Na Toy Story heeft Up misschien wel de meest uitgesproken visuele iconografie in de hele filmografie van Pixar, en de visuele metafoor van een vliegend huis is echt onvergetelijk.
14. Een beetje actie (The Incredibles)
(Afbeelding credit: Disney)
In veel superheldenfilms rennen personages op supersnelheid, maar er zijn er maar weinig die zo opwindend zijn als de grote actieset van Dash in The Incredibles. In plaats van de tijd te vertragen of verstrikt te raken in onzinnige VFX, is Dash eigenlijk gewoon een sportwagen op twee benen, wat de scène een fundamenteel gevoel van zwaartekracht en gewicht geeft waar andere films met supersnelheid geen rekening mee houden. Door de glasheldere regie, het ritme van de actie en de slimme ondermijning van de verwachtingen is het triomfantelijke moment van Dash genoeg om ons allemaal een behoefte aan snelheid te geven.
13. De wanhoop van Buzz (Toy Story)
(Afbeelding credit: Disney)
Nadat hij het grootste deel van Toy Story gelooft dat hij een echte Space Ranger is, komt Buzz Lightyear er op de meest harde manier achter wat hij eigenlijk is: speelgoed. Een poging om zichzelf het tegendeel te bewijzen (tv-reclames, verdorie!) eindigt voorspelbaar in een ramp als Buzz letterlijk naar de bodem zakt. De scène is weer zo’n voorbeeld van de ontroerende manier waarop Pixar verhaalt, zelfs met onmogelijk onwerkelijke personages. Buzz Lightyear mag dan een stuk plastic zijn, maar op dit moment voel je echt de pijn in zijn ziel.
12. Afscheid van Boo (Monsters Inc.)
(Afbeelding credit: Disney)
Na een lange reis van gehechtheid aan het mensenkind Boo (ingesproken door de toenmalige kind-actrice Mary Gibbs), scheidt het grote blauwe monster en hoofdrolspeler van Monsters Inc., Sully (John Goodman), van haar in weer een ander geval waarin Pixar precies weet hoe het onze harten op de juiste manier moet verbrijzelen en verscheuren. Wanneer Boo de deur van haar slaapkamerkast opent en haar favoriete monster daar niet ziet staan, wisten we dat Monsters Inc. iets anders was.
11. “Geen capes!” (The Incredibles)
(Afbeelding credit: Disney)
The Incredibles is in meerdere opzichten een stijlvolle film. Aan de oppervlakte is het een strakke hommage aan de Silver Age van stripboeken en spionagemedia. Maar de personages hebben alleen maar druppels gehad dankzij modeontwerpster en kostuummaakster Edna Mode, die tot uw verrassing de stem heeft van regisseur Brad Bird. Als een mix van Anna Wintour en Q uit James Bond, schildert Edna’s introductie haar op memorabele wijze af als een vrouw met een hoge smaak en hoge normen, niet allemaal door arrogantie. Let op haar strenge regel tegen capes, die wordt geïllustreerd door een verrassend gruwelijke montage van dode superhelden. Edna slaat zichzelf duidelijk voor die fouten, ook al houdt ze vol dat ze nooit naar het verleden kijkt.
10. Miguel ziet het land van de doden (Coco)
(Afbeelding credit: Disney)
De musicalhit Coco uit 2017 is een duizelingwekkende verkenning van Mexicaanse folklore, en geen enkel moment verkoopt de eerbiedige geest van de film beter dan wanneer Miguel, een levende jongen, per ongeluk het Land van de Doden nadert. Het Land van de Doden is echter niet zozeer een plaats van angst en horror, maar een prachtige metropool vol licht, muziek en liefde. Miguel rustend op knapperig gloeiende oranje bloemblaadjes en is sprakeloos bij het zien van de pure majesteit van het Land van de Doden. Wij ook, want het adembenemende uitzicht en de ontroerende muziek van Michael Giacchino bereiken een crescendo om ons van onze voeten te vegen.
9. Leren om verdriet nodig te hebben (Inside Out)
(Afbeelding credit: Disney)
Inside Out besteedt het grootste deel van de tijd aan het lastig vallen van Sadness (ingesproken door Phyllis Smith). Ze staat vaak in de weg van de andere emoties, zoals Joy, die ervoor zorgen dat Riley goed functioneert. Sadness erkent zelf haar obstructiviteit en probeert wanhopig om zichzelf uit de weg te ruimen. Maar het einde van de film slaat in als een baksteen wanneer het voorstelt dat je verdrietig voelen net zo essentieel is als blijdschap, woede, afkeer en al het andere dat de menselijke ervaring zo rijk maakt. Het zijn misschien niet onze mooiste momenten, maar verdriet herinnert ons precies aan de dingen die echt belangrijk voor ons zijn.
8. Dansen in de ruimte (Wall-E)
(Afbeelding credit: Disney)
Wall-E (de film) betreedt een heel ander emotioneel niveau wanneer Wall-E en EVE zich herenigen en samen dansen in de ruimte buiten het ruimteschip Axiom. Wall-E heeft zo lang naar een ruwe VHS-band van de film Hello, Dolly! gekeken en gehoopt op de dag dat hij iemand zou hebben die met hem zou dansen. Eindelijk maakt Wall-E zijn droom waar in deze betoverende ruimtewals waarin Wall-E en EVE als koppel naar elkaar toe groeien. Honderden jaren lang heeft Wall-E tegen onmogelijke verwachtingen in hard gewerkt om de Aarde te redden. Op dit moment kan deze nederige held van de mensheid eindelijk zijn stoutste droom waarmaken.
7. Ratten nemen de keuken over/Ego’s nostalgie (Ratatouille)
(Afbeeldingskrediet: Disney)
De climax van Ratatouille is hartverwarmend of afschuwelijk, afhankelijk van of je als gezondheidsinspecteur werkt. Nu het grootste deel van Gusteau’s keukenpersoneel ontslag heeft genomen vanwege Linguini’s oneerlijkheid, komen Remy en zijn clan ratten te hulp om het restaurant draaiende te houden, waarbij Remy de stroom coördineert. Alles komt tot een hoogtepunt wanneer de meedogenloze voedselcriticus Anton Ego een hap ratatouille (het Franse gerecht) neemt en plotseling heimwee krijgt naar zijn kindertijd en de kookkunst van zijn moeder. Hoewel het hilarisch en gruwelijk is om ratten fijne gerechten te zien bereiden, herinnert het ontdooien van Ego’s koude hart ons eraan dat geen enkele kritiek zonder inherente vooroordelen is, en dat het onze levenservaringen zijn die onze smaak vormen.
6. Woody’s pensioen (Toy Story 4)
(Afbeelding credit: Disney)
Wat uw gedachten ook zijn over Toy Story 4, er bestaat geen twijfel over hoe mooi het eindigde. Waar Toy Story 3 eindigt op een manier die een nieuw begin suggereert, eindigt Toy Story 4 met een ondubbelzinnig pensioen, om de laarzen uit te hangen en te genieten van een leven dat helemaal losstaat van wat je vroeger was. Woody’s afscheid van de rest van het speelgoed dat hij (en wij, het publiek) al zo lang kennen is teder en bitterzoet, met name verlicht in warm kastanjebruin dat het gevoel van de herfst oproept – een seizoen van grote verandering. Nooit eerder voelde het sentiment “You got a friend in me” krachtiger dan aan het einde van de vierde Toy Story.
5. Into the Fire (Toy Story 3)
(Afbeelding credit: Disney)
Een van de donkerste momenten in de geschiedenis van Pixarfilms vindt plaats tegen het einde van Toy Story 3, wanneer Woody, Buzz, Jessie en de rest in een vuilniscontainer belanden en langzaam een vurige ondergang naderen. Voor de eerste keer in de serie heeft niemand, zelfs niet de normaal gesproken slimme en vastberaden Woody, een idee hoe ze uit de situatie kunnen komen. Terwijl het razende vuur dichterbij komt, geven Andy’s dierbare speelgoed elkaar de hand in de stille erkenning dat de enige genade op dit moment is dat ze samen het einde tegemoet gaan. Natuurlijk worden ze te elfder ure gered door een zeer behulpzame groep buitenaardse wezens, wiens bijna religieuze lofzang op “The Claw” eigenlijk aanvoelt als een verlossing. Maar voordat ze te hulp schoten, overtuigde Toy Story 3 zijn publiek ervan dat het het ondenkbare ging doen.
4. Zingen voor Mama Coco (Coco)
(Afbeelding credit: Disney)
Wanneer Ernesto de la Cruz (Benjamin Bratt) in Coco “Remember Me” zingt, zit het vol instrumentatie en bombast die verraadt hoe de echte componist, Miguels voorouder Hector (Gael Garcia Bernal) het bedoeld had te klinken: teder. Het is dan ook geen verrassing dat wanneer Miguel het zachtjes zingt voor zijn overgrootmoeder Coco, zij plotseling wakker wordt en zich herinnert hoe haar vader voor haar zong. In deze emotioneel geladen film over de overweldigende krachten van herinneringen, muziek en familieliefde, worden de banden tussen de generaties versterkt als Miguel Mama Coco helpt herinneren hoeveel haar vader voor haar betekende.
3. “Toen ze van me hield” (Toy Story 2)
(Afbeelding credit: Disney)
Terwijl de naam “Andy” veel betekent in de wereld van Toy Story, roept de naam “Emily” meer gecompliceerde gevoelens van liefdesverdriet en verlatenheid op. Wanneer cowgirl Jessie aan Woody haar eigen verleden met Emily herinnert, kleurt de weemoedige stem van Sarah McLachlan (die het originele nummer “When She Loved Me” zingt) een door de zon gedompelde montage van een klein meisje dat zo verliefd is op haar geliefde cowgirlpop – tot de dag dat ze dat niet meer is. Net zo waar als de zon ondergaat, zo worden kinderen ook oud en stappen ze snel over van de dingen die hen ooit vreugde gaven. Er is niets kwaadaardigs aan het feit dat Emily Jessie schenkt. Het is gewoon de vergankelijke aard van speelgoed en kinderjaren.
2. Wall-E ontmoet EVE (Wall-E)
(Afbeelding credit: Disney)
Wall-E is echt een masterclass in animatie, omdat het een multidimensionale romance is waarin twee personages nauwelijks iets samenhangends zeggen, maar hun acties boekdelen spreken. Wanneer Wall-E voor het eerst de hypermoderne EVE ontmoet, die op een missie is om bewijs van vegetatie te vinden op de nu verlaten Aarde, is onze held helemaal verkocht. Wanneer er plotseling een storm opsteekt, schuilen de twee in Wall-E’s nederige geïmproviseerde huis, waar zijn verzameling snuisterijen EVE een glimp laat opvangen van een Aarde van zo lang geleden. Wanneer EVE na het verzamelen van een plantje in een abrupte winterslaap gaat, houdt Wall-E hopeloos en schattig – en misschien wel een beetje bizar – hun date gaande. Wall-E is een unieke romance en verdient zijn eer als een alarmerende activistische sciencefictionfilm met een hart.
1. Tot in het oneindige en verder (Toy Story)
(Afbeelding credit: Disney)
Stel je voor: het is 1995. Deze chique studio waar nog nooit iemand van gehoord heeft, heeft zojuist een geavanceerde film uitgebracht die volledig met de computer gegenereerd is. Je kunt niet geloven dat tekenfilmfiguren er zo uit kunnen zien. Bovendien is deze film over pratend speelgoed op de een of andere manier ongelooflijk, zo vol humor en persoonlijkheid en inventiviteit. En hier is het dan, de climax. Wat er gebeurt is dat een stel speelgoed achterin een rijdende vrachtwagen probeert te komen. Maar het verhaal dat wordt verteld is er één van loyaliteit, kameraadschap, verstand en liefde, allemaal verpakt in een Grieks aandoende actie odyssee vermengd met de showmanship van een Hollywood blockbuster. Als Buzz Lightyear met Woody opstijgt en zijn vleugels uitslaat, gaat er letterlijk vuurwerk af terwijl Buzz manoeuvreert om hoogte te behouden. Als Woody verbaasd is dat Buzz echt vliegt, houdt Buzz vol – tekenend voor zijn groei – dat ze gewoon vallen, “met stijl”. Wanneer Buzz en Woody in Andy’s doos landen, volgt ook de ontknoping van de film. Het speelgoed zit weer in de doos waar het hoort, maar animatie en films zijn sindsdien nooit meer hetzelfde geweest.