Waarschuwing: Spoilers voor Act 2 van Baldur’s Gate 3
Is er iets beters dan een ronduit verontrustende eindbaas tegenkomen en je overredingskracht gebruiken om helemaal niet tegen hem te hoeven vechten? Nou, wat dacht je ervan om onder een bloederig treffen uit te komen door de genoemde eindbaas ervan te overtuigen jouw werk te doen door zichzelf uit beeld te halen? Terwijl ik me een weg baande door Act 2 van Baldur’s Gate 3 om de legendarische Moonrise Towers te bereiken, stuitte ik op het brouwhuis The Waning Moon. Het vervallen gebouw had duidelijk betere dagen gekend, zoals de meeste bouwwerken in de omgeving, maar wat er in stond deed me stilstaan.
Binnen zag ik een grotesk uitziende man met een grote, vooruitstekende buik. Zijn gezicht was bedekt met een kap en darmachtige ranken slingerden over zijn borst alsof ze vastgebonden waren om het gigantische vat op zijn rug te ondersteunen. Ik bereidde me voor; als videospellen me iets geleerd hebben, is het dat hij baasmateriaal op zijn lijf geschreven had. Nadat ik me voorzichtig een weg over de drempel had gebaand, merkte ik al snel dat hij niet vijandig was, net zomin als de zombiepatiënten die in de kamer rondliepen. Zonder iets anders te doen, schoof ik naar de bar die hij bediende en nam met tegenzin plaats.
Voor ik het wist, was ik verwikkeld in een ander soort gevecht met dit onheilspellende personage dat Thisobold Thorm bleek te zijn. Er werden geen klappen uitgedeeld, er werd geen bloed vergoten. In plaats daarvan werden woorden mijn favoriete wapen. Op dit moment gebruikte ik mijn bardvaardigheden goed. Met wat goocheltrucs wist ik te voorkomen dat ik ook maar één druppel dronk van de twijfelachtige drank die hij probeerde te serveren, en na verschillende overtuigingsproeven te hebben doorstaan, was ik niet alleen in staat om nuttige informatie uit hem te krijgen, maar slaagde ik er ook in om hem genoeg te laten drinken om te barsten. Zijn liefde voor drank was zijn ondergang. Wie had gedacht dat een gesprek met mij zo dodelijk kon zijn?
Ga naar de bard, of ga de strijd aan
(Afbeelding credit: Larian Studios)Dierlijke antwoorden
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Dieren ondervragen in Baldur’s Gate 3 is mijn nieuwe favoriete RPG tijdverdrijf
De beslissing om als bard te spelen tijdens mijn eerste Baldur’s Gate 3 playthrough heeft absoluut zijn vruchten afgeworpen in meerdere opzichten. Als speler die graag overtuigende vaardigheden in mijn voordeel gebruikt en zich uit gevaarlijke scenario’s praat, voelde ik me meteen aangetrokken tot het bardleven. Bovendien verliest het spelen op een luit nooit zijn charme. Maar ik ben constant onder de indruk geweest van hoeveel invloed het kan hebben op de richting van mijn reis in de wereld die Larian tot leven heeft gebracht. Zoveel dialoogopties hebben bijgedragen aan mijn bardpersoonlijkheid, en er zijn veel gelegenheden geweest waarbij het me uit hachelijke situaties heeft gehaald. Waar ik dit echt zag schitteren was in Act 2, waar ik, net als mijn barman met mijn dikke buik, verschillende bazen kon overtuigen om in wezen mijn werk voor mij te doen en mij het gedoe te besparen.
Een van de meest memorabele momenten was toen ik het nachtmerrieachtige House of Healing tegenkwam. Na een paar verontrustende verpleegsters te hebben ontmoet die lijken verzorgden, was ik al snel getuige van een gruwelijk tafereel. Een dokter met de naam Malus Thorm stond in het midden van een operatiekamer en martelde een zeer bedroefde patiënt. Compleet met scherpe mechanische klauwhanden had de dolgedraaide dokter ook alles in zich om een geduchte tegenstander te worden, en ik had geen zin om het tegen hem op te nemen als het aan mij lag. Gezien hoe mijn ontmoeting met Thisobold verliep, hoopte ik hetzelfde te kunnen doen met deze zenuwslopende dokter. Toen we eenmaal begonnen te praten, kwam er een overtuigingscheck die ik absoluut moest doen. Een succesvolle worp met de dobbelstenen leidde tot een zeer pijnlijk einde voor Malus, maar niet voor mijn handen. Ik hoefde alleen maar achterover te leunen en toe te kijken.
(Afbeelding credit: Larian Studios)
Ik slaagde er in feite in om alle Thorm ‘broers en zussen’ in Act 2 uit te roeien door alleen maar te dialogeren, wat de ervaring van het rollenspel als een bard des te meer de moeite waard en meeslepend maakte. En daar bleef het niet bij. Tijdens een queeste in de Gauntlet of Shar, slaagde ik er zelfs in om een machtige baas ervan te overtuigen om zijn eigen volgelingen te doden en zichzelf vervolgens uit de weg te ruimen, zodat ik ongedeerd weg kon lopen. Zilvertong of wat? Er zijn veel gelegenheden geweest waarbij de klassespecifieke dialoog me uit de problemen heeft geholpen – en me er soms recht in heeft gezet als sommige keuzewerelden niet zo goed overkwamen (zie hierboven).
Baldur’s Gate 3 zit boordevol mogelijkheden, en er is geen tekort aan routes om te nemen en ontdekkingen om te doen. Maar de grootste kracht is de mogelijkheid die u krijgt om uw eigen reis vorm te geven. Het doet zijn genre eer aan als een echte rollenspelervaring, en ik vind het geweldig dat ik me als bard uit eindbaasgevechten kan praten. Ik vind het ook geweldig dat veel andere spelers hun eigen vaardigheden hebben gebruikt, zoals onze eigen Austin Wood die charisma gebruikte om als Paladin van de eindbazen te winnen. Het is heel logisch dat een bard zijn woorden kan gebruiken om te winnen. Ik moet tenslotte in leven blijven om anderen door middel van liederen te vertellen over mijn avonturen. Het zou niet goed zijn om door toedoen van een machtige vijand ten onder te gaan voordat de wereld mijn volgende ballade kan horen.
Dit is waarom uw eerste Baldur’s Gate 3 playthrough een bard zou moeten zijn, D&D’s best/slechtste klasse.