Toen The Walking Dead tegen het einde van 2022 zijn laatste seizoen afrondde, maakte ik me zorgen over wat er in het verschiet lag voor het universum op klein scherm. Met een heleboel spin-offs die al in de maak waren, leek het alsof het zombiegebeuren naar de eindstreep schuifelde; de ontknoping miste inzet en barstte uit zijn voegen van te veel personages, waarvan velen gegarandeerd tot na de allerlaatste aflevering zouden blijven leven.
Hoewel de hoofdserie in de latere jaren zeker meer spektakel had geboden, had ze ernstig uit het oog verloren wat we echt wilden. Nu heb ik echter onverwacht veel vertrouwen in de toekomst van de franchise.
Dat is voor een groot deel te danken aan The Walking Dead: Daryl Dixon, de vervolgserie onder leiding van Norman Reedus, waarin de titulaire overlevende aanspoelt in Frankrijk en probeert door de Apocalyps te navigeren terwijl hij van Marseille naar Mont Saint Michel in Normandië reist. Het gaf me wat ik als oud-kijker zo gemist had aan de eerste seizoenen van The Walking Dead: andere soorten wandelaars, vernieuwende nieuwe aanvallen van de ondoden en een broodnodig nieuw landschap. Maar het belangrijkste is misschien wel dat het begreep hoezeer wij fans hunkerden naar de terugkeer van een kleinere cast en intimiteit tussen personages – en boy, wat heeft het opgeleverd.
Nieuwe personages, oude trucs
(Afbeelding credit: Emmanuel Guimier/AMC)
Clémence PoÉsy bleek een geweldige toevoeging aan de serie, met een kracht en staalhardheid die zich kon meten met fanfavorieten als Carol of Maggie. Ze bracht dit echter in evenwicht met een innemende, realistische warmte; haar tot drugsverslaafde non omgevormde Isabelle haalde Daryl meer uit zijn schulp dan iemand in zijn omgeving in The Walking Dead ooit had gedaan. Tijdens de 12-jarige uitzending van The Walking Dead heeft Daryl eigenlijk alleen maar een band gedeeld met Carol, en die is puur platonisch (sorry, Caryl shippers). Er was die ene flashbackaflevering in seizoen 10, waarin hij schijnbaar een relatie begon, genoot en eindigde met een vrouw genaamd Leah – maar ik denk niet dat ik de enige fan ben die suggereert hoe minder we daarover praten, hoe beter. Daryl Dixon is niet expliciet als het gaat om meer tussen het hoofdpersonage en Isabelle, maar het hint zeker naar iets diepers. In de toekomst zou dit welkom nieuw terrein zijn voor zowel de langharige eenling als de fans, gezien het feit dat romantiek de afgelopen jaren in het hele universum van The Walking Dead ontbrak.
Daryls band met de jonge Laurent (Louis Puech Scigliuzzi) was ook heerlijk, want we zagen hoe hij omarmde een vaderfiguur te zijn. Natuurlijk zorgde hij altijd voor de kleintjes RJ en Judith Grimes van Rick en Michonne, maar omdat hun beide ouders nog in leven zijn, werd hij altijd meer als een soort oom beschouwd. Laurent’s vader was ook een schurk, wat duidelijk grote protector vibraties in Daryl losmaakte, waarschijnlijk omdat zijn eigen vader ook slecht nieuws was geweest. Kwetsbaarheid! Ik was vergeten dat dat bestond in deze wereld.
Daryl Dixon, de show, was niet alleen maar plechtig en serieus. Ik giechelde van het griezelen bij de introductie van “brander” zombies, en gilde van opwinding toen Isabelle’s zusters in habijt hun kruisbogen verzamelden om te vechten tegen Madam Genet’s dreigende militie. We kregen ook walkerorkesten, dragshows, vechtclubs, een flashback naar de uitbraak in Parijs en een epische cameo van Melissa McBride in de finale, waardoor ik nu helemaal klaar ben voor het tweede seizoen waarin Carol centraal staat.
Het is niet dat The Walking Dead: Dead City, de spin-off die voorafging aan Daryl Dixon, niet kijkbaar was, maar het was gewoon een platgetreden pad. Ik bedoel, moesten we echt meer zien van Maggie en Negan die probeerden om de onuitsprekelijke dingen die de laatste deed in die opener van seizoen 7 achter zich te laten? Voor ons was het 7 jaar geleden dat Negan Maggie’s man Glenn voor haar ogen doodknuppelde. Voor hen nog langer… over overkill gesproken.
Degenen die hopen
(Afbeelding credit: AMC)
Gelukkig maak ik me niet zo’n zorgen over het aankomende The Walking Dead: The Ones Who Live, dat ons zal herenigen met Rick en Michonne, twee personages die we al jaren niet meer hebben gezien. Het feit dat we geen idee hebben wat er met hen aan de hand is – buiten de laatste paar seconden van The Walking Dead seizoen 11 – maakt de spin-off nog mysterieuzer en spannender. En als ik op zoek ben naar emotionele arcs, kan ik me niets beters voorstellen dan twee voormalige partners die elkaar na tien jaar weer terugvinden. Terwijl we wachten tot Daryl de moed bij elkaar raapt en, hopelijk, de sprong waagt met Isabelle, weet ik zeker dat The Ones Who Live ons, uitgehongerde liefdesliefhebbers, zal verzadigen. Het kan tenslotte niet allemaal bloed en ingewanden zijn.
In sommige opzichten is het jammer dat The Walking Dead eigenlijk opnieuw moest beginnen. Ik vond Ezekiel, Yumiko, Connie en een handvol andere nieuwkomers die later in de serie opdoken erg leuk. Maar ik kan niet ontkennen dat het origineel bezweek onder het gewicht van de vele, vele, vele hoofdrolspelers. Met de spin-offs – die elkaar natuurlijk op een gegeven moment zullen kruisen, met Jadis/Anne in The Ones Who Live en Fear the Walking Dead’s Morgan die de stad verlaat op zoek naar Rick – is The Walking Dead-franchise de resetknop aan het indrukken, het vet aan het wegsnijden en aan het hopen dat het zichzelf weer kan herstellen naar zijn gloriedagen. Zoals het er nu voor staat, heb ik er alle vertrouwen in dat het precies dat kan doen.
The Walking Dead en The Walking Dead: Daryl Dixon zijn beschikbaar op AMC+ in de VS. De eerste kan worden gestreamd op Disney Plus in het Verenigd Koninkrijk, hoewel de laatste nog een Britse releasedatum moet vastleggen.