Modern Warfare 3 campagne indrukken: “Voelt alsof het weet dat het beter kan”

Ik weet niet helemaal zeker wat ik van de Modern Warfare 3-campagne moet denken. Het is niet verschrikkelijk, maar ook verre van geweldig – het ontbreekt aan echte grote stukken en soms voelt het alsof het in elkaar is gezet uit een Warzone-bouwpakket van kant-en-klare stukken. Ongeveer de helft van de 14 levels zijn open gebieden om te verkennen (wat Activision Open Combat Missions noemt), waar je verschillende multiplayer-upgrades, uitrusting en wapens vindt om een paar doelen verspreid over de kaart te voltooien.

Dit kan werken, waardoor je je onderbewapend en in de minderheid voelt terwijl je rondsluipt om een voorsprong te krijgen; onzeker over waar de bedreigingen zijn en wat je kunt verwachten. Als het klikt, kan het de fantasie van TaskForce 141 goed vangen – alleen u en uw verstand proberen van seconde tot seconde te overleven. Maar voor het grootste deel voelen deze kleine free-roaming beats vaak aan alsof het spel iets probeert te doen waar het nooit echt voor gemaakt is.

Feiten: Modern Warfare 3

Verschijningsdatum: 10 november
Platform(s): PS5, PS4, Xbox Series X, Xbox One, PC
Ontwikkelaar: Sledgehammer
Uitgever: Activision

De meeste van deze open missies worden bijvoorbeeld gepresenteerd als stealthy infiltraties. Grotendeels omdat als als u uw dekking opblaast iedereen aanvalt – er geen gevoel van diepte in de AI zit als u rondsluipt. U kunt hier een paar sluipmoorden plegen met de geluidloze wapens waarmee u bijna altijd begint, maar het voelt meer als geluk dan iets anders. Vaker wel dan niet zult u elke vijand in de buurt alarmeren en vervolgens een vuurgevecht uitvechten, waarbij u van dekking naar dekking gaat totdat u ze allemaal hebt gedood, of op de een of andere manier (als u de ruimte en dekking hebt om het voor elkaar te krijgen) hun aandacht weet te verliezen, waardoor het alarm wordt gereset.

Het voelt allemaal aan alsof het is opgebouwd uit gameplay-elementen die niet bedoeld waren om te doen wat ze doen, met eenvoudige doelstellingen die rond fragmenten van herkenbare multiplayer-maps zijn geplaatst. Het constante geratel van bondgenoten die je onophoudelijk naar doelen leiden, of het feit dat er constant versterkingen worden gestuurd om te voorkomen dat je ooit een map van vijanden kunt ontdoen, voelen allemaal aan als een spel dat zijn best doet op iets waarvoor het niet bedoeld was. Dat blijkt wel uit het feit dat als u sterft, u in veel gevallen de hele missie opnieuw moet beginnen, met de uitrusting die u onderweg hebt verzameld. In één level word je gewoon weer teruggeparachuteerd in de actie als je doodgaat, net alsof je bent gerefawned in Warzone. Het voelt niet als een echte singleplayer-ervaring, maar meer als een acceptabele impressie van een ervaring die is samengesteld uit multiplayer-onderdelen.