Telling Lies review: \

Ons oordeel

Telling Lies is een toonbeeld van verhalen vertellen, voor karakterbogen die je verrassen en blijven hangen lang nadat de credits – en video’s – zijn afgelopen.

Pros

• Bouwt stuk voor stuk een samenhangend, sterk verhaal op
• Boeiende cast
• UI is geïnspireerd

Cons

• Enkele ondertiteling eigenaardigheden

Het begint allemaal met liefde. Een vrouw genaamd Karen logt in op haar computer, sluit een harde schijf aan vol met illegaal verkregen video’s opgenomen op webcams en smartphonecamera’s, evenals de documentatie waarin wordt uitgelegd hoe ze het best kunnen worden benaderd. ‘Liefde’ zit daar in de zoekbalk. Het heeft een selectie van vijf video’s opgeroepen en ik ben gewaarschuwd dat de zoekopdracht beperkt is gebleven tot dat specifieke cijfer. Miniaturen tonen verschillende gezichten en locaties, plagen een veelvoud aan theorieën en vragen, en het is al te gemakkelijk om er meteen in te duiken. Je probeert direct te doorgronden wie deze mensen zijn, hoe ze verbonden zijn en wat er in godsnaam aan de hand is hier.

Net als bij Haar verhaal ervoor, heeft ontwikkelaar Sam Barlow een manier gevonden om je door het konijnenhol te laten tuimelen. Alles wat je weet – en vertrouw me, je zult het willen weten – is dat een vrouw genaamd Karen een cache van in het geheim opgenomen videogesprek heeft verkregen die ze thuis op haar computer kan bekijken. De hele gebruikersinterface is ontworpen als een desktop-pc (of aangepast om er iets meer mobiele UI-achtig uit te zien voor iOS-apparaten), waarmee u een paar apps en notitieblokken kunt bekijken, zelfs Solitaire kunt spelen als u wilt, hoewel de klok tikt op uw tijd voor toegang tot de bestanden. De presentatie van Telling Lies is vergelijkbaar met die in Her Story, maar deze keer is het minder formeel en veel intiemer.

Snelle feiten: leugens vertellen

(Afbeelding tegoed: Annapurna Interactive)

Datum van publicatie: 23 augustus 2019
Platform (s): PC, Mac, iOS
Ontwikkelaar: Sam Barlow

Elke clip is slechts één kant van een gesprek, wat betekent dat je door video na video klikt in Telling Lies in een poging om erachter te komen a) met wie elk personage praat en b) waar ze het over hebben. Zoals je zou verwachten, roept elk van de vijf videoclips die je in eerste instantie krijgt alleen meer vragen op dan antwoorden, waardoor je wordt gedwongen om van video naar video te gaan door te zoeken naar zoekwoorden waarvan je denkt dat ze meer feiten zullen presenteren en, als een resultaat, meer stukjes van het verhaal. De woorden of zinnen waarnaar u zoekt, zijn specifiek afgestemd op de taal die in de video wordt gebruikt, dus hoe nauwer uw zoekopdracht, hoe beter. Als je een bijzonder interessant trefwoord vindt, kun je een hele reeks video-aanwijzingen volgen, waardoor je een stap dichter bij het bereiken van alle puzzelstukjes komt.

Je wordt in elke video gedropt op het moment dat het woord of de zin wordt gesproken, meestal geboekt door brokken idle chatter aan beide kanten. Je kunt dan heen en weer slepen om door de videobeelden te bladeren, ondertitels knipperen om je eraan te herinneren dat er mogelijk meer aanwijzingen te vinden zijn. Ik vond het enigszins frustrerend dat je niet gewoon naar het begin van een video kon gaan om het hele ding te bekijken en de trefwoorden in context te vinden, in plaats van langzaam een ​​aantal minuten aan opnames terug te spoelen. Maar wanneer je jezelf in het leven van deze mensen laat vallen, voelt het alsof het tijd nemen om ze echt te bestuderen deel uitmaakt van het proces.

Een deel van hun wereld

(Afbeelding tegoed: Annapurna Interactive)

Omdat je alleen maar naar één kant van het gesprek kijkt, blijven stilzwijgen hangen als onvervulde beloften. De schittering van de acteurs – waaronder Logan Marshall-Green (Prometheus, Spider-Man: Homecoming), Alexandra Shipp (X-Men Apocalypse), Kerry BishÉ (Argo) en Angela Sarafyan (Westworld) – betekent dat je altijd het soort kunt vertellen van de persoon met wie ze alleen praten vanuit de stilte alleen, wat helpt om de fragmenten van het lineaire verhaal dat onder de gefragmenteerde videoclips klopt samen te voegen. Omdat de meerderheid van deze video’s van 1-2-1 videogesprekken zijn of gesprekken zijn opgenomen zonder toestemming van de proefpersonen, is de inhoud bijna altijd van persoonlijke of intieme aard. Op dit moment voelt het alsof je deel uitmaakt van deze gesprekken, en het voelt alsof het personage op het scherm direct tegen je spreekt, wachtend op je reactie – of om op zijn minst erachter te komen hoe deze personages en verhalen samenkomen.

Het dwingt je om een ​​rol te spelen in dit zich ontvouwende verhaal. Je beweegt tussen voyeur, naar detective en soms een ongemakkelijke derde-wieler, haastig door beelden die absoluut niet voor mijn ogen waren bedoeld – voor ogen. Of het nu gaat om camgirl-gesprekken of iemand die geniet van ‘persoonlijk’ plezier, ik voelde me tijdens het kijken regelmatig ongelooflijk ongemakkelijk, alsof ik een indringer was in privé-uitwisselingen. Natuurlijk niet ongemakkelijk genoeg om te stoppen met spelen; Ik ben nu al diep in theorieën en notities en kan niet stoppen met kijken, zelfs als ik dat wilde.

(Afbeelding tegoed: Annapurna Interactive)

Maar dat rustige en verontrustende gevoel dat je krijgt door Telling Lies te spelen, maakt allemaal deel uit van de ervaring. Dit zijn tenslotte illegaal verkregen video’s van de NSA en het is niet de bedoeling dat je ze bekijkt. Je speelt als Karen, en je wordt er vaak aan herinnerd dat je niet alleen tegen de klok werkt, maar ook tegen het systeem zelf. De aanwezigheid van Karen’s weerspiegeling op het computerscherm helpt alleen maar het gevoel van doordringend voyeurisme te verkopen. Af en toe begint muziek in haar appartement te spelen, een halfnaakte man dwaalt over het schot en later herinnert hij je eraan dat het laat is. Maar je hebt niet lang, iemand weet duidelijk dat je dit bekijkt en het allemaal uitzoekt, en er is een gevoel van urgentie voor elk van je zoekopdrachten.

Net als Haar verhaal, hoe dieper je in de bestanden duikt die je ter beschikking worden gesteld, hoe moeilijker het wordt om nieuwe informatie te vinden. Ik begin me gefrustreerd te voelen wanneer ik, ongeacht welke zoekwoorden of zinnen ik in de zoekbalk invoer, een selectie video’s krijg die ik al heb gezien. Maar dan, later wanneer ik het gevoel heb dat ik alle stukjes van het verhaal bij elkaar heb, stuit ik op iets nieuws en val ik voorover in weer een konijnenhol. Het is op de een of andere manier tegelijkertijd volledig organisch en mooi op tempo. Sam Barlow heeft nog een meesterwerk op handen.

Een tikkende klok

(Afbeelding tegoed: Annapurna Interactive)

Wat ik ook zo leuk vind aan Telling Lies – afgezien van het prachtig verteld verhaal dat ik hier onmogelijk in detail zou kunnen behandelen – is dat het een eindig verhaal is.

Ik heb het gevoel dat ik al jaren terugkom naar Haar verhaal en toch zijn er enkele puzzelstukjes die ik nog moet plaatsen. Met Telling Lies, omdat er een tijdslimiet is voor uw toegang tot deze beelden, zal uw tijd hiermee uiteindelijk eindigen – niet dat ik u ga vertellen hoe snel dat zal gebeuren, omdat het doordringende gevoel van paniek eronder ligt Telling Lies maakt allemaal deel uit van het plezier van het spelen.

Maar wat ik je zal vertellen, is dat als de credits rollen, het duidelijk is dat ik nog niet alle video’s heb gevonden. Wetende dat, terwijl je een rapport krijgt na de aftiteling, is als een klein netelig zaadje dat zichzelf in je hersenen plant. Als iemand die heeft gedroomd over de personages van Telling Lies, terwijl ik probeerde alle stukjes samen te voegen, kun je je voorstellen hoe het voelt om te weten dat je een aantal belangrijke informatie hebt gemist. Maar gelukkig kun je er meteen weer in duiken, de tijd terugspoelen nadat je de credits hebt bekeken tot de minuten voor het einde om ervoor te zorgen dat je alles hebt gevonden dat je kunt.

Dus laat me nu, om de laatste fragmenten van het leven van deze karakters te verzamelen; om verliefd op ze te worden, hen te kastijden en bevriend met ze te worden zoals ik de afgelopen zes uur heb gedaan. Ik heb nog steeds dat ongemakkelijke gevoel dat aan mijn pols knaagt terwijl ik de muis steeds opnieuw naar de zoekbalk schuif om de laatste paar video’s te ontdekken, maar Telling Lies is niets, zo niet belonend. Het is een spel dat je bijblijft, en door middel van zijn verhaal weet je net zoveel deel uit te maken van het voyeuristische, privacy-inbreukmakende probleem als het hele spel uit elkaar probeert te halen. Ik denk nog steeds aan Telling Lies en dat zal nog jaren duren. Of tenminste, elke keer als ik langs een beveiligingscamera loop of een spraakoproep doe.

Het vonnis

4.5

4.5 van de 5

Leugens vertellen

Telling Lies is een toonbeeld van verhalen vertellen, voor karakterbogen die je verrassen en blijven hangen lang nadat de credits – en video’s – zijn afgelopen.

Meer informatie