Paul King duikt in de achtergrond van Roald Dahls excentrieke chocolatier Willy Wonka met zijn nieuwe muzikale verhaal. Met TimothÉe Chalamet in de titelrol neemt Wonka de kijker mee terug naar zijn begintijd en vertelt hij hoe hij van chocola verkopen in een klein winkeltje uitgroeit tot wereldberoemd worden. De nieuwe fantastische film krijgt lovende kritieken en heeft een absoluut sterrencast, waaronder Olivia Colman, Hugh Grant en Keegan-Michael Key.
In de aanloop naar de release had Total Film de gelegenheid om met Key te praten over zijn rol als hoofd van de politie in de film. Hier is ons gesprek, bewerkt voor de lengte en duidelijkheid.
Total Film: Vertel me eens over uw interactie met dit verhaal voordat u deze rol kreeg. Is dit iets waar u mee opgegroeid bent, kijkend of lezend? Of is het iets dat op de achtergrond heeft gezeten met een cultureel begrip ervan?
Keegan-Michael Key: Ik zou zeggen waarschijnlijk meer het laatste dan het eerste voor mij. Hoewel ik een fan ben. Ik ben een grote fan van de film van Gene Wilder, de film uit ’71, en ik herinner me dat die in specials op televisie was.
Dus ik was enthousiast, denk ik, zoals elk Amerikaans kind dat zou zijn. Het werk van Dahl heeft iets hartverwarmends en tegelijkertijd iets duivels. Dat sprak me erg aan. Het is op een bepaalde manier bijna rebels om naar de show te kijken. En tegelijkertijd, om jezelf te zien als een kind dat denkt, “nou, ik gedraag me tenminste niet als die kinderen” [lacht].
Ja. “Ik ben Mike Teavee niet.”
Ja.
Het is interessant, er zit soms een soort wreed randje aan het werk van Dahl, dat heel lekker is, een soort akeligheid. Dit komt ondertussen uit de pen van iemand die Paddington heeft gemaakt, wat gewoon heerlijk is. Kunt u me een idee geven van wat we qua toon kunnen verwachten? Is er een soort Roald Dahl wreedheid en gemeenheid waar we van genieten? Of is het die Paddington-zoetheid?
Het is een beetje een hybride, als je dat al kunt zeggen, want het lijkt erop dat ze op een bepaalde manier bijna lijnrecht tegenover elkaar staan. Paul King, onze regisseur, is gewoon een wandelend hart – dat is hij echt. Hij is gewoon een lieve, gevoelige man. Ik denk dat zelfs hij een beetje van die wreedheid probeerde in te brengen, zodat we Dahl op die manier zouden eren.
Zonder al te veel weg te geven, zou ik zeggen dat mijn personage – hoe zal ik het zeggen – bij wijze van spreken de mantel van Dahl ophoudt. Of de ervaringen die mijn personage in de film meemaakt, dragen die Dahl-ist… Begrijpt u wat ik bedoel?
Ja, dat doe ik. Hij is een soort Miss Trunchbull van Matilda, of de afschuwelijke tantes van James And The Giant Peach. Hij is een soort groteske gemenerd die zijn verdiende loon krijgt, hoop ik.
Ja.
Niet dat u dat zult zeggen.
Ja, er zit een gevoel van Dahl-isme in het stuk. Maar tegelijkertijd is er zo’n hartverwarmend soort onschuldige, oogopenende verrukkelijkheid. Ik denk dat u de term “verrukkelijk” gebruikte. Er is een verrukkelijkheid, die op zichzelf al heerlijk is, de verrukkelijkheid – de Kingiaanse hoopvolheid die je in Paddington zou zien. Maar in tegenstelling tot Paddington is niet iedereen in deze wereld aardig. Niet iedereen in deze wereld is goed bedoeld.
(Afbeelding credit: Warner Bros.)
Denkt u dat dit precies het juiste moment is voor een film als deze? We hebben allemaal de pandemie en alles meegemaakt, en we zijn er misschien uit gekomen met een verlangen naar vriendelijkheid en vriendelijkheid. En hoewel u zegt dat er een Dahl-achtige wreedheid in zit, is het in wezen een traktatie – een echte filmische traktatie zoals Wonka die zou kunnen maken. En daar hunkeren wij als publiek naar?
Ik geloof echt dat we daar naar verlangen. Het is bijna alsof we in de pandemie zaten, en nu hebben we dus, bij wijze van spreken, een kans om vriendelijkheid met anderen te delen, van aangezicht tot aangezicht. Dus laten we naar buiten gaan en dat doen.
Nou, dat hoop ik zeker. Dat is mijn gevoel. Als we ons weer onder elkaar mengen, en als we weer ellebogen tegen elkaar stoten, en als we elkaar weer aanvoelen in deze sociale dans die we het leven noemen, hebben we de kans om niet alleen opnieuw contact te maken, maar ook om opnieuw vriendelijkheid te tonen. Ik denk dat deze foto daar een perfect voorbeeld van zal zijn.
Ik weet dat ik dit als een gebroken record blijf zeggen, maar er zit een gevoel van hoop in. En het feit dat het niet alleen Willy is, maar dat de film zelf een ontembare geest heeft. Ik hoop dat mensen opgewekter uit de bioscoop komen dan toen ze binnenkwamen.
Heerlijk. Ja, graag. Schrijf mij maar in. Ik wil twee kaartjes, steeds weer opnieuw. Tot slot, wat is uw favoriete chocolade?
Mijn lievelingseten? Vroeger – ik weet niet of jullie ze nog steeds maken – was er een Cadbury’s rozijnen- en notenreep.
Fruit en noten?
Ja, fruit en noten. Een Cadbury’s notenreep. Ik ben heel dicht bij Canada opgegroeid, wat een soort Groot-Brittannië is [lacht]. Als kind groeide ik ongeveer 10 minuten van Canada op, en mijn ouders en ik gingen soms de grens over, en dan kon je echte chocolade krijgen. Je kunt dan Cadbury’s chocolade krijgen. Dus dat was altijd mijn favoriet.
Wonka draait op 8 december in de Britse bioscopen en op 15 december in de Amerikaanse bioscopen. U kunt ook ons interview met hoofdrolspeler TimothÉe Chalamet bekijken, en hou uw ogen open voor meer gesprekken met de cast en filmmakers op de site en op de Inside Total Film podcast later in de week.