(Afbeelding tegoed: Ubisoft)Pagina 1 van 2:Pagina 1
- Pagina 1
- Pagina 2
We werken nog steeds aan onze volledige Riders Republic-recensie, nu de servers live zijn. In de tussentijd kunt u onze lopende recensie lezen. Klik door naar pagina één om onze eerste indrukken van Riders Republic te lezen of blijf scrollen voor onze gedachten op dag twee met Ubisofts nieuwe open wereld sportgame.
Hoe komt het dat elke NPC in Riders Republic lijdt aan een ernstig geval van verbale diarree? Misschien zit er iets in het eten daar op Riders Ridge. Dat is de sociale hub waar Brett – oprichter van The Republic, het extreme sportfestival dat elke babyboomer met een vage nostalgie naar het XGames-tijdperk in zijn baan trekt – de enige on-site foodtruck werkt. Dat hij in staat is om in zijn eentje een festival van duizenden te verzorgen en de tijd vindt om een eindeloze reeks California-bro non-sequiturs naar me te blaffen elke keer dat ik de kaart open, is bijna indrukwekkend, ware het niet dat niet zo routinematig raspen.
In de eerste aflevering van onze Riders Republic-recensie die aan de gang is, merkte ik hoeveel plezier ik had tijdens de onboarding. Ik heb nu meer dan 15 uur op de klok en het entertainment moet nog afnemen. De motor- en boardraces worden steeds uitdagender en waanzinniger, de trick-evenementen spreken tot een deel van mijn hersenen dat typisch is gereserveerd voor Tony Hawk’s games, en de stuntuitdagingen laten me vloeken op een manier die alleen Trials ooit zou kunnen. Riders Republic is een geweldige tijd.
Opgeslagen door Spotify
(Afbeelding tegoed: Ubisoft)
Er is echter een duister geheim voor mijn blijvende plezier van Riders Republic: ik heb bijna alle in-game audio uitgeschakeld. Ik wilde niet, en ik voel me er niet goed bij, maar ik had geen keus. Onophoudelijke, beschamend clichématige dialogen die het cool vinden, maar eigenlijk grof zijn, brachten me tot het uiterste, en de soundtrack duwde me recht over me heen. Serieus, wat moet je anders als een videogame je dwingt om keer op keer naar een werkelijk rampzalige cover van Coolio’s iconische Gangsta’s Paradise te luisteren, soms zonder pauze. En niet zomaar een cover, maar een vlak optreden van Les UkulÉlÉs Girls Ft. Zita, waar de bas en beats zijn uitgekleed en vervangen door lome toetsen en ukelele. Ik ben ook maar een mens, en er is maar zoveel straf die een mens redelijkerwijs kan verdragen voordat ze breken.
Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor de Spotify-integratie met PS5 en Xbox Series X. Het betekent dat ik in vrede door een werkelijk prachtige wereld kan scheuren, met de afspeellijst met klassieke rock die ik normaal gesproken reserveer voor luie ritten in Forza Horizon-games in de klaar – of trap in de soundtracks van de Pro Skater-games als ik een beetje punk nodig heb om de ante te verhogen wanneer race-evenementen beginnen met BMX’s, snowboards en raketvleugelpakken in één keer.
Ik begrijp dat het voorbereiden van muziek voor race- en sportgames een lastige zaak is, ze moeten een breed publiek bedienen dat niet per se in één niche of genre zit – er zijn maar weinig games die ooit goed zijn. De problemen rond de sonics van Riders Republic zijn echter voor altijd te overwinnen. Ubisoft heeft een aantal zeer rare beslissingen genomen bij het selecteren van nummers en het draaien van nummers die werken om af te leiden van het plezier in het hart van het spel, vooral in combinatie met een dialoog die aanvoelt alsof het uit subreddits is geschrobd.
(Afbeelding tegoed: Ubisoft)
Ik vind het leuk hoe helder, kleurrijk en schandalig Riders Republic is vanuit een presentatiestandpunt. En ik vind het geweldig hoe de systemen voor loopbaanontwikkeling en het ontwerp van evenementen er ook op gericht zijn om uit de weg te gaan en je te laten spelen zoals jij dat wilt. Het is alles rond deze gevestigde pijlers dat problematisch is, met name de manier waarop NPC’s je bij elke gelegenheid proberen af te leiden. Voltooi een evenement, ongeacht je prestatie, en je zult een personage in je oor hebben dat blaft met het soort taal dat is gereserveerd voor slechte pastiches van de skatecultuur uit de jaren 90.
Qua toon is Riders Republic overal; de dialoog is gewoon te veel te vaak. Wanneer de game slechts extreem is in wat het probeert over te brengen, is het prima, allemaal met veel plezier en sprekend tegen het soort sociale chaos dat Ubi hier probeert te creëren vanuit een toneelstuk perspectief. Het is wanneer het xtreme wordt dat de problemen beginnen. Riders Republic is te extreem voor zijn eigen bestwil en zou echt kunnen leren dat het soms waarde heeft om helemaal niets te zeggen.
Riders Republic is leuk en heel anders dan al het andere dat er nu is. Het is ook luid en onbezonnen op een manier die het niet hoeft te zijn, waarbij de tonale ontkoppeling wordt weggenomen die we vaak zien in de open-wereldgames van Ubisoft — ik kijk naar jou, Watch Dogs — en het naar een geheel nieuw, extreem irritant niveau versterkt . De NPC’s zijn eerlijk gezegd uit de hand gelopen en het leidt af, het vernietigt constant mijn focus en maakt mijn verlangen om deze ruimtes te bezetten teniet. Dat is jammer, want ik wil alleen maar uren doorbrengen met het ontdekken van nieuwe racelijnen die door het hart van Amerika’s mooiste nationale parken zijn uitgehouwen.
Klik door naar de volgende pagina om onze eerste recensie in het dagboek te lezen, waarin we ontdekken hoe leuk het is om te verkennen en rond te racen in Riders Republic.
- 1
- 2
Huidige pagina:Pagina 1
Volgende pagina Pagina 2